Dré en Mo wandelen naar Santiago

Toch krijg ik nu een moment van twijfel, zullen wij toch ook maar niet vroeg gaan lopen vandaag.

Na gisteren een gezellige maaltijd te hebben gehad met 9 medepelgrims komt dit gevoel toch nu even bij mij op, omdat ik de wekker om 5.30 hoor en de andere nu op weg gaan voor hun vervolg van hun camino.

Nee, wij gaan vandaag 10 km lopen. Heb veel van mijn lichaam gevergd door te wandelen tijdens de hoge temperatuur en dat ondanks de vermoeidheid. Dus nogmaals nee, ik blijf bij mezelf en laat me niet meeslepen in deze gedachten. Toch is dat voor mij een hele uitdaging, maar ik heb het mezelf beloofd.

Naast het ontbijt staat een hele lieve kaart klaar van 4 medepelgrims. Wat lief en meteen voel ik me geëmotioneerd. Een emotie van loslaten. Want door onze eigen weg te volgen laten we deze lieve mensen weer gaan. Wetende dat we ze waarschijnlijk niet meer zullen zien. En dat triggert nog steeds bij mij. Het loslaten….

Aan de andere kant realiseer ik me dat ik nu op een punt ben gekomen dat ik graag steeds nieuwe mensen wil ontmoeten op mijn pad om de ervaringen van het leven te delen. (Niet alleen op de Camino maar ook in Nederland).

Daarnaast komt er steeds bij mij op dat ik maar eens de franse taal tot mij moet gaan nemen. En tja, dan ontmoet ik ook nog een franse leraar en die geeft mij een supertip over iets in Amsterdam dat ik ga uitpluizen bij terugkomst. Je ontmoet toch weer de juiste mensen. Hij brengt mij iets en gaat dan weer voorbij als passant. Net als in het leven.

En zo vervolgen Dré en ik vandaag weer het pad en komen we vast weer nieuwe pelgrims tegen. Wat voelt het leven toch weer mooi en voel ik me blij.

Het is 2 uur en wat schetst mijn verbazing als de 4 Russische pelgrims ineens zijn gearriveerd. Ze vertellen dat ze niet kunnen blijven, maar graag met een bus of taxi verder op de route willen, omdat vrijdag hun vliegtuig al vertrekt.

Met handen en voeten is Andre de tolk en het lukt hem om het te regelen. Nog even snel mijn hartje (van Hanneke gekregen vlak voor ons vertrek) meegeven aan Gala uit Rusland. Het hart van de liefde. Ik hang het aan haar rugzak en geef hiermee de liefde door op de Camino. Voel dat het voor haar bestemd is. (Gala zit tussen ons in)

Als de taxi voorrijdt nemen wij afscheid van onze Russische amigos. Gala geeft mij een innige omhelzing en kus. Nadat zij de taxi is ingestapt komt ze plotseling weer naar buiten gesneld en schrijft haar emailadres op. De tranen springen in mijn ogen, afscheid nemen is niet mijn sterkste punt.

De wekker of telefoon gaat vandaag veel te vroeg ??? Als ik naar mijn telefoon kijk is deze ook nog niet wakker. Ahh… de buren van hiernaast zijn vroege vogels en springen om 04.00u uit hun bed. Als de rust weergekeerd is weten wij de slaap te rekken tot 05.40u. Dan hopla er uit en in het donker de standaard handelingen verrichten.

• Opfrissen
• Tandenpoetsen
• Rugzak vullen met de laatste items. (Niet in de slaapzaal! )
• Fruit ontbijt
• Afwassen
• Tandenpoetsen
• Botas aan

en hup we gaan. (06.45u)

Om te balansen kiezen wij vandaag voor een korte etappe van 15 km. Het fysieke lichaam heeft tenslotte z’n rust nodig.

Mmm…. Er zitten toch nog wat uitdagende klimmetjes en afdalingen in die de been- en bilspieren op de proef stellen. Gelukkig voor ons is het nog prettig koel in de vroege ochtend. Stappen vlak langs het zoevende verkeer en dan weer lans de bergwanden met uitzicht op de lager gelegen velden waarvan het graan al geoogst is.

Dan bliep bliep zijn er van die gedachten. Zomaar opeens. Wat ben ik hier aan het doen? Heb ik een doel? Wat heeft het voor zin? Hou ik mijzelf voor de gek? Het mag er allemaal zijn en stap verder.

Als ik er later met Mo over bep blijkt zij dit soort gedachten ook te hebben gehad. Fijn om dit samen te kunnen delen.

Ha een hotel op de etappe. Even een café con leche drinken. Als we door het hek kijken weten we eigenlijk al dat het niet gaat lukken. Uit het zwembad groeien struiken en de tegels liggen los. Je weet maar nooit. Tevergeefs, ook het hotel zelf verkeerd in een slechte staat. Het cafeïne niveau later maar aanvullen en een sip nemen van ons inmiddels warm geworden flessenwater.

Wat kan een flinke regenbui toch een verschil maken. Gisteren was het warm met een lage luchtvochtigheid en nu is het warm en vochtig. Als we zouden mogen kiezen prefereren wij de eerste variant.

Alcohol nuttigen is zeker iets mannelijks voor veel mensen. Het is dan ook grappig om te zien dat de ober(s) en ‘oberinnen’ bij het serveren steevast de alcoholische dranken voor mijn neus neerzetten. De verbazing is van hun gezicht af te lezen als wij de dranken ruilen. Zo ook in de bar in Santa Cilia de Jaca.

Een dorp wat in 1300 al bekend was voor de opvang van pelgrims.

Omdat de albergue pas om 16.00u open gaat scoren we wat gezoet brood, gebak maakt hij niet, bij de panaderia en koele dranken bij de bar in het dorp.

De eigenaar van de bar laat ons weten dat we er toch al in mogen. Best wel prettig want we zijn er eerder dan verwacht. Samen met drie Franse staatsburgers, later aangevuld tot 4 en Harry, claimen we de albergue en doen ons ding.

Dat is onder andere extra aandacht aan de voeten schenken en overtollig vocht verwijderen.

Terwijl er keukengeluiden tot in onze kamers doordringen, er wordt vandaag voor ons gekookt, laat de natuur zich plotseling op een krachtige manier zien door een onweersbui over het dorp te laten trekken. Alle donders en bliksems. Het is een heftige bui plus. Maar wat heerlijk koel zeg. Bijna Nederlands.

Canfranc-Estación, een leuk bergdorp met een treinstation waar menig grote stad jaloers op mag zijn. En dat voor een dorp ter grootte van Krommenie. Het schijnt de aanjager van de economie te zijn geweest volgens degenen met een visie van vernieuwing. Het schijnt bedrijven en mensen aangetrokken te hebben. De tijd en de technische vooruitgang heeft het ingehaald. De economische waarde is nu beperkt.

Het is het dorp waar ik wederom een hoofddeksel kwijtraak. Niet echt handig met deze warmte. Voor je het weet kookt je hersenpan met deze zon hoog aan de hemel. Gelukkig heb ik een strooien hoed op de kop kunnen tikken. In combinatie met mijn bandana blijkt het een goede combinatie. Mo loopt er met een vergelijkbare versie al vele kilometers tevreden mee rond.

We ervaren ook wat luxe vandaag. Een 2 persoons kamer in een herberg waar 58 mensen kunnen overnachten. Geen gesnurk, gekraak en gepiep van bedden en bovenal het geritsel van plastic zakjes. Bijzonder prettig kan ik je vertellen.

Gek genoeg is het onze tweede keus en blijkt het mee te vallen op de plakkerige trapleuning en deur na. Samen hebben we er al een kort moment binnen gestaan en besloten verder te kijken. De volgende albergue was echter complet. (Vol)

Met onze staart tussen de benen keren wij weer terug en krijgen een warm welkom van de eigenaar en zijn vrouw. Niet goed ingevoeld zal ik maar zeggen en hoezo keus.

“Dat heen en weer geloop in een dorp of stad op zoek naar een slaapplaats is overigens niet altijd even prettig. Na de vele kilometers willen je voeten maar twee dingen. Frisse lucht en ruimte. Wilskracht is waar het dan op aan komt”.

Weer eens heerlijk geslapen na wat proviand ingekocht te hebben. De bekende Emmentaler kaas en veel fruit. Ons lichaam snakt door de inspanningen namelijk naar vitaminen en veel vocht.

Als één van de laatste pelgrims vertrekken we naar Jaca. Gelukkig bergafwaarts en langs de rivier de Aragon. Het is voor de verandering heerlijk koel in de schaduw van de bergwand en bomen niet te vergeten.

De woorden van de ‘Ode aan de boom’ schieten mij weer te binnen en hoop vurig dat de mens wijzer wordt. Niet kappen zonder terug te planten of helemaal niet meer kappen in speciale zones in de wereld. Zo belangrijk!

In Villanúa steken we over naar de zonkant van het dal. Terwijl we dat doen gaat er van binnen een deur open als we het hebben over de negen jaar van ons formele samenzijn. De tranen biggelen over mijn wangen als ik plotseling een inmens gevoel van liefde en tegelijkertijd de pijn in mijzelf ervaar. Mo laat mij het ervaren en blijft stil. Wat een geweldig maatje loopt er toch naast en met mij op in dit leven. Ben zo dankbaar.

Villanúa heeft overigens een historie als heksendorp. Het heeft een onderaardse gangenstelsel waarin heksensabbats en andere verboden bijeenkomsten werden gehouden. Het werd gezien als brandhaard van hekserij. Deze info heb ik overigens uit een gids en vindt het een eigenaardige woordspeling.

Na de oversteek ervaren we weer wat het is om zonder schaduw en met een temperatuur van 42 graden te wandelen. Hot en Hot. Als we besluiten om te rusten en de Emmentaler aan te spreken is deze nog net niet te gebruiken voor de kaasfondue. In combinatie met een heerlijk sappige tomaat op temperatuur blijkt het wonderwel nog steeds een heerlijke combinatie.

Ondanks de warmte genieten wij volop van het natuurschoon en de vergezichten die het landschap ons toont. Life is Beautiful.

Vrienden met de ‘Amigos de Peregrinos’ langs de route worden we niet. Ze sturen ons met handgebaren weer snel de deur uit. Vandaag geen Peregrinos in het restaurant. Oké ze waren gesloten, maar dat was nergens te lezen. Ook goed. Als we maar even in de tuin kunnen zitten om te recupereren.

Jacca is zo’n echte Spaanse stad. Prettig ouderwets centrum en dito Romaanse kerk. De eerste in zijn soort en waarvan de bouwstijl vaak is gekopieerd door heel Europa. Een plek waar wij ons wel kunnen vermaken. En dat is wat we doen.

We overnachten overigens in een gepimpt eeuwenoud pand waar alle pelgrims inmiddels op één oor liggen. Het werd eerder gebruikt als hospitaal voor de pelgrims in de middeleeuwen. Even invoelen….

Het slapen wil niet helemaal lukken voor Monique. Het gezoem van de muggen en de warmte houdt haar wakker. Boven mij blijft ze maar rondjes draaien. Ze kan duidelijk de juiste houding niet vinden.

Zelf doe ik mijn oefeningen, maar kan de focus even niet houden als er iemand lijkt te ontploffen. Wat een gesnurk door P. Net zo snel als het gestart is stopt het weer. Wat een geluk.

”s ochtends tijdens het ontbijt zit iedereen slaperig voor zich uit te staren. Dan maar het enthousiasme oppeppen met het Ultreia (Camino) lied. Direct stijgt de stemming en zingen de Fransen en beide Nederlanders uit volle borst mee. Wat een gezelligheid. Zo halen we die Col du Somport op 1.640 meter wel.

Ook nu weer lopen we op smalle paden langs de rivier. Blijven opletten dus. Een groot verschil met de dagen ervoor is het vele klimmen. Binnen no time zitten we op 900 meter. Maar het opletten geldt ook voor de momenten als we op een soort van snelweg wandelen. Telkens kruisen we de weg om uit de dode hoek van de bochten te blijven.

Gelukkig stappen we even later weer langs de rivier. Steken een weide met koeien en kalveren over en ploffen neer om onze sokken te wisselen. Ja, dat doen we nog steeds. Never change a winning team. Eten een half ecologisch brood met geiten/schapenkaas op en genieten.

Dat genieten veranderd als wij na de constatering van het nemen van de verkeerde weg, even later achterna gezeten worden door boze mamakoeien. Had oom Olaf ons daar niet iets over verteld. Het loopt gelukkig met een sisser af.

Dan maar de verkeerde weg blijven volgen. GPS biedt uitkomst. Via een flinke omweg kunnen we weer aansluiting vinden op de Gr653 denk ik. Dus niet. We moeten het hete asfalt trotseren. Er zit niets anders op.

Als Monique vraagt, hoe ver moeten we nog? Gooi ik er de 10km in. Ze gelooft mij niet, maar het kan dan alleen maar meevallen. Als we meerdere haarspeldbochten genomen hebben zien we in de verte pelgrims wandelen. Doe ik dat toch nog een keer. Eindelijk is daar beloofde aansluiting op de GR. Wat een opsteker. Komt het toch nog goed.

Vlak voor de Col besluiten we toch nog een keer te stoppen in de schaduw voor ons ritueel. We zijn allebei moe, maar genieten van de koele wind die we voelen op ons lijf. Het is nu even niet drinken, want we zijn op rantsoen. Het is nog even stappen tot de top.

Als we Spanje in stappen halen we direct een frisje. Wat kun je toch genieten van een simpel koud drankje. Eten wat cake en de eerste tortilla. Fijn dat we hier kunnen herstellen en de waterflessen vullen.

Mmmmm.. De eerste slok valt tegen. Het Spaanse water bevat heel veel chloor. Helemaal van ons netvlies verdwenen. Dat wordt morgen vers water kopen.

De top is maar de top en we dalen het Spaanse land binnen. Wat een mooie natuur en wat ruikt het lekker hier. Heerlijk geurende bloemen prikkelen onze zintuigen. De flatgebouwen nemen we op de koop toe. Die zijn straks weer uit het zicht verdwenen.

Een wegreparatie lijkt ons weer op het verkeerde spoor te zetten. Op onze voetsporen wandelen wij daarom weer terug naar de plek met de laatste aanwijzing. (Het grote wandelboek houdt overigens geen rekening met koeien die je achterna zitten) Nu verloopt het anders. Twee mooie senoritas wijzen ons de weg en wensen ons een buen camino.

Na de laatste dagen van warmte werden wij vlak voor onze bestemming van vandaag nog even verrast door een tropisch aandoende bui. Dat zal wel meevallen zeggen we beide als de eerste druppels uit de lucht vallen. Niet dus. Het komt met bakken uit de lucht. Een afdak aan één van de twee huizen in de weide omgeving brengt een schuilmoment. Zo kunnen wij de poncho’s regenbroek en chaps weer uit de mottenballen halen.

Het is wat het is. En zo ook met de tijd als we latet dan verwacht in Toulouse landen.

Op zoek naar de shuttlebus heeft geen zin meer want we hebben nog maar een half uur om de trein in het station aan de andere kant van de stad te pakken. Oplossing een taxi. Het lukt de goed gemutste chauffeur om ons 7 minuten voor vertrek op het station af te zetten. Hop hop paardje in galop.

Er is even verwarring op welk perron we moeten zijn. Ahh… perron 2. We rennen zo snel als we kunnen met onze hoppende rugzakken en wandelschoenen.

Yep, hij staat er nog. Voor de zekerheid even checken. Het is de juiste trein, maar hij rijdt niet naar Lourdes vanwege een ongeluk. Wat een bak. Met klotsende oksels en dito rug druipen we letterlijk af.

Uiteindelijk arriveren we Zen in Lourdes.

Ja, Lourdes.

Wat wij daar zien is devotie en hoop in banen geleid. (Licht)processies, optochten, van duizenden mensen en om diverse redenen hier zijn. Niet alleen de mensen in rolstoelen, ziekbedden en anderszins maken indruk. Ook de merchandise blijft hangen op ons netvlies.

Dan op naar Asson.

Echt geoefend op hoogte hebben we niet. En dat merken we snel. Heuvel op is een kleine uitdaging tot het stijgingspercentage toeneemt. Pffff… Langzaam wennen is langzaam wandelen. Het is samen zoeken naar het juiste ritme.

Als we de straat uitlopen kiezen we een verkeerde wegaanduiding, 200 meter van ‘ons’ hotel. We lachen er beide om. Dat krijg je van het prettig kleppen. Gelukkig is het bewolkt en redelijk koel, maar vochtig dat het is. In Lourdes hebben wij routekaartjes gekregen met een verrassing. Klaarblijkelijk gemaakt met de Franse slag.

Monique heeft een TT techniekje om haar pols die de afstand redelijk nauwkeurig vermeldt. Zo valt de routeplanner enigzins door de mand.

In Arudy zijn we met een internationaal gezelschap. 2 Russische dames, één Française en een Italiaan. Onder het genot van een thee genieten we allemaal van Margherita en maken verbinding.

Monique ligt al snel op apegapen aangezien haar lichaam erg moet wennen aan het wandelen met de rugzak. Met flinke muggenbeten, 2 blaartjes en een overhit warm gratis bad ging de nacht voorbij.

In Arudy worden we niet echt vriendelijk ontvangen, omdat we niet gereserveerd hebben. Meerdere keren gebeld en het antwoordapparaat ingesproken. Blijkt niet doorgekomen te zijn. En regels zijn regels. We mogen niet boven slapen en worden onderin het huis geplaatst.

Vochtig, muffig, maar ach we hebben een dak boven ons hoofd. Kunnen douchen en een hapje eten in een restaurant. Het leven van mensen die vegetarisch eten kent meer uitdagingen blijkt maar weer.

’s ochtends vertrekken wij als laatste richting Oloron. Geen haast is ons motto. Niet slim, want ook hier blijkt de routeplanner niet helemaal juist te zitten. Bovendien loopt de temperatuur in de zon op tot 40,5 graden. In de schaduw blijft deze gelukkig steken op 36 graden. De combinatie met de hoge luchtvochtigheid maakt het zwaar. Maar we genieten en genieten. Wat een geweldige route. De pont de Diabolo steken we zonder problemen over. Je weet maar nooit welke duivel je tegenkomt.

Dan volgt er een flink stuk heet asvalt en raakt de GPS (oei wat zeg ik nu) in de war en verdwalen we in Oloron. Het is afzien voor Mo die steeds stiller en stiller wordt.. Als we arriveren zwaait de deur al open en wacht ons een warm welkom en krijgen een luxe kamer. Wat een tegenstelling op de Camino.

De route naar Sarrance en Borce zijn bijzonder mooi en uitdagend. Het is focussen op wat je doet. Elke stap moet goed gezet worden. Soms is het pad 30cm breedte en loopt schuin af. De diepte kieper je zo in.. Maar daar mee bezig zijn doen we niet, stappen en onder bomen door kruipen enz. Om af te koelen duiken we ook nog even de rivier d’Aspe in.

We genieten.

Gevuld, maar wat betekent dat nu eigenlijk?

In iedergeval geldt voor de rugzakken dat ze wat meer volume hebben dan als ze in de kast staan te wachten tot het volgende stapmoment.

En wij? Ja ook wij zijn gevuld. Niet alleen met het benodigde voedsel (lees energie), maar ook met variaties hiervan.

Gisterochtend bij Elly een gathering met Sri Annatta. Hij deelde weer zijn realisaties en nam ons mee in een diepe meditatie. Fijn dat wat in gang gezet is voelbaar blijft….. De reis duurt voort 🚶‍♂️

Nu zitten wij te chillen met een hoofdletter M op Schiphol, omdat wij vliegen richting de Pyreneeën. Hoe laat is afwachten en je druk maken heeft geen zin. Als het vliegtuig opstijgt is het toch nog steeds in het Nu. 😀

Bijkomend voordeel is dat je mooie mensen ontmoet die puur zijn en rechtstreeks uit hun hart spreken. “Wat een stevige stappers heb jij” werpt hij M voor de voeten. Mmmmm…

Een half uur eerder zag M haar schoonheidsideaal in de vorm van een langbenig model in korte broek voorbij wandelen. Geweldig hoe het Leven telkens een handreiking aanbiedt 🙏😀

’s nachts komen de herinneringen boven als ik het gepiep, gekraak en gesnurk hoor. Het is een vertrouwd geluid en dommel op deze geluiden in slaap. Als ik uit bed stap is op John en Miquel na iederen al vertrokken. Mo ligt ook nog in haar slaapzak. 😜 Het is nog rustig buiten als ik in de tuin mijn energieoefeningen doe en mediteer. Heerlijk. Ben benieuwd of mijn wilskracht sterk genoeg blijkt te zijn om ondanks deze tocht, dit elke dag te blijven doen.

De spaanse Miquel besluit nog snel even wat foto’s van ons te nemen als wij vertrekken. Hij fiets de Camino en vindt die rugzakken van ons veel te groot en wandelen te zwaar. Van John krijgen wij een hug. Hij blijft nog een week om zijn voeten te laten herstellen van de blaren.

Als wij de buitenwijk verlaten, stappen wij langs een koffietent en kunnen deze niet negeren. Ziet er te gezellig uit. En we lusten wel wat lekkers. Schoenen en sokken uit en te drogen hangen over de stoelleuning. Zo gefikst. Mo bestelt koffie met iets zoets voor ons beide en ploft later naast mij neer. Alles wordt uitgeserveerd. Wat een luxe. Er wacht ons een verrassing. Naast de koffie blijken er 3 gebakjes op het dienblad te staan. Mo protesteert niet? Ze heeft blijkbaar erge trek, maar wijt het aan de spraakverwarring. Ja ja….

Uit haar ooghoek ziet Mo een dame op leeftijd staren naar onze blote voeten. Deze murmelt iets in haar landstaal en iedereen kijkt om en schieten allemaal in de lach. Zo brengen wij het plezier met ons mee.

In Maia eten wij snel iets uit de rugzak en stappen dan weer verder. Na 50 meter twijfel ik en wil terug naar de kerk. De mis is net afgelopen en wij denken de priester aan te spreken. Hij heeft het druk, want er staan al mensen klaar voor een doopviering. Ik besluit toch zijn aandacht te trekken en laat mijn Credential zien. Met een zware stem roept hij Bruno die ons even later begeleidt naar het huis van de priester. De daar ook woonachtige leerling priester wil net in zijn auto wegrijden. Hij wordt tegengehouden door Bruno, stapt uit zijn auto, gaat het huis binnen en haalt een stempelapparaat. Hij neemt de tijd voor ons. Wat een service.

Mo krijgt als eerste haar stempel en roept spontaan: “er staat niets in, het is niet gelukt”. Ze voelt zich een beetje opgelaten door haar actie omdat er een mooie gedrukt stempel zonder inkt in staat. Na afscheid genomen te hebben en weglopen, worden wij weer
teruggeroepen door Bruno en mede scouts. Ze vragen of wij nog iets nodig hebben en geven ons een kalender en cd met door hun uitgevoerde muziek. Dankbaar nemen wij die in ontvangst. Ben benieuwd wat voor inspirerende muziek en of woorden er op staan.

Een korte tussenstop loopt uit tot 2 uur. Wij hebben een gezellig gesprek met Michell en Jacky uit Australië ergens op de route. Ha ha.. We zijn niet echt bezig met de plaatsen die wij onderweg passeren. Het is fijn om mensen te ontmoeten en de diepte in te gaan en heerlijk met hen over van alles en nog te kletsten.

Het wordt toch nog spannend vandaag. Blijven wij droog of niet? Ik heb de poncho’s namelijk niet echt gecontroleerd of ze nog waterdicht zijn. Wel even tegen het licht gehouden en dat zag er goed uit. Het is niet anders. Inmiddels komt het hemelwater met bakken uit de lucht en besluiten wij de regenbroek en chaps aan te doen. Voor je het weet staan je schoenen vol water.

Wij overnachten in een klooster met 4 andere pelgrims en krijgen uitleg in het Portugees, maar begrijpen er niets van. Hij gaat maar door en luistert niet naar ons als wij vertellen dat wij geen Portugees spreken. Hilarisch.