Het slapen wil niet helemaal lukken voor Monique. Het gezoem van de muggen en de warmte houdt haar wakker. Boven mij blijft ze maar rondjes draaien. Ze kan duidelijk de juiste houding niet vinden.

Zelf doe ik mijn oefeningen, maar kan de focus even niet houden als er iemand lijkt te ontploffen. Wat een gesnurk door P. Net zo snel als het gestart is stopt het weer. Wat een geluk.

”s ochtends tijdens het ontbijt zit iedereen slaperig voor zich uit te staren. Dan maar het enthousiasme oppeppen met het Ultreia (Camino) lied. Direct stijgt de stemming en zingen de Fransen en beide Nederlanders uit volle borst mee. Wat een gezelligheid. Zo halen we die Col du Somport op 1.640 meter wel.

Ook nu weer lopen we op smalle paden langs de rivier. Blijven opletten dus. Een groot verschil met de dagen ervoor is het vele klimmen. Binnen no time zitten we op 900 meter. Maar het opletten geldt ook voor de momenten als we op een soort van snelweg wandelen. Telkens kruisen we de weg om uit de dode hoek van de bochten te blijven.

Gelukkig stappen we even later weer langs de rivier. Steken een weide met koeien en kalveren over en ploffen neer om onze sokken te wisselen. Ja, dat doen we nog steeds. Never change a winning team. Eten een half ecologisch brood met geiten/schapenkaas op en genieten.

Dat genieten veranderd als wij na de constatering van het nemen van de verkeerde weg, even later achterna gezeten worden door boze mamakoeien. Had oom Olaf ons daar niet iets over verteld. Het loopt gelukkig met een sisser af.

Dan maar de verkeerde weg blijven volgen. GPS biedt uitkomst. Via een flinke omweg kunnen we weer aansluiting vinden op de Gr653 denk ik. Dus niet. We moeten het hete asfalt trotseren. Er zit niets anders op.

Als Monique vraagt, hoe ver moeten we nog? Gooi ik er de 10km in. Ze gelooft mij niet, maar het kan dan alleen maar meevallen. Als we meerdere haarspeldbochten genomen hebben zien we in de verte pelgrims wandelen. Doe ik dat toch nog een keer. Eindelijk is daar beloofde aansluiting op de GR. Wat een opsteker. Komt het toch nog goed.

Vlak voor de Col besluiten we toch nog een keer te stoppen in de schaduw voor ons ritueel. We zijn allebei moe, maar genieten van de koele wind die we voelen op ons lijf. Het is nu even niet drinken, want we zijn op rantsoen. Het is nog even stappen tot de top.

Als we Spanje in stappen halen we direct een frisje. Wat kun je toch genieten van een simpel koud drankje. Eten wat cake en de eerste tortilla. Fijn dat we hier kunnen herstellen en de waterflessen vullen.

Mmmmm.. De eerste slok valt tegen. Het Spaanse water bevat heel veel chloor. Helemaal van ons netvlies verdwenen. Dat wordt morgen vers water kopen.

De top is maar de top en we dalen het Spaanse land binnen. Wat een mooie natuur en wat ruikt het lekker hier. Heerlijk geurende bloemen prikkelen onze zintuigen. De flatgebouwen nemen we op de koop toe. Die zijn straks weer uit het zicht verdwenen.

Een wegreparatie lijkt ons weer op het verkeerde spoor te zetten. Op onze voetsporen wandelen wij daarom weer terug naar de plek met de laatste aanwijzing. (Het grote wandelboek houdt overigens geen rekening met koeien die je achterna zitten) Nu verloopt het anders. Twee mooie senoritas wijzen ons de weg en wensen ons een buen camino.

Na de laatste dagen van warmte werden wij vlak voor onze bestemming van vandaag nog even verrast door een tropisch aandoende bui. Dat zal wel meevallen zeggen we beide als de eerste druppels uit de lucht vallen. Niet dus. Het komt met bakken uit de lucht. Een afdak aan één van de twee huizen in de weide omgeving brengt een schuilmoment. Zo kunnen wij de poncho’s regenbroek en chaps weer uit de mottenballen halen.