We hoppen vandaag rond in een overvol en warm Porto. Het is inmiddels 6 jaar geleden dat we het een bezoek brachten. Ervaren het ook nu weer als een leuke stad en schieten zo af en toe een foto.

Mensen van divers pluimage schieten ook, maar dan voorbij. Ze achtervolgen de vele gekleurde vlaggetjes die prijken op lange staken, waaraan stadsgidsen vastgebonden zitten.

Tjonge, het is wennen aan de glooiende straten hier. Onze benen en voeten laten weten dat een stop echt wenselijk is. Een zeurend gevoel is het.

Onze rugzakken komen met een plof op de grond terecht. Even prettig zitten nu…

Gape raakt in gesprek met Mo en mij. Hij kent de eigenaresse en regelt dat we snel onze bestelling krijgen. Een welkome bekomstigheid tijdens deze fijne ontmoeting.

Hij legt ons uit dat er veel veranderd is in Oporto. En deze gaan steeds sneller. Renovatie van oude panden, buitenlandse investeringen etc. De huizenprijzen stijgen hierdoor ook snel. Bijna niet meer te betalen door de “gewone” portugees. Wat hij daar onder verstaat komt niet helemaal aan de oppervlakte.

Zoals veel Portugezen heeft hij een stukje land. Daarom fiets hij elke dag 20 km om de planten te besproeien en dan weer terug. En dat tussen zijn werk door. Hij is er vol van. Vooral het delen spreekt hem aan. Ik begrijp wat hij ermee bedoelt.

Mijn Pa deed hetzelfde. Groente verbouwen, eten wat je nodig hebt en de rest ruilen voor iets anders of delen. Een mooi principe en het onderzoeken waard om daar zelf meer invulling aan te geven.

We schrikken op van een schreeuw. Uit de steeg achter ons komt een oude dame kordaat de hoek om stappen. In haar zij steken plastic bakken gevuld met verse sardines. Ze brengt ze aan de man om iets bij te verdienen. En dat lukt. Gape koopt een handvol en brengt zijn nieuwe aanwinst naar zijn fiets.

Pakt er een zakje amandelen uit en zegt; “voor jullie” en neemt afscheid met het maken van een foto. Zelf wil hij er niet op.

Op naar de Kathedraal. Die ook even een bezoek brengen. Op onze herinneringen kiezen we de meest logische route. We komen helaas ergens onderaan uit. Ha ha ha… De traptredes liggen al 6 jaar geduldig op ons te wachten.

In het aangrenzende klooster is het heerlijk koel en rustig. Wat een contrast met buiten. De pracht en praal spat van de ornamenten af. Er zijn geen kosten en moeite bespaard om er een heiligdom van proberen te maken. Maar wat is heilig hoor ik mijzelf denken? Mmmm…. Licht en leven en de behendige uitdrukking ervan..

Als echte pelgrims pakken we de metro naar de Alberque waar we in 2017 ook hebben overnacht. Het is nog spannend om bij de juiste halte uit te stappen. Het beperkt aantal uren slaap doet zich gelden. Ik zak soms een beetje weg. Mo daarentegen lijkt het waakbewustzijn nagenoeg kwijt te zijn. Haar hoofd en bovenlichaam deinen als golven op en neer. Onze medepassagiers zien het met een glimlach vermakelijk aan.

Wat een hartelijk ontvangst krijgen we als we binnenstappen. Het voelt goed om er terug te zijn. Er is niet veel veranderd. Twee grote tafels, een ruime en schone keuken met groot aanrechtblad. Van alle gemakken voorzien. Top.

Abel is er helaas niet. Die is op pad met een aantal pelgrims. We maken ons op z’n Bāb-Ilims verstaanbaar en dat lukt. We worden verwacht. Ja hoor. Monica en Andrea. Stempels in het pelgrimspaspoort en we kunnen onze slaapplek inrichten.

Hé, wie zie ik nu? Is dat niet Lenny, de militair die we in 2017 ook in deze Alberque zijn tegengekomen. Ik vertel Mo dat ik regelmatig aan hem heb gedacht. Hoe ik hem tijdens het laatste diner in Santiago volledig negeerde na zijn tot twee keer toe gemaakte opmerking, “my friend is a Pastor”. Deze vriend zat destijds naast hem aan de dis.

Dat zijn vriend Pastor is heeft nog geen steeds geen toegevoegde waarde. Het is de manier waarop ik handelde. Dat voelde zo niet goed. Meerdere keren is dat gevoel teruggekomen in de afgelopen 6 jaar.

Nu kan ik mijn verontschuldigen maken. Hoe mooi werkt het universum. Er is altijd een mogelijkheid om iets goed te maken.

Lenny zelf had mij al gespot. “I know that guy” dacht hij nadat we binnenstapte. We delen met z’n drieën vol vreugde onze herinneringen en ik bied hem mijn excuses aan voor mijn onbehendig handelen. Hij kijkt mij aan, probeert zich er iets van te herinneren en vertelt over een andere ervaring.

Aan het ontbijt ontmoeten we een man uit India. Hij vertelt dat hij een hele goede baan had, getrouwd was en een dochter en zoon heeft.

Dag en nacht werkte en tussendoor naar huis ging om zijn honden te verzorgen. Zich daarna weer onderdompelde in de financiële wereld. Hij verdiende goudgeld, maar zijn lichaam liet hem in de steek en werd ziek door alle stress.

Hij starte met het bewust luisteren naar zijn ziel. Besloot zijn geld niet te spenderen aan zijn gezondheid. Nam ontslag en is in een ashram gaan wonen.

Zijn innerlijke camino heeft hem veel gebracht. Leerde om met weinig tevreden te zijn. Eet 1 appel als ontbijt. Daar zit net zoveel in als in wat jullie allemaal eten. Ik vertrouw op God vertelt hij.

Nu leeft hij van een klein bedrag per dag. Slaapt overal en nergens en is gezond. Is 66 jaar en ervaart geen stress meer.

Op dit moment is hij in Spanje en Portugal om een betere band te krijgen met zijn zoon die aangaf hem nodig te hebben.

We zijn net onderweg en worden al overspoeld met inspiratie…