Dré en Mo wandelen naar Santiago

Het is nog prettig koel als we vertrekken uit de albergue in Logroño. Gisteren hebben we al gekeken hoe we moeten stappen. De andere kant op ja. Na de brug over de rio Ebro moeten we toch even zoeken. Het is het vinden van de logica achter de markeringen van de Camino. Maar dan tegengesteld.

Langs de weg krijgen we een sello van een lieve mevrouw die haar kraampje met verkoopwaarde staat in te richten. We zijn wat aan de vroege kant zegt ze en we lopen de verkeerde kant op. Met handen en voeten proberen we het uit te leggen aan de lieve mevrouw.

We hadden verwacht veel te herkennen van de route, maar dat valt reuze mee. Eigenlijk herkennen we niet zoveel. Voor ons een meevaller.

Als de zon weer vanaf boven schijnt is het weer heerlijk warm in de zon, zo’n 40 graden, maar niet vochtig. En dat heeft mijn voorkeur tijdens het stappen. Dan blijft er tenminste iets droog op mijn lijf.

Omdat wij contra de Camino stappen hebben we veel meer aanspraak dan als je met de stroom mee stapt. Een leuke constatering vinden we beide. Moeten soms even wachten op stijgende stappers en horen regelmatig van peregrinos dat we de verkeerde kant op lopen. “Santiago ligt daar”.

Ook de onzekerheid die mensen bij hun dragen laat zich zien. “Mag ik iets vragen? Is dit de juiste richting naar Santiago”? als we voorbij stappen. Verbaasd en toch ook weer niet, bevestigen we graag dat het de juiste richting is. De opluchting is van het gezicht van de peregrinos af te lezen. Voor velen is het pas de derde of vierde dag van het camino stappen.

In Torres del Rio hebben we een break. Als ik wat eet voelt mijn lichaam zo vermoeid dat ik niet verder wil vandaag. Mo vindt het prima en we kiezen voor de overnachting hier.

Mo doet alle was en ik geef mijn lichaam rust. Dat gaat prima totdat de rust verstoord wordt door een nogal luidruchtige familie. Het lukt me vandaag niet om de geluiden te laten zijn voor wat ze zijn. Eruit maar.

Ha, Mo zit beneden op het terras te sippen van een koel biertje. Ik schuif al te graag aan en bestel een frisse tonika. Koel en bruisend.

Inmiddels lusten we wel wat te happen. Eerst nog wat drinken. Er komt straks wel een tafel vrij. Als ik even later vraag of wij op de vrijgekomen tafel kunnen plaatsnemen vertelt de herbergier. Dat kan, maar eten lukt niet meer. De keuken is gesloten… ehh.. Blijkt dat deze maar een uur open is in de middag???? We hebben duidelijk iets over het hoofd gezien.

’s avonds raken we aan de praat met D. uit Frankrijk en prikken samen een vorkje weg. Het is een fijnbesnaarde man en er zijn interessante overeenkomsten in ons beider leven. Het is een voedingsbodem voor een leuk en gezellig gesprek. Bijzonder toch weer hoe de Camino mensen bij elkaar brengt.

Op naar Estella vandaag. Zo’n 30km stappen. Inmiddels zijn we gewend aan het Contra Camineren en begroeten alle pelgrims op hartelijke wijze. Als we merken dat iemand wat extra steun kan gebruiken moedigen we de peregrino in de hoofdrol niet alleen mondeling, maar ook met de nodige handgebaren extra aan.

Ha, een ‘fietsperegrino’ die zijn fiets voortduwt naar de top van de heuvel. Hij is blij als hij even een praatje kan maken. Ik doe het kalmpjes aan vertelt hij mij. “Dan kan ik de omgeving goed in mij opnemen” Dat doe je goed vertel ik hem en wens hem een Buon Camino als we afscheid nemen.

Het wordt allemaal zichtbaar op prijs gesteld.

In Estella overnachten we in een ons bekende albergue in het oude centrum. Voor ons even geen stichtelijkheid vandaag, maar het vrije denken. Het is een perfecte plek met alle faciliteiten die je nodig hebt. En om de hoek? Iets koels, verfrissend en lekkers…..

Allebei weten en voelen we dat we aan het afronden zijn. Vandaag gaan we de cirkel sluiten als we naar Puente la Reina stappen. Een kleine route van ca. 22 km.. Ca. want het is over het algemeen wat meer dan de route informatie aangeeft.

Het afwisselende landschap blijft ons boeien en laat ons genieten. Zoveel verschillende kleuren die ons netvlies beroeren. Groen, bruin, geel, rood, blauw, creme, wit en zwart. Het is zo mooi al die tijdelijke verschillen te ervaren en bewust te zijn dat achter dat levenspallet een gelijke noemer schuil gaat.

Desondanks hebben wij beide onszelf op enig moment de vraag gesteld “wat doe ik hier, wat is het doel”.

Vandaag krijgen we een duidelijk antwoord van de “noemer” als we met 42 graden in de zon een jongen van een jaar of tien, twaalf de heuvel op zien stappen. Loopt hij alleen vragen wij ons af? Nee, even verderop komt een bejaarde dame de hoek om.

We kijken elkaar aan en het voelt niet goed. Oma, blijkt later, kijkt niet meer zo helder uit haar ogen en zwalkt ietwat over het pad omhoog. Voordat ik het door heb bied ik haar water aan. Ze zegt niets en drinkt gulzig het water uit mijn fles. Drink maar door, ik heb water genoeg vertel ik haar.

Als ik naar de jongen vraag begint ze hem te roepen. Omdat hij het niet hoort fluit ik en komt hij terug lopen. Ook hij neemt een slok, maar het inmiddels warm geworden water is niet zijn ‘cup of tea’.

Oma is blij met het water en vraagt of het nog ver is naar het volgende dorp. Dat is nog wel even stappen vertellen wij haar. Gelukkig komt er een jong Spaans stel langs, ze lopen de juiste richting op, die ook te hulp schieten. Oma en kleinzoon krijgen spontaan honing in hun mond gespoten en de man neemt de rugzak van Oma over. Ze vertellen dat ze oma en kleinzoon naar het volgende dorp begeleiden. Ja, langzaam aan……

Na afscheid genomen te hebben voel ik een intense dankbaarheid voor deze ervaring. Wat mij het meeste raakt is de spontane actie van het Spaanse stel om zich te ontfermen over oma en kleinzoon. De tranen biggelen over mijn wangen en ik ben mij diep bewust waar het leven werkelijk om gaat.

Wandel in Liefde.

Dré en Mo.

Na onze natte ervaring van gisteren en een warme nachtrust, de kachel moest wel aan blijven om alle kleding en schoenen droog te krijgen, gooien we het roer om. We besluiten vandaag de trein naar Bilbao te nemen en verder af te reizen naar Logroño. Een stad op de Camino Française.

Het idee is contra Camino te wandelen richting Puenta la Reina. De cirkel is dan nagenoeg compleet en ronden deze dan af met een bezoek aan Pamplona. Tijd genoeg en minder vochtig op de route.

Het valt ons op dat het openbaarvervoer in Spanje goed geregeld is en bovendien goedkoop. Oké, sommige stations sluiten niet helemaal op elkaar aan, lees trein en bus, maar dat is het dan ook.

Als je elke dag doorstapt geeft zo’n reis-en rustdag, want dat is het in feite, een vreemd gevoel. Je laat je fysieke lichaam rusten, maar het wil toch ook weer verder. Het blijft mij intrigeren.

In Bilbao hangen we rond in het centrum en bezoeken de St. Jacobskerk. Een oudje en in het verleden een toevluchtsoord voor pelgrims. De moeite waard om te bezoeken.

Ha, kijk nou eens. Tegenover de kerk zit een winkel met diverse sierraden. Mo is al langere tijd op zoek naar een nieuwe ketting voor haar hanger. Het lukte maar niet. Ook niet in Nederland. De alleraardigste Spaanse schone dame heeft het zo gefikst. Mooi toch weer. Allemaal blij.

Zelf probeer ik ook nog een leuke pet te scoren. Helaas lukt dat niet i.v.m. de beperkte keus en de winkeliers die genieten van hun siësta. Spotten de favoriete dog van Moppie en happen weer iets weg op een terras. Life is good. Of kan het op een andere manier beter?

Gelukkig heb ik Snapchat en WhatsApp en ben regelmatig online in contact met Lievie en Moppie. Ze hangen rond in Thailand met hun opa, oma, tante en mams en zie dat ze genieten. Hoe mooi is dat. Was wel even schrikken dat Moppie opgenomen was in het ziekenhuis i.v.m. een allergische reactie op bepaald voedsel. Je bent dan toch wel ver weg.

In Logroño stappen we linea recta naar de albergue en claimen een bed in het Duits. Leuk hoor al die verschillende talen.

We zijn beide nieuwsgierig naar morgen. Naar de “Contra Camino”.

Zeeklimaat en waar het groen is, is veel vocht in de atmosfeer. Zo ook op de Camino del Norte.

Vandaag kunnen de poncho’s uit de mottenballen. Eindelijk regent het weer eens een keer. En hoe. Het maakt niet uit, want we moeten verder en het is maar weer.

De focus is direct nodig, omdat de paden stijl zijn en we over rotsen, grind, stenen, houten trappen en glibberig asfalt stappen. Gekletter en geklater op onze poncho’s. Spetter, spetter, spat, zo stappen wij door het nat.

In een dorp denken we onze sokken te kunnen verwisselen in een bar. Jammer, cerrado (gesloten) en ook geen droge plek met afdak in de buurt. Dat wordt doorstappen.

Weer omhoog de berg op en dan weer door een diep dal en visa versa… Het is niet als het leven, het is het leven zelf!

Elke expressie van de natuur heeft z’n charmes en wat ruikt het heerlijk. De zoete geuren opgelost in het verdampende water. Het ecosysteem in optima forma.

Uit mijn lijf verdampt door de inspanning inmiddels ook veel vocht en anderszins en wordt natter en natter. Mo haar metabolisme werkt geheel anders. Ze kan even een opvlieger hebben, maar een nat pak halen door overmatig zweten is er niet bij voor haar.

Als we na 18 km waterstappen een hotel binnengaan is er op 10 vierkante centimeter na niets meer droog. Ook onze schoenen zijn van binnen en van buiten doorweekt. In mijn linkerschoen blijkt ergens het water binnen te sijpelen. Bij Mo is het de rechter die een open verbinding met de buitenlucht heeft. En dat ondanks het invetten.

Op de kamer zit er niets anders op om de kachel aan te zetten om de kleding en de schoenen zo goed mogelijk te drogen. Kopen snel drie pakken servetten en proppen de schoenen er mee vol. Met deze combinatie moet het wel lukken.

Inmiddels begint het op te klaren en breekt de zon door. Hup er op uit en nog wat kilometers maken. Zo gaat dat met het pelgrimeren. Het maakt niet uit hoeveel km je in de benen hebt. Ook de bezienswaardigheden een blik toewerpen. We zijn er toch.

In een kerk stem ik mij af op helende energie en laat deze doorstromen naar Mo. Dit heb ik de afgelopen weken regelmatig gedaan om te experimenteren en te onderzoeken hoe de effectiviteit te versterken ten bate van degene die er om vraagt.

Waarom speciaal in een kerk? Over de aanwezige devotie heb ik het al gehad, maar het is er over het algemeen rustig. Met andere woorden; een prettige omgeving om te experimenteren.

Als we de stad verkennen maakt men zich ook hier op voor een feest. Het lijkt een beetje op het carnaval uit het zuiden des lands. We zien duikers, piraten, prostituees en als vrouw verklede mannen. De grootste indruk maken Bart Simpson en de imker met zijn verschillende bijtjes…. Zzzzzzoem…. Ze vliegen om hem heen…..

Nu we genieten van al deze en eerder opgedane ervaringen weten we het. Wat een geweldige dag en etappe. Het was de inspanning waard.

Met een slaperig hoofd weer vroeg op weg. Snel wakker worden doe je vanzelf, want het is heerlijk koel in deze bergstreken en voor je het weet ben je al weer aan het klimmen. Focus, focus en focus waar je je voeten neerzet.

Gezien de korte nacht besluiten we om 8 km te lopen naar een klooster midden in de bergen. Sfeer proeven van het monastieke leven noemen we dat. In de verte zien we het al liggen en als we ons over het middeleeuws pad naar boven hijgen weten we het zeker. Het voelt goed hier.

Niet dogmatisch, maar heel subtiel Ziel.

Ahh.. Er is een processie gaande. Ben wel nieuwsgierig, want dit ken ik zelf niet. Na een rondje om de kerk stappen de locals gedwee onder de meegedragen beelden door op vrolijke muziek die mij doet denken aan vervlogen tijden.

We spreken met K uit ons oosterbuurland die depressies heeft. Zo’n mooie meid, maar zo diep ongelukkig. Uiterlijk zegt dus helemaal niets fluistert Mo mij toe. Terwijl we praten begint K te huilen en wordt Mo ook emotioneel. Ook hier worden de servetten getrokken.

H uit Spanje blijkt klinisch psycholoog te zijn en verdiept zich in meditatie en een vorm van Raja yoga.

“Life is truly a miracle“.

‘Zomaar’ ergens in de bergen van Spanje komen mensen uit diverse landen bijeen die elkaar handvatten kunnen aanreiken of ontvangen. Dankbaarheid en verwondering is wat ik voel.

Voel dat het voor mij tijd is om mijzelf terug te trekken en stap de stilte van mijn persoonlijke tempel in. En, ja daarbij maak ik dankbaar gebruik van de met devotie gevulde kloosterkapel. De energie is hier honderden jaren opgestapeld en werkt voor mij als een springplank of kapstok. Het is ‘alsof’ je met een grote groep mensen aan het mediteren bent. Deel het licht met het leven en steek met intentie een kaars aan.

We volgen de kloostergebruiken en gaan, blijkt later, iets ‘Missen’.

Het avondgebed, weet nu dat het Vespers heet, is geheel in het Spaans. We prevelen iets mee, gaan staan, zitten enz… Je voelt de devotie van de, op één hand te tellen broeders, de kapel instromen. We liften er samen op mee.

De enige kanttekening die ik op mijzelf plaats, is waarom prevel ik iets mee wat ik niet begrijp? Een mantra die ik niet begrijp reciteer ik ook niet, omdat klanken en of woorden een creatieve kracht hebben. Mmmmm… daar kan ik mee aan de slag!

Na al het gemis eten we samen de door de broeder gebrachte pastasoep en breken het brood en delen onze ervaringen. Het leven kan zo eenvoudig zijn.

De Camino del Norte. Even een paar regels over de historie hiervan.

Deze route is honderden jaren geleden ontstaan als alternatief voor de Camino Française. In periodes waarin de Moren vanaf het jaar 711 grote delen van Spanje overheersten en de tocht voor een aflaat daardoor te riskant was. Een invloed die op zowel de bouwkunst als de cultuur zijn sporen heeft nagelaten.

Ook nu is het weer volop genieten. Geweldige natuur, pittoreske dorpen, vergezichten en benaderbare mensen.

Via de wandelgangen hebben we nog eens vernomen dat er deze week volop’ feesten zijn in Spanje en een overnachtingsplek een uitdaging kan worden. We laten het op ons afkomen en zien wel.

Bij aankomst in de plaats Deba is er geen plek in de albergue. Completo. Heel de stad is vergeven van locals en personas uit de omliggende omgeving. Wat nu?

Eerst maar wat vocht en de benodigde voeding tot ons nemen. Slapen kan tenslotte ook in de buitenlucht.

In de plaatselijke bar/restaurant zitten we naast 3 Spaanse mensen waarvan de dochter ook de camino heeft gelopen. Zij proberen voor ons spontaan een slaapplek te regelen.

Helaas lukt dat ook niet.

Ze bevestigen dat het moeilijk is i.v.m. de feesten in Spanje en het stierenvechten dat morgenavond plaats gaat vinden in de stad.

Zelf ook even bellen, maar ook de slaapmogelijkheden in de dorpen voor en na Deba zijn bezet.

Ook het buro voor turismo is gesloten op deze feestdag. Dat werkt dus ook niet mee.

Het klinkt als vloeken in de kerk, maar we besluiten om een taxi te nemen naar de volgende plaats. Gelukkig zijn we binnen no-time in Markina en kunnen we daar de laatste 2 bedjes claimen. Ook deze albergue in het oude klooster met 60 bedjes is dan helemaal completo.

’s nachts probeert een man een berg op te blazen en ons uit onze nachtrust te houden. In zijn slaap vertelt hij er ook nog iets bij. Jammer dat ons Spaans te beperkt is om eventuele geheimen te ontfutselen….

Hij houdt Mo in iedergeval wakker. Ze besluit met slaapzak en al te verhuizen naar de receptie om op een stoel te proberen te slapen. Kansloos blijkt het. Ook daar klinken zijn oergeluiden door en na 2 uur met haar slaapzak om haar heen, op een stoel te hebben gezeten komt ze weer terug in haar bed gekraakt.

Mo en ik willen hem niet wakker maken, omdat hij met een herdershond slaapt. Laat hem maar zijn nachtboek vullen.

Wat een prachtige start van de dag. We lopen vlak langs de kust en dat is bijzonder mooi zo vroeg in de ochtend. Echt super.

Er komen op deze tocht veel afdalingen en beklimmingen. Dat is toch echt ons ding. En na een paar weken stappen gaat het steeds makkelijker.

Rond 2 uur komen we aan in het hospital de pellegrino. Deze gaat pas om 3 uur open. We krijgen alvast een nummer (31) en worden verzocht om meteen te douchen en de wasjes te doen. Hop hop hop…

Om 3 uur moeten we ons weer melden. Zijn we er dan niet, dan wordt ons geclaimde bedje weggegeven aan een andere pelgrim.

Het lijkt de militaire dienst wel. Dus meteen douchen en de was doen. Om 3 uur melden we ons en worden we verzocht om in een rij te gaan staan. Vanaf nummer 1. Na 1 uur wachten krijgen we eindelijk twee bedden toegewezen. Alle 52 bedjes zijn uiteindelijk bezet en het bord completo wordt opgehangen.

Mo raakt aan de praat met een jongen van 20 jaar uit Duitsland. Hij loopt de gehele Camino del Norte naar Santiago en is vertrokken vanuit San Sebastian. Hij vraagt waar hij de schelp die aan mijn rugzak hangt kan kopen. Ik hoor zijn vraag en voel dat het weer een moment is om iets los te laten en te delen. Wow… het gaat diep deze keer en tegelijkertijd voel ik mijn mams dichtbij…

Love, Tears and Sharing…..

Ben al meerdere keren in Santiago geweest en Moeki Moeki, (één van de bijnamen van mijn mams), waarvan ik de schelp in 2016 heb gekregen zou het niet anders gewild hebben. En onze jonge amigo? Hij is er zichtbaar blij mee.

Dan a la playa. Nu we er toch zijn maken we daar ook gebruik van. Nou ja, we staan tot onze enkels in de Atlantische oceaan en laten het erbij. Sippen van ons drankje en zijn prettig samen.

Het militaire regime zet zich ook in de avond voort. Klokslag 22.00u bromt snor, het is bedtijd, goedenacht en doet het licht uit terwijl Mo haar voeten zit in te smeren en andere pelgrims met hun rugzak bezig zijn. Een overduidelijk signaal.

Als ik tijdens spertijd de baño op zoek zie ik de ‘wachtmeester’ in het donker tegen de muur op een stoel zitten te wachten, maar waarop eigenlijk?

Dat wordt duidelijk als ik op de gang met mijn mala plaats neem op een stoel en mijn meditatie start. Zijn ademhaling gaat dieper en sneller en hoor hem opstaan.

Venga Venga, maar ik ga verder met mijn meditatie. Tot hij vlak voor mij staat en weer Venga Venga roept.

Als ik mijn ogen open wijst hij op zijn horloge. Hoe leg je aan iemand uit die vast zit in een patroon wat je aan het doen bent? Mmmmm… Katholiek Spanje, ahh ik bid tot God zeg ik. Dat moet toch helpen en ik mediteer verder.

Maar nee, het werkt niet bij deze señor. Zijn ademhaling gaat nu toch heel verontrustend snel en diep. Laat ik maar op mijn kleedje in de slaapzaal verder mediteren. Wil niet de aanleiding zijn van een aanval van hyperventilatie. Om, Aum, Amin, Amen…

Wat een stad, vol toeristen en personas locales.

Vanuit het binnenland naar de kust. Anders geschreven, van rond de 38 graden in de zon naar ca. 17 graden en regen. Ieks….

Op naar de albergue, het lijkt wel een concert. Er liggen en staan tientallen mensen (pelgrims) voor de deur te wachten op een slaapplek. Het is pas 13.00u, gekkigheid. De Camino del Norte is toch rustiger dan de Française??

Wij gaan niet in de rij, want we lusten wel wat. Tegenover de albergue is een leuke tent waar je good food kunt happen.

Na het ontsluiten van de toegangsdeur worden de pelgrims één voor één ingeschreven. De eerste in rij wordt terechtgewezen, omdat ze geen pelgrim is. (De kosten voor een “pelgrimbed” zijn 5,– euro) deze keer.

Wij krijgen stapelbed 27 en 28 toegewezen in de gymzaal en bekleden deze met de diverse waterdichte kledingtassen en slaapzak. Onze voorgeprogrammeerde eetgewoontes blijven roet in het eten gooien. Op dit tijdstip is de Spaanse kok niet aanwezig. Hoe is dat spreekwoord met die ezel ook alweer?

Met een aantal pelgrims zitten we rond, nee niet het tradionele kampvuur, maar de voedingsbron van onze fototoestellen plus. Fijn ecologisch en bijna co2 neutraal.

Ondanks de verleidelijke sociale media binnen handbereik, ontstaan er mooie gesprekken die er toe doen. Bijkomend voordeel is dat je kleding niet naar de rook ruikt.

Gisterenavond was het zover. De groep Los Templarios de Camino Aragonés valt als puzzelstukjes uit elkaar.

Voor het laatste gezamenlijke avondmaal botsen het Italiaanse en Spaanse temperament even met elkaar. De vermoeidheid na de 3 x 30km plus laat zich gelden. Tranen en trots worden even later getransformeerd naar wederzijds begrip en Amor. Hoe mooi is dat.

J. helpt mij met het verwoorden van mijn gevoelens in woorden aan de groep. Het komt binnen bemerk ik. De servetten krijgen voor even een andere functie.

Op mijn innerlijke vraag voor wie het hart van de Camino bestemd is, gekregen van Hanneke na haar fietscamino naar Santiago de C, kreeg ik vanavond subtiel antwoord.

A is zichtbaar ontroerd als ik haar het hart geef en vertel hoe ze het kan gebruiken.

Vandaag vertrekken we als één van de laatste uit de albergue. Lekker relaxed ploffen we neer voor een ontbijt. Koffie met melk en een soort van Berliner bol. Een zoete herinnering uit mijn jeugd.

“Op een vast moment in de week kwam hij langs op zijn veredelde fietskar met z’n Berliner Bollen en zong “Bolletje bol, lekker bij de koffie, lekker bij de thee, bolletje bol”

Heb hem zelf nooit ontmoet, mijn ouders kochten de BB’s zelf. De venter zal nooit geweten hebben wat hij met z’n gezang vastgelegd heeft in mijn herinnering en hoe het mij vandaag diep raakt. Even een servet pakken.

De Camino Aragonés zit er op. De aanlooproute vanaf Lourdes naar de Col de Somport en de Camino Aragonés zelf waren mooi en uitdagend tegelijkertijd. Weer een voorbeeld dat je alles op het zelfde moment ervaart. Mooi thema om te blijven onderzoeken tijdens het mediteren.

Omdat we nog flink wat dagen over hebben besluiten we spontaan om te gaan bussen naar San Sebastian om een gedeelte van de Camino del Norte te stappen.

Richting de bushalte treffen we MMM, I en F aan op het terras. Nog een laatste knuf en hop hop we gaan. Hee, waar is mijn hoed, ach nee hè? Nummer drie laat I met een grote glimlach zien aan het aantal opgestoken vingers. Ze weet van mijn uitdaging met die dekselse hoofddeksels. MMM brengt hem al rennend naar mij toe. Super…..

Als verrassing zwaaien ze ons ook nog uit als wij de bus instappen……….

Liefde Is.

Na een lange dag gisteren, staat er vandaag weer een lange dag op het programma.

Weet niet of het verstandig is met de hitte, maar de meeste van de groep willen graag dat we vanavond samen in Puente la Reina eindigen. Het eindpunt van de Camino Aragonés. En dan ook nog gezellig voor de allerlaatste keer gezamenlijk eten.

Daar hebben wij mee ingestemd.

De eerste 15km is door de bergen langs de bergrand. Het gaat continue omhoog, omlaag, omhoog enz. enz…. . Erg mooi, maar ook erg vermoeiend.

Tussendoor even een korte stop en ja, na 15km weer die lekkere Spaanse koffie. Erg prettig.

Het landschap is werkelijk prachtig, wat een uitzicht, maar ook een hitte zeg. Pfff…

We komen aan op een pleintje met een plaatselijke bar en stappen naar binnen. Voor we het doorhebben staan er gelijk al weer drankjes op tafel.

Waar we zo van genieten is het delen. Wie heeft wat? De één heeft crackers de ander een sinaasappel. Brood met kaas en tomaat. Er worden wat zoutjes besteld en zo zitten we heerlijk met zijn allen….

Hup weer verder naar een speciaal kerkje. Het heeft een bijzondere geometrie en de reden waarom is niet meer te achterhalen. Er wordt iets geschreven over de Tempeliers en anderszins. Het blijft dus gissen.

F. is hier al eens eerder geweest en geeft aan dat er een hele bijzondere energie hangt .

We zijn een uur te vroeg en besluiten te wachten en in het gras te rusten. En ja, wat een mooie energie hangt hier pffff..

Er is in het volgende dorp een mogelijkheid om te zwemmen. Alleen valt dat in het water, omdat het begint met onweren. Dus dan maar meteen door naar de albergue in Puente la Reina. De aansluiting op de Camino Française.

Jaaaa, we gaan het doen. Extra kilometers stappen om een bijzondere kloof te ervaren. Dat ondanks het feit dat we niet in Izco kunnen slapen. De albergue is daar namenlijk gesloten. Dat betekende al meer kilometers. Het hoeft niet, maar we doen het omdat het kan. Het schijnt er bijzonder mooi te zijn.

Dus extra vroeg weg vandaag, want het komt boven de 30 uit.

Fruit en koolhydraten voor onderweg zijn al ingeslagen, brengen diverse levels weer op een aanvaardbaar niveau en hatsieflatsie, daar gaan de zeven Los Templarios de Camino Aragonés.

Industrie en asfalt aanschouwen hoort ook bij de Camino. Papier – cementfabrieken enz. enz. komen voorbij op ons netvlies en prikkelen onze andere zintuigen. Het is wat het is lieve mensen. Aanschouwen wat het consumeren veroorzaakt.

De natuur laat overigens zien dat deze de lakens in werkelijkheid uit deelt. Het heeft de tijd. Een eenzame zonnebloem geeft een duidelijk signaal af middels de schoonheid die ze/hij uitstraalt. Heerlijk geel, vol helderheid en optimisme.

Het is heerlijk koel nu, zo’n 17 graden. Ik denk aan mijn beide schoonouders die het wel gehad hebben met de warmte in Olanda. Gun ze en de vele ouderen een koele bries op hun lijf.

Ondanks dat wij fruit mee hebben kunnen we het niet laten om te snoepen van de verse bramen aan de kant van de weg. Heerlijk zijn ze en wat een verwennerij.

Via een voormalig spoorwegtunnel lopen we dwars door de berg richting de kloof. Pikkedonker is het zonder een lamp. En of je nu uit Spanje, Italië of Nederland komt, we kunnen het niet laten en slaken een paar kreten. Ook doe ik nog een leuke test met de schaduw/duisternis. Ik blijf tegen de wand stilstaan en doe mijn lamp uit. Degene met lamp lopen zo voorbij en zien mij niet. Zo ook J. Als hij passeert roep ik hem. Zijn lamp schijnt alle kanten op van de schrik. Gelukkig zien wij snel het licht aan het einde van de tunnel.

En het licht reflecteert iets bijzonders. Een natuurlijke kloof dwars door de bergen. Geweldig mooi en inspirerend. Ik voel mij nederig en dankbaar om hier te mogen rondstroppen. De moeite waard om wat meer kilometers te stappen.

Allemaal genieten we van wat de natuur met ons deelt en vragen ons opeens af, op wie van ons de gieren zitten te wachten. Wat zijn het er veel. Bijzonder. Jammer jongens en dames, wij gaan er vandoor.

We komen aan de zonzijde de kloof uit en gaan weer klimmen. Dubbel pret betekent dat. Het tempo zakt langzaam naar een verstandigere manier van stappen met deze warmte. Denken dat we de weg kwijt zijn, omdat we naar ons gevoel terug lopen vanwaar we vandaan kwamen. De chica’s zien snel dat wij de juiste kant op gaan. Power women zijn het.

Vandaag weer over een smal bergpad, dan weer grind etc. Zo prettig afwisselend en uitdagend. Heerlijk vinden we het.

Een nadeel van langere afstanden is het ‘beurse’ gevoel in je voeten. Oké, je kunt het negeren, maar niet iedereen is daartoe in staat. Stilstaan wordt dan een uitdaging.

Maar ook de toegang tot het dorp is een dingetje. De dorpen in Spanje liggen voor 90% op een heuvel of berg. Je kunt dan niet om de laatste klim heen. Zo ook vandaag niet. Met de albergue in zicht is er daar een trap en die gaat stijl omhoog.

Als de chicas boven zijn en ze hun botas omruilen voor sandalen, klinken de kreten van oe, oei, ah, pff, ooo en ohh.

Langzaam schuivelen ze naar de bar waar het koele vocht op hun wacht. Ook een kleine stijle klim……..