Jaaaa, we gaan het doen. Extra kilometers stappen om een bijzondere kloof te ervaren. Dat ondanks het feit dat we niet in Izco kunnen slapen. De albergue is daar namenlijk gesloten. Dat betekende al meer kilometers. Het hoeft niet, maar we doen het omdat het kan. Het schijnt er bijzonder mooi te zijn.

Dus extra vroeg weg vandaag, want het komt boven de 30 uit.

Fruit en koolhydraten voor onderweg zijn al ingeslagen, brengen diverse levels weer op een aanvaardbaar niveau en hatsieflatsie, daar gaan de zeven Los Templarios de Camino Aragonés.

Industrie en asfalt aanschouwen hoort ook bij de Camino. Papier – cementfabrieken enz. enz. komen voorbij op ons netvlies en prikkelen onze andere zintuigen. Het is wat het is lieve mensen. Aanschouwen wat het consumeren veroorzaakt.

De natuur laat overigens zien dat deze de lakens in werkelijkheid uit deelt. Het heeft de tijd. Een eenzame zonnebloem geeft een duidelijk signaal af middels de schoonheid die ze/hij uitstraalt. Heerlijk geel, vol helderheid en optimisme.

Het is heerlijk koel nu, zo’n 17 graden. Ik denk aan mijn beide schoonouders die het wel gehad hebben met de warmte in Olanda. Gun ze en de vele ouderen een koele bries op hun lijf.

Ondanks dat wij fruit mee hebben kunnen we het niet laten om te snoepen van de verse bramen aan de kant van de weg. Heerlijk zijn ze en wat een verwennerij.

Via een voormalig spoorwegtunnel lopen we dwars door de berg richting de kloof. Pikkedonker is het zonder een lamp. En of je nu uit Spanje, Italië of Nederland komt, we kunnen het niet laten en slaken een paar kreten. Ook doe ik nog een leuke test met de schaduw/duisternis. Ik blijf tegen de wand stilstaan en doe mijn lamp uit. Degene met lamp lopen zo voorbij en zien mij niet. Zo ook J. Als hij passeert roep ik hem. Zijn lamp schijnt alle kanten op van de schrik. Gelukkig zien wij snel het licht aan het einde van de tunnel.

En het licht reflecteert iets bijzonders. Een natuurlijke kloof dwars door de bergen. Geweldig mooi en inspirerend. Ik voel mij nederig en dankbaar om hier te mogen rondstroppen. De moeite waard om wat meer kilometers te stappen.

Allemaal genieten we van wat de natuur met ons deelt en vragen ons opeens af, op wie van ons de gieren zitten te wachten. Wat zijn het er veel. Bijzonder. Jammer jongens en dames, wij gaan er vandoor.

We komen aan de zonzijde de kloof uit en gaan weer klimmen. Dubbel pret betekent dat. Het tempo zakt langzaam naar een verstandigere manier van stappen met deze warmte. Denken dat we de weg kwijt zijn, omdat we naar ons gevoel terug lopen vanwaar we vandaan kwamen. De chica’s zien snel dat wij de juiste kant op gaan. Power women zijn het.

Vandaag weer over een smal bergpad, dan weer grind etc. Zo prettig afwisselend en uitdagend. Heerlijk vinden we het.

Een nadeel van langere afstanden is het ‘beurse’ gevoel in je voeten. Oké, je kunt het negeren, maar niet iedereen is daartoe in staat. Stilstaan wordt dan een uitdaging.

Maar ook de toegang tot het dorp is een dingetje. De dorpen in Spanje liggen voor 90% op een heuvel of berg. Je kunt dan niet om de laatste klim heen. Zo ook vandaag niet. Met de albergue in zicht is er daar een trap en die gaat stijl omhoog.

Als de chicas boven zijn en ze hun botas omruilen voor sandalen, klinken de kreten van oe, oei, ah, pff, ooo en ohh.

Langzaam schuivelen ze naar de bar waar het koele vocht op hun wacht. Ook een kleine stijle klim……..