Geritsel, geklik van sluitingen, gepraat, uh wat? Even mijn mobiel pakken. Zes uur en onze medepelgrims zijn al aan het pakken. Ik draai mij om en denk, zo ging het. Er is niets veranderd. Makkelijk toch hoe ervaringen vervagen. Twee uur later is het onze tijd om op te staan.

Ik klim vanaf de bovenste verdieping van het stapelbed naar beneden. De treden zijn koud en oncomfortabel. Gelukkig dat het bed verankert is aan de muur. Het helt gevaarlijk over naar mijn kant. Heeft natuurlijk niets met mijn gewicht te maken.

Het stappen gaat nu echt beginnen. Pakken de metro naar Matosinhos, steken de brug over en ploffen neer bij een koffiebar. Precies, eerst even een koffie met een pastéis de nata. We kunnen nog genoeg wandelen de komende dagen.

Ik zie de zee zegt Mo als we de straat uitwandelen. Ja, hoor we zijn terug aan de kust. De kust aan Atlantische Oceaan in dit geval. Dat is andere koek. Wat een golven. Surfers glijden over het water de golven af. Een mooi gezicht. Verderop is een surfschool actief. Surfers in spe oefenen op het strand en stellen zich vast voor hoe het straks voelt.

Wij richten onze neus naar het noorden en gespen de rugzakken nog wat vaster om onze heupen. Wat een fijne start. De kilometer vliegen voorbij en de ondergrond gaat plots over in krakende houten planken.

Een houten weg over de duinen heen. Die loopt vanaf O Porto tot aan Caminha in het noorden bij de grens met Spanje. Een aantal kilometers uitgezonderd.

Wel blijven opletten Dré, zegt Mo als ik bijna struikel door een diep verende plank. Oké, we zijn weer alert.

Met elke stap voel ik de relatie met mijn rugzak inniger worden. De banden worden door de zwaartekracht subtiel mijn goedgevulde huid ingetrokken. Het is wennen de eerste dag. Mo herkent het gevoel.

De zon doet inmiddels zijn of haar werk. Ons achterhoofd en nek warmen aardig op. Een heerlijke koele bries zorgt voor wat verlichting. Het voorkomt niet dat zweetdruppels zich beginnen te vormen en over mijn rug naar beneden glijden. Mo heeft er nog geen “last” van.

Straks een wasje, inclusief onszelf, brengt weer frisheid denk ik. De albergue is snel in zicht.

We melden ons en krijgen een twee persoons bed. Hoe dan. Het is een soort van stelletjes kamer. Nee, er wordt niet geruild.

Bed geclaimd, was gedaan, gedoucht, “klaar is Clara”.

Een herinnering komt tot leven als ik naar buiten stap. Er staat een telefooncel? Even controleren. Ik neem de hoorn van de haak en……

Hij doet het. Ik hoor een kiestoon…??? Ik knijp mijzelf even. Droom niet. Het is echt.

Geweldig. Ik zie alleen maar mensen, jong en oud met hun mobiel bezig en toch deze telefooncel. Als je niet weet wat het is? Even Googlen….