Dré en Mo wandelen naar Santiago

Ik struikel en de hospitalero wacht geduldig. In mijn beste Spaans vraag ik of er nog twee cammas vrij zijn. Hij antwoord in perfect Nederlands, ja hoor. Geen probleem. Zijn ogen glinsteren van de lol. Hahaha…. Hij liet me even worstelen. We lachen alle drie om dit komisch moment.

Het is in Caminha waar we nu zijn. Een kleine plaats aan de grens van Portugal en Spanje. Gescheiden door de brede monding van de Rio Minho of zoals ze in het Spaans zeggen Rio Miño.

Het Portugees heeft wat meer swing dan het Spaans. De intonatie van de woorden soms ondoorgrondelijk voor mij. Met handen en voeten is het gelukkig weer gelukt om duidelijk te maken wat we wilden.

De slaapzaal staat vol met bedden met daartussen ademschotten. Een behendige manier om een mogelijke besmetting te voorkomen. Althans, als er voldoende ventilatie is.

Een binnen airco staat al geruime tijd overuren te maken. Een brandend rood lampje geeft aan dat zijn ingewanden verzadigd zijn met het uitgeblazen ademvocht van de afgelopen nacht. Mmmm…. Zelf maar legen en de bak terug plaatsen. Met een groen licht geeft hij zijn goedkeuring. Bijzonder toch hoe dit apparaat onderdeel is geworden van de watercirculatie op deze planeet.

N, de hospitalero schuift aan tijdens de dis. Even gezellig Nederlands praten zegt hij. Inmiddels is hij zelf geruime tijd onderweg. Trekt over de wereld en doet zijn IT-werk vanaf zijn laptop. Het digitale tijdperk brengt sommige mensen een ongekende vrijheid.

We ervaren een klik en voelen de aanwezige innerlijke stilte in elkaar. Al pratend en luisterend zakken we door de oppervlakte heen en bespreken verschillende aspecten van het leven.

Het is tijd om afscheid te nemen. Tijdens de hug bedankt N. me voor de waarvolle ontmoeting. Niet alle mensen begrijpen mijn inzichten en staat van zijn zegt hij. Soms is het een eenzame reis.

Er gonst iets onder de pelgrims. Online reserveren voor een plek of een ticket bij het veerhuis kopen. Wij laten het voor wat het is. Het is minder dan tien minuten wandelen. Rustig aan dus.

Hé, wat is dat? De Ferry lijkt aan lager wal geraakt. Daar is geen beweging meer in te krijgen. We kijken elkaar aan. De ongeduldige veervrouw heeft een oplossing vertelt ze. Seis personas kunnen tegelijkertijd naar de overkant gebracht worden. El Capitan is er over tien minuten. Um café com leite? vraagt ze. De koppelverkoop werkt deze keer en we ploffen neer.

O Capitão is stipt op tijd en neemt ons mee naar zijn boot. Ik maak een compliment over zijn perfect onderhouden Johnson die aan de boot hangt. Hij neemt het compliment met een brede glimlach aan.

De boot schiet met hoge snelheid door het water. Een mooi moment om te filmen. In mijn enthousiasme stap ik naar de andere kant. Oeps, de balans is helemaal zoek. O Capitão grijpt snel in en sommeert me om snel op mijn plaats te gaan zitten.

Olé España, here we come.

Geritsel, geklik van sluitingen, gepraat, uh wat? Even mijn mobiel pakken. Zes uur en onze medepelgrims zijn al aan het pakken. Ik draai mij om en denk, zo ging het. Er is niets veranderd. Makkelijk toch hoe ervaringen vervagen. Twee uur later is het onze tijd om op te staan.

Ik klim vanaf de bovenste verdieping van het stapelbed naar beneden. De treden zijn koud en oncomfortabel. Gelukkig dat het bed verankert is aan de muur. Het helt gevaarlijk over naar mijn kant. Heeft natuurlijk niets met mijn gewicht te maken.

Het stappen gaat nu echt beginnen. Pakken de metro naar Matosinhos, steken de brug over en ploffen neer bij een koffiebar. Precies, eerst even een koffie met een pastéis de nata. We kunnen nog genoeg wandelen de komende dagen.

Ik zie de zee zegt Mo als we de straat uitwandelen. Ja, hoor we zijn terug aan de kust. De kust aan Atlantische Oceaan in dit geval. Dat is andere koek. Wat een golven. Surfers glijden over het water de golven af. Een mooi gezicht. Verderop is een surfschool actief. Surfers in spe oefenen op het strand en stellen zich vast voor hoe het straks voelt.

Wij richten onze neus naar het noorden en gespen de rugzakken nog wat vaster om onze heupen. Wat een fijne start. De kilometer vliegen voorbij en de ondergrond gaat plots over in krakende houten planken.

Een houten weg over de duinen heen. Die loopt vanaf O Porto tot aan Caminha in het noorden bij de grens met Spanje. Een aantal kilometers uitgezonderd.

Wel blijven opletten Dré, zegt Mo als ik bijna struikel door een diep verende plank. Oké, we zijn weer alert.

Met elke stap voel ik de relatie met mijn rugzak inniger worden. De banden worden door de zwaartekracht subtiel mijn goedgevulde huid ingetrokken. Het is wennen de eerste dag. Mo herkent het gevoel.

De zon doet inmiddels zijn of haar werk. Ons achterhoofd en nek warmen aardig op. Een heerlijke koele bries zorgt voor wat verlichting. Het voorkomt niet dat zweetdruppels zich beginnen te vormen en over mijn rug naar beneden glijden. Mo heeft er nog geen “last” van.

Straks een wasje, inclusief onszelf, brengt weer frisheid denk ik. De albergue is snel in zicht.

We melden ons en krijgen een twee persoons bed. Hoe dan. Het is een soort van stelletjes kamer. Nee, er wordt niet geruild.

Bed geclaimd, was gedaan, gedoucht, “klaar is Clara”.

Een herinnering komt tot leven als ik naar buiten stap. Er staat een telefooncel? Even controleren. Ik neem de hoorn van de haak en……

Hij doet het. Ik hoor een kiestoon…??? Ik knijp mijzelf even. Droom niet. Het is echt.

Geweldig. Ik zie alleen maar mensen, jong en oud met hun mobiel bezig en toch deze telefooncel. Als je niet weet wat het is? Even Googlen….

We hoppen vandaag rond in een overvol en warm Porto. Het is inmiddels 6 jaar geleden dat we het een bezoek brachten. Ervaren het ook nu weer als een leuke stad en schieten zo af en toe een foto.

Mensen van divers pluimage schieten ook, maar dan voorbij. Ze achtervolgen de vele gekleurde vlaggetjes die prijken op lange staken, waaraan stadsgidsen vastgebonden zitten.

Tjonge, het is wennen aan de glooiende straten hier. Onze benen en voeten laten weten dat een stop echt wenselijk is. Een zeurend gevoel is het.

Onze rugzakken komen met een plof op de grond terecht. Even prettig zitten nu…

Gape raakt in gesprek met Mo en mij. Hij kent de eigenaresse en regelt dat we snel onze bestelling krijgen. Een welkome bekomstigheid tijdens deze fijne ontmoeting.

Hij legt ons uit dat er veel veranderd is in Oporto. En deze gaan steeds sneller. Renovatie van oude panden, buitenlandse investeringen etc. De huizenprijzen stijgen hierdoor ook snel. Bijna niet meer te betalen door de “gewone” portugees. Wat hij daar onder verstaat komt niet helemaal aan de oppervlakte.

Zoals veel Portugezen heeft hij een stukje land. Daarom fiets hij elke dag 20 km om de planten te besproeien en dan weer terug. En dat tussen zijn werk door. Hij is er vol van. Vooral het delen spreekt hem aan. Ik begrijp wat hij ermee bedoelt.

Mijn Pa deed hetzelfde. Groente verbouwen, eten wat je nodig hebt en de rest ruilen voor iets anders of delen. Een mooi principe en het onderzoeken waard om daar zelf meer invulling aan te geven.

We schrikken op van een schreeuw. Uit de steeg achter ons komt een oude dame kordaat de hoek om stappen. In haar zij steken plastic bakken gevuld met verse sardines. Ze brengt ze aan de man om iets bij te verdienen. En dat lukt. Gape koopt een handvol en brengt zijn nieuwe aanwinst naar zijn fiets.

Pakt er een zakje amandelen uit en zegt; “voor jullie” en neemt afscheid met het maken van een foto. Zelf wil hij er niet op.

Op naar de Kathedraal. Die ook even een bezoek brengen. Op onze herinneringen kiezen we de meest logische route. We komen helaas ergens onderaan uit. Ha ha ha… De traptredes liggen al 6 jaar geduldig op ons te wachten.

In het aangrenzende klooster is het heerlijk koel en rustig. Wat een contrast met buiten. De pracht en praal spat van de ornamenten af. Er zijn geen kosten en moeite bespaard om er een heiligdom van proberen te maken. Maar wat is heilig hoor ik mijzelf denken? Mmmm…. Licht en leven en de behendige uitdrukking ervan..

Als echte pelgrims pakken we de metro naar de Alberque waar we in 2017 ook hebben overnacht. Het is nog spannend om bij de juiste halte uit te stappen. Het beperkt aantal uren slaap doet zich gelden. Ik zak soms een beetje weg. Mo daarentegen lijkt het waakbewustzijn nagenoeg kwijt te zijn. Haar hoofd en bovenlichaam deinen als golven op en neer. Onze medepassagiers zien het met een glimlach vermakelijk aan.

Wat een hartelijk ontvangst krijgen we als we binnenstappen. Het voelt goed om er terug te zijn. Er is niet veel veranderd. Twee grote tafels, een ruime en schone keuken met groot aanrechtblad. Van alle gemakken voorzien. Top.

Abel is er helaas niet. Die is op pad met een aantal pelgrims. We maken ons op z’n Bāb-Ilims verstaanbaar en dat lukt. We worden verwacht. Ja hoor. Monica en Andrea. Stempels in het pelgrimspaspoort en we kunnen onze slaapplek inrichten.

Hé, wie zie ik nu? Is dat niet Lenny, de militair die we in 2017 ook in deze Alberque zijn tegengekomen. Ik vertel Mo dat ik regelmatig aan hem heb gedacht. Hoe ik hem tijdens het laatste diner in Santiago volledig negeerde na zijn tot twee keer toe gemaakte opmerking, “my friend is a Pastor”. Deze vriend zat destijds naast hem aan de dis.

Dat zijn vriend Pastor is heeft nog geen steeds geen toegevoegde waarde. Het is de manier waarop ik handelde. Dat voelde zo niet goed. Meerdere keren is dat gevoel teruggekomen in de afgelopen 6 jaar.

Nu kan ik mijn verontschuldigen maken. Hoe mooi werkt het universum. Er is altijd een mogelijkheid om iets goed te maken.

Lenny zelf had mij al gespot. “I know that guy” dacht hij nadat we binnenstapte. We delen met z’n drieën vol vreugde onze herinneringen en ik bied hem mijn excuses aan voor mijn onbehendig handelen. Hij kijkt mij aan, probeert zich er iets van te herinneren en vertelt over een andere ervaring.

Aan het ontbijt ontmoeten we een man uit India. Hij vertelt dat hij een hele goede baan had, getrouwd was en een dochter en zoon heeft.

Dag en nacht werkte en tussendoor naar huis ging om zijn honden te verzorgen. Zich daarna weer onderdompelde in de financiële wereld. Hij verdiende goudgeld, maar zijn lichaam liet hem in de steek en werd ziek door alle stress.

Hij starte met het bewust luisteren naar zijn ziel. Besloot zijn geld niet te spenderen aan zijn gezondheid. Nam ontslag en is in een ashram gaan wonen.

Zijn innerlijke camino heeft hem veel gebracht. Leerde om met weinig tevreden te zijn. Eet 1 appel als ontbijt. Daar zit net zoveel in als in wat jullie allemaal eten. Ik vertrouw op God vertelt hij.

Nu leeft hij van een klein bedrag per dag. Slaapt overal en nergens en is gezond. Is 66 jaar en ervaart geen stress meer.

Op dit moment is hij in Spanje en Portugal om een betere band te krijgen met zijn zoon die aangaf hem nodig te hebben.

We zijn net onderweg en worden al overspoeld met inspiratie…

Tuut tuut tuut tuut….

Ik schrik wakker. Net nadat ik weggezakt ben. Het is half twee fluistert Mo in mij oor. Nog één minuutje dan. Onze favoriete uitspraak nadat we de wekker gesnoozed hebben.

Even later koelt het koude laminaat mijn warme voeten. Een tweede minuut zit er niet meer in.

Ik kijk terug naar mezelf in de spiegel. 40 minuten geleden stond ik hier ook. Opgefrist en wel. Er is weinig veranderd.

We schieten onze kleding in en dalen af naar de rugzakken. Ze zijn goed gevuld en in balans. Niet teveel gewicht mee deze keer. Het motto is: “We travel light.”

Ik besluit nog wat te nuttigen. Mo slaat het vroege vogelontbijt over. Dat is echt not her cup of thea.

Na een banaan, sinaasappel en een aantal lepels vanillevla inspecteer ik de ruimte onder mijn bruggen. Daar kan nog wel even een borstel doorheen met baking soda.

Ha, er staat iemand voor het keukenraam te zwaaien. Wij zwaaien enthousiast terug.

Het is Frank. Zo lief dat hij ons midden in de nacht gaat rijden naar onze nationale trots Schiphol.

Binnen no-time zijn we er en starten letterlijk onze nieuwe tocht. Nog even zwaaien als hij wegrijdt. Toeter… En weg zoeft hij gefocused.

Heen en weer en heen en weer op zoek naar een sealmachine. Wel zo prettig om de rugzakken gesealed te laten vervoeren. Het zit er niet in. We vliegen te vroeg. Het personeel start pas als wij al vliegen. Het komt aan op vertrouwen.

Er wordt wat geduwd, gedimd en gewacht. Gezoem gaat over in gebrul en we are airborne.

Porto, here we come.

Het heeft geholpen. Na het bloggen zak ik langzaam weg in de onbewuste samensmelting met de bron van alle leven. Mo is al diep in slaap. Het veroorzaakt herstel in het fysieke lichaam. Maar goed, dat terzijde.

Omdat we gisteren extra kilometers gemaakt hebben is het vandaag een klein stukje stappen naar en door Maastricht. Het eerste deel van het pad loopt met een hellingshoek van 20% naar beneden het dal in.

Vlak voordat we de afdaling aanvangen schiet een hardloper de diepte in. Oké, zo kan het dus ook. Ik vraag c. q. roep nog: “is dit de weg naar Maastricht?” We staan namelijk op een splitsing die niet behoort bij het Pieterpad.

En warempel, deze snelle Maastrichtse antiloper is zo weer boven en vertelt ons dat het juist is. Deze kant op en je loopt zo Maastricht binnen. Maar eerst even die kant op om te genieten van het uitzicht zegt hij.

Wat leuk toch weer. Deze Maastrichtenaar is een levensgenieter en deelt zijn mooie ervaringen en weetjes graag met anderen. Als wij op zijn advies naar de bankjes lopen genieten we met volle netvliezen van het uitzicht.

Jaa, hop de diepte in. En zo worden we weer verzwolgen door het Limburgse landschap. Muisjes en hagedissen schieten weg als we langs stappen, Vlaamse gaaien en kraaien krijsen en krassen al fladderend verschrikt op. De in duizenden jaren opgehoopte löss kleeft aan onze stappers en grind springt knarsend onder onze voeten vandaan. Wat is het genieten op deze laatste dag van onze tocht.

Voordat we het weten lopen we de bebouwde kom in en staat een engel ons op te wachten. Hoe mooi is dat. Nog even de voeten frisse lucht laten inademen en een bak latte. Mo wordt door een hardloopgroep geïnspireerd om oefeningen te doen midden op het terras. Haha, geweldig en leuk om te zien. Ze verrast mij elke keer weer.

Via het station leidt de route ons over de uit de 13e eeuw daterende brug over la Meuse dieper Maastricht in richting het oude centrum. Het is een heerlijke stad, dat voel je zo. Morgen gaan we die verder onderzoeken.

Vlak naast het politiebureau staat een beeld dat voor mij symbool staat voor de transformatie van dogmatische religieuze stromingen in de wereld. De uiterlijke beleving maakt plaats voor die van de innerlijke. Weet dat de kunstenaar dit er niet mee bedoelde, maar het spreekt mij meer dan aan. Het hervormen van het hervormde zeg maar is volgens mij in volle gang en nodig. Ons meer en meer richten op het innerlijke licht is uitermate belangrijk voor ons geluk en dat van onze medemens.

Kom op, niet te lang blijven hangen, doorstappen naar de St. Pietersberg, deze wacht op ons.

Toch nog even. Al voel je jezelf nog zo alleen, richt je altijd op het innerlijke en uiterlijke licht. Dan komt en is het altijd goed. Hoe je ervaringen ook waarneemt.

In de herinneringen van Mo, ze is er in haar jeugd regelmatig met haar ouders geweest, is het een hoge berg met een flinke klim. Het tegendeel is echter waar. Na het fort is het een slappe klim en wandelen we over het St. Pietersplateau.

Maar het wordt toch nog even spannend op de “heilige” berg. Waar naartoe? Het rood en wit gaat nu alle kanten op? Bijna volgen we weer een andere LAW met extra kilometers. Pfff… gelukkig hebben we de laatste bladzijdes van het inmiddels geminimaliseerde Pieterpad boekje nog.

Neen, gewoon naar links en dan naar het uitzichtpunt laat de afbeelding zien. Maar er zit toch nog een staartje aan deze klim. Niet een hele steile, maar een hele leuke die tranentrekkend blijkt.

Als verrassing zijn Ingrid en Ben (zus en zwager van Mo) vanuit Heemstede naar de heilige berg afgereisd om ons in te halen aan de top. Nee geen gladiolen, maar een hartverwarmend ontvangst. Al snel is het tranen wegvegen als Mo haar zus en zwager ontdekt. Hoe mooi is dat toch.

Samen wandelen we voldaan naar Chalet Bergrust en genieten van een drankje en hapje. Ook nemen we afscheid van drie andere Pieterpadders. J., W. en L. die we eerder ontmoet hebben. Na de familie nieuwtjes te hebben besproken volgt het ……. Precies, het vervolg.

De lieverds brengen ons naar Marion, Goderd en hun zoonlief Jesper. (Zus, zwager en neef van André) Ze ontvangen ons hartelijk en verwennen ons met vele spijzen en een ouderwetse, maar heerlijke Hamam.

We praten prettig bij, maar ook nu wordt het niet laat. Mo duikt als eerste in bed en ik volg iets later na het doen van mijn oefeningen. Zzzzzzzzz……

Zuslief is al bezig met het ontbijt hoor ik als ik wakker wordt. We liggen nu nog in haar en Go’s luxe bed en hebben eerlijk geslapen. Ze staan in de verwenmodus de lieverds. Dankbaarheid is wat we voelen voor wat ze voor ons doen. Straks zonder rugzakken de tourist uithangen in Maastricht, volgens mijn zwager de mooiste stad van Nederland. Het is een mooie en fijne afsluiting van de tocht.

Klein Canada is geen Klein Canada merken we na een bezoek aan de receptie. Als we het terrein oplopen richting het aan ons toegewezen veld lijken we terecht te zijn gekomen in een wildwest dorp waar sterren als Henry Fonda, Charles Bronson en Claudia Cardinale zich thuisgevoeld zouden hebben. Er vliegen en bewegen nog net geen dronken gasten door de gevaarlijk zwaaiende saloondeuren.

Snel zetten we de tent op en duiken na het verorberen van het standaard voedselpakket in onze mummiezakken en dromen weg op de maat van de muziek en zingende troubadour.

Dat opzetten van de tent gaat ons inmiddels steeds makkelijker af. Oké, een weddendatje zit er niet in, maar als het moet en de focus er is ondanks de ontbrekende suikers en andere brein stimulerende stoffen lukt het ons aardig snel.

We wandelen weer eens op de grens met Duitsland richting Swalmen. Het is er mooi en wat opvalt is dat we aan de Duitse kant op een soort van terras wandelen. Nederland ligt hier echt beneden in de diepte. Veroorzaakt overigens door de eroderende werking van het water wat door La Meuse stroomt. Ik doe weer een poging met een live video op FB. Helaas is de verbinding slecht en heb ik een uitdaging om de microfoon van mijn mobiel niet af te sluiten met mijn vinger. Het is te merken aan de reacties. De vraag of men weet welke eik Duits of Nederlands is gaat er geheel door verloren.

De omgeving waar wij wandelen was al in trek bij de Romeinen. Ze hebben er hun wegen zelfs aangelegd. Altijd weer bijzonder dat we er overheen stappen. Geweldig toch, een weg van bijna meer dan 2000 jaar oud. Een zoapje houdt het zo lang volgens mij niet uit.

Onder Swalmen camperen we letterlijk aan de grens en aan de bosrand. Onze wens om in de ochtend een zonnetje op onze tent te hebben zorgt er voor dat wij niet geheel horizontaal liggen. Ach dat komt wel goed zeggen we tegen elkaar. Dus niet. ’s nachts worden we regelmatig wakker en blijkt dat we steeds over het luchtbed naar beneden schuiven. Een waardevol leermoment van de beginnende campeerders zeg maar.

Even een correctie. Degene die steeds wakker wordt ben ik. Mo is eigenlijk de gehele nacht wakker van de dierlijke geluiden om de tent heen. Het is voor haar een soort van wildcamperen en doet geen oog dicht door het gesnuif, gewroet en wat al nog meer. Ze heeft even gedacht om te kijken maar durfde het uiteindelijk niet. Ik schijn haar slaapdronken aangemoedigd te hebben met de woorden: “al slaap je maar vijf minuten, dan heb je toch vijf minuten geslapen”. She was not amused kan ik je vertellen.

Wij voelen ons prinsheerlijk als we in Sittard verblijven. We besluiten spontaan een kamer in hotel De Prins te nemen na een bezoek aan de verborgen Uul in Duitsland en aan de markt in Sittard. Voor degene die een camping willen starten? Sittard heeft er geen dus grijp je kans.

Grappig genoeg missen we de frisse wind die de afgelopen weken door onze tent waaide. Het is warm op de kamer. Airco gewenst André en Monique? Dezelfde tent ligt overigens werkloos te drogen over de televisie, lamp en kast. Door de regen en vochtigheid is deze echt toe aan een droog moment voordat het weer er in kruipt.

Vandaag verder afzakken richting Maastricht. Het is de voorlaatste dag en zijn alweer drie weken onderweg. De weg waar we overheen wandelen werd in het verleden gebruikt om veroordeelde misdadigers naar het galgenveld te brengen. Een leuk weetje. Ik neem er in hoge nood afscheid van de Griek die ons niet geadviseerd is door het personeel van hotel de Prins. Ook Monique heeft er problemen mee blijkt even verder op. Dat is ook het leven van de lange afstands wandelaar. Als je moet dan moet je.

Ha, de Gasterij Kasteel Terborgh. We ploffen er neer en drinken een heerlijke latte nadat we bij W en J zijn aangeschoven. Ja ja, op anderhalve meter afstand! Leuk om ze weer even te spreken. Ook zij verwachten morgen de St. Pietersberg te bedwingen.

De etappe is weer een hele mooie. We genieten volop van de hoogteverschillen en vergezichten. Wat een ruimte hier. Boven op een heuvel komen de herinneringen boven van de blanc mont in Frankrijk. Witte vette kleiachtige modder plakte daar aan onze schoenen. De grondsoort lijkt hier hetzelfde. Gelukkig is het droog op deze heuvel.

De herinneringen doen ons verkeerd lopen. Zonder dat we het doorhebben volgen we het pelgrimspad en komen uit in het dorp Nuth. Het is helaas 3 km extra om. Gelukkig hebben we er wel van genoten. Als we weer op het juiste pad wandelen steken we de Geul over en trekken richting Berg op zo’n 7 km van Maastricht.

Minimalisme versus overdaad in camperen. Het contrast kan bijna niet groter. Onze tent staat vannacht in en op Berg naast een uit de kluiten gewassen camper met alles er op en er aan. Televisie en radio met satellietverbinding, een luivel met lichtbak hangende aan de buitenkant, die overigens de gehele nacht blijft branden enz. enz.

Ha, er ontbreekt toch nog iets. Ik mis een uitrolhek met ingebouwde sensoren, infrarood camera’s en zwaailichten die aanspringen bij de minste en geringste detectie van andere campingbewoners.

Maar buiten deze technische en materiële zaken is het bovenal de vriendelijke lach en elkaar een goedenmiddag wensen die ik mis. Niet van de andere ons omringende tijdelijke bewoners op de Berg hoor. Die kwamen met een glimlach op hun bruinverbrande gezichten vragen of wij stoelen konden gebruiken.

Maar u begrijpt het vast wel. Als je te voet drie weken door bossen, heidevelden, weilanden, dorpen en steden trekt scherpen je zintuigen. Of wordt je er meer bewust van. Zo kun je het natuurlijk ook uitleggen.

Meezennen op de brom van de ingebouwde airco lukt nu even niet merk ik. Het houdt mij voor nu uit mijn slaap. Hoe gaan we dat aanpakken vraag ik mij af…. Jaaaa, dankzij het brommen heb ik eindelijk tijd om te bloggen.

Een Cruijffje zeg maar.

Jeetje, de dagen en de paden vliegen voorbij. Evenals de verschillende landschappen. Akkers, heuvels enz. enz. Waar zal ik beginnen.

We vertrekken vroeg uit Linde, omdat we aan het einde van de dag een afspraak hebben met Ruud en Annelies. We zijn uitgenodigd om daar te slapen. Er is even wat verwarring van onze kant, omdat wij dachten dat ze in Hoch Elten wonen. Dat bleek niet zo te zijn. Optel- en aftreksommen om de kilometers te bepalen die we moeten stappen passeren de revue. Dat gaat niet helemaal goed, omdat ons beider brein wel een zoetje kan gebruiken.

Dan maar even verderop in Zelhem een bakkie doen met wat zoets. En ja hoor we komen er uit. Uit Zelhem lukt dat minder goed. We blijven er wat langer plakken dan de bedoeling is. Zou dat iets te maken hebben met Smoks Hanne?

Onder IJzevoorde staat Ruud ons al op de afgesproken plek op te wachten. Het is een fijn weerzien. De airco van de auto doet ons voor even de warmte buiten vergeten. Heerlijk. Binnen no-time zijn we in Zevenaar en worden ook door Annelies hartelijk ontvangen. Het is gezellig en we worden ’s avonds gefêteerd met soep, een heerlijke pasta, salada en dessert. Ook zelfgemaakte cupcakes van meesterbakker Annelies ontbreken niet. En voor het eerst weer even in een echt bed. Ahhh….

De volgende ochtend is het tijd om weer op de route afgezet te worden. Maar niet voordat we krentenbollen en de over heerlijke cupcakes voor onderweg meekrijgen. En de ors niet te vergeten. Wat een lieverds toch!

Vanuit Braamt zetten we stappen richting Millingen ad Rijn. Vlakbij Lobith waar de Rijn Nederland binnen komt. En wat een geweldige route is het weer. Veel bos en meteen een flink stijgingspercentage. Dat valt niet mee. Zeker in deze warmte niet. Het voelt als een col van de 1e categorie en we klimmen hijgend omhoog. Pfff.. De bovenbenen verzuren flink. Ik zie al wat oefeningen in mijn geestesoog verschijnen. Vanavond maar weer eens aan de rek.

Het landschap veranderd langzaam, maar stappen plots door de uiterwaarden van de boven Rijn. Over de dijk richting het veer is het ontzettend heet en we ploffen neer onder een paar bomen. Even de voeten luchten en laten drogen. Pfff.. Door de slijtage van onze schoenzolen zijn onze voeten sneller warm en vochtig met deze temperaturen.

We genieten van de oversteek met het veer. We hebben daar goede herinneringen aan tijdens een andere tocht. Die van Pelrimspad 1 van Amsterdam naar ’s Hertogenbosch. Dan steek je ook op deze manier de rivieren over.

Van het oude Millingen aan de Rijn is tijdens de 2e WO niet veel overgebleven. Er zijn dan ook geen echte historische gebouwen. We trekken er snel doorheen richting de grens met Duitsland waar onze overnachtingsplaats is. Vlak voor de camping kan ik mijn plukmanie volledig uitleven. Struiken vol met rijpe, sappige en glimmende aalbessen. Jummy. Het water loopt mij zowat uit de mond. Mo is doorgelopen en staat al te zwaaien op de camping. Oké, er hangt een zeer dreigend pak wolken in de verte en het is verstandig om snel de tent op te zetten. Nog even zwaai ik terug. Heerlijk en als een kind zo blij stop ik mijn mond vol.

Net na het douchen komt Thor op zijn strijdwagen langs. Wind, bliksem en donder is het wat hij veroorzaakt. We weten inmiddels beter, maar het blijft indrukwekkend in onze kleine tent. Gelukkig staan we achter een haag en onder een boom.

Verder zuidelijk in ons mooie land flitst een herinnering voorbij uit mijn jongere jaren en mijn billen verkrampen spontaan. De zevenheuvelenweg staat er op een straatnaambord. Ik ben een keer uitgenodigd door D. om een klein stukje te fietsen. 80 km. Dat kun je, jij op mijn racefiets en ik op mijn mountainbike. Oké, ik ga mee.

Ik heb het geweten als niet fietser. Boef D. bleek mij overigens ingeschreven te hebben voor de 100 km. Op de laatste heuvel vroeg een ouder echtpaar, terwijl ze langs fietsten zonder electrische ondersteuning, gaat het jongen? Nou niet echt, de snelheid was er uit en met pap in de benen bereikte ik de finish. Ik kon thuis niet eens de trap oplopen.

In Groesbeek eten we bij La Vie & Passie. Het blijkt een goede keus vertelt de muziek ons. Op de achtergrond klinkt het nummer Angels van Robbie Williams. Een favoriet van ons. Heerlijk eten vol vitaminen en plezier wordt onder onze neuzen geschoven, heerlijk. Het is beide nodig op deze tocht.

De zon verdrijft ons langzaam van het terras en laat op die manier weten dat we verder moeten. Ha een kapel. Naar binnen om de devotie te onderzoeken en te voelen. Ook zelf even een kaars ontsteken. Maar wel met onze volle aandacht. Het is een kaars ter herinnering aan het licht in ons allen en voor ondersteuning van onze ouders.

Ook nog even iets schrijven in het gebeden boek. Nieuwsgierig en ook met een beetje schroom kijk ik snel even wat er op de vorige bladzijde staat geschreven.

Oké, zo kan het ook. Als ik mijn gebed opschrijf dwarrelen er met een plotselinge windvlaag allemaal bladeren binnen en gaat de lamp uit, sprint weer aan en gaat knipperen. Als ik vertrek brand het licht weer en is de wind gaan liggen. Mmmmm…

Van het heilige naar het tegenovergestelde. Ach het zit natuurlijk in de naam. Op de Duivelsberg wachten er allemaal zoete verlokkingen merken we als de ober met zijn menukaart ten tonele verschijnt. Er wordt nog net geen contract gesloten, maar afrekenen wordt er wel gedaan.

De zoetigheid houdt ook twee wielrenners in de ban. Zij doen een rondje Pannenkoeken restaurants in Nederland. De recensies volgen later zeggen ze met hun mond vol vette p-koek. Ze genieten zichtbaar. Het wordt dan ook een tweede plaats. Vooral het krokantje vinden ze lekker. Hahaha… Ook een manier om de hongerklop te voorkomen. Had ik daar jaren geleden maar aangedacht.

Mo is dankbaar dat het goed blijft gaan en de blaren verdwenen zijn. Ze smeert in de ochtend geen Gehwol meer op haar voeten. Wat wel werkte in Spanje werkt dus niet met de warmte in Nederland.

Klein Amerika, we staan er met de tent en Monique drinkt er de lokale wijn van de eigenaar van de camping. Het is op de plaats waar in WO II de 82e Airborndivisie landde. Het blijft een vreemd gevoel geven als ik er aan denk en herinnerd wordt door de oorlogsgraven verder op de route. Wat een opoffering om de waanzin te verdrijven.

Van Klein Amerika naar Klein Canada wandelen we o.a. over de Kiekberg en de St. Jansberg. Werkelijk schitterend.

Heuvel op en heuvel af gaan we weer. Door het bos en over de heide. Schitterend is het, maar ook bloedheet. Smalle paden dwars door de paars kleurende en heerlijk geurende heide afgewisseld met velden bosbesstruiken.

Er zitten zelfs nog een paar rijpe en onrijpe bessen aan. Ik weet niet wat het oogstseizoen is, maar ze smaken heerlijk. Ook de niet rijpe. Ze hebben wel iets weg van cranberries. Prettig fris met deze temperatuur. Maar wat een bijzonder mooie etappe is dit. Zoveel afwisseling in schoonheid nemen we tot ons.

Holten, ontstaan door de vestiging van varkensboerderijen. Het is goed te ruiken als we langs zo’n farm stappen. Eigenaardig toch. De geur herken ik ook van het stuk spek wat mijn moeder boven op de zuurkool liet garen. Ik smulde er destijds van. Het dorp is voor vele Pieterpadders een welkome pleisterplaats, waar het goed toeven is. We blijven er niet hangen en lopen tot buiten het dorp, ideaal. Weg uit de drukte naar de Camping Ideaal.

Eerst even snel een waterijsje verorberen voordat het een plasje kleverige siroop wordt. Dan de tent. We hebben tenslotte geen haast. Mo gaat vroeg op de duomat en ik op mijn in elkaar geflanst meditatiekussen. Heerlijk de stilte in en verbinden….

We hebben de nacht beide positief ervaren. Minder warmte en geen muggen. Vrij vertaald, beter geslapen. De laatste dagen hebben we onrustige nachten gehad, warm, warm en muggen. Niet de meest ideale combinatie.

We lopen ons eigen pad dus korten we twee etappes. Moet wel, anders redden we het niet tot op de Sint Pieter. Ook nog wat dagelijks verder doorlopen en dan lukt dat wel. Wil ook nog even op het Sint Pietersplein rond kunnen stappen. O nee, dat is voor die andere tocht.

Bij Vorden doen we de mondkapjes af en stappen we in een fijne energie. Het blijft opzienbarend hoe energie zo verschillend kan aanvoelen op verschillende plaatsen.  Lopen langs het kasteel en verdwijnen het bos in om er in de omgeving van Linde weer uit te komen. Daar stuiten we op een bijzondere wijsheid in steen gebeiteld. Wijsheid is van alle tijd, als je die kunt vinden in jezelf natuurlijk.

Hahaha wat een lol met het opblazen van het luchtbed. Dat doen wij middels de zak. Hoe blaas je een luchtbed niet op? Dat was de vraag vandaag. Mo gebruikt de zak perfect, maar als je er lucht in blaast en de dop deflate niet afsluit is het net als water naar de zee dragen. In dit geval warme lucht. We moeten er allebei ontzettend om lachen.

Wow, wat begint het te waaien zeg. Aan de horizon verschijnen donkere en dreigende wolken die de lucht voor zich uit duwen. Luifels worden afgebroken en wij duwen snel alle haringen de grond in voor extra verankering. De gelukkig droge was binnenhalen en alles op zijn plek en afwachten maar. Het blijft droog, wat een mazzel. Blij smeren we de broodjes en wissel van gedachten met onze buurvrouw uit Friesland. Tijd om ons in onze tent terug te trekken…

Bijzonder warm en zwaar is het stappen ondanks de vele bomen die hun schaduw werpen. Inmiddels lopen we over oude stuwwallen en gaan ze op en af. Met deze temperatuur is het bijna niet voor te stellen dat er hier ooit ijs in grote hoeveelheden lag zeggen we tegen elkaar. Wij krijgen er spontaan trek in. Dat wordt nog even wachten op deze koele en zoete verfrissing.

Het wandeltempo neemt langzamerhand af en dat is maar goed ook. Wat wel toeneemt is de hoeveelheid zweet dat uit onze poriën naar buiten gutst. De hoeveelheid water wat we drinken ook. Let wel, warm water. We hebben helaas geen thermoskannen mee. Je aanpassen aan de omstandigheden is het beste wat we nu kunnen doen.

En we genieten ook. Om elke bocht zien we een ander landschap. De Vecht die ik uit mijn jeugd van “Loenen aan de Vecht” herinner blijkt een heuse rivier te zijn. Dat wist ik natuurlijk, maar het is anders als je dat ook zo van dichtbij ziet. Ik zie mijzelf als kind zitten bij mijn tante Maartje en ome Cor. Tjeetje, dat is al weer heel wat jaren geleden. Achterop de brommer bij paps en mams. En wat vond ik het er leuk. Zeker als we met de boot gingen varen. Wat een mooie rivier en wat een invloed heeft deze gehad op het ontstaan van het landschap.

We ploffen ook regelmatiger neer langs de kant van een pad of de weg. We zitten al een tijdje op een stukje gras voor een boerderij en smikkelen van een slap stokbroodje met verwarmde brie. Het is een soort van smeltkaas geworden. Iets warmer en het is schenkkaas.

Iets doet mij over mijn schouder kijken en ik kijk in de ogen van een uit de kluiten gewassen Sint Bernhard. Half zo groot als een koe. Hij is zonder geluid te maken dichterbij geslopen en BLIJFT dat doen. “Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe” We blijven beide bijzonder kalm en ik roep nog even hee en we draaien onze ruggen naar hem toe. Een Cesar Milan dingetje. Weet overigens niet of het de juiste move is, maar het werkt wel.

Zonder een geluid te maken loopt hij tot het witte touw op een halve meter afstand van ons en volgt dit naar rechts en verdwijnt weer. Pffff…. Hij doet zijn heilige status eer aan en ik dank in gedachte Sint Bernhard.

Jaaaa, vlak voor onze eindbestemming van deze dag lukt het ons om een ijsje te scoren. Wat heerlijk toch en het is echt genieten. Een tijdelijk genot, maar echt lekker. Een dame aan een andere tafel maakt er een opmerking over tegen Monique. “Wat zit u te genieten zegt ze. Ik zie het aan uw gezicht”.

We tenten vandaag bij het “huis van de vos”. Een camping met de status vergane glorie. We worden aan ons lot overgelaten na betaald en wat beperkte verbale en non verbale communicatie in ontvangst genomen te hebben. Oké, zo kan het dus ook.

We zoeken een plek op één van de velden en gaan voor een douche. Die is zo gevonden en Monique kan er direct gebruik van maken. Perfecto. De herenafdeling is echter op slot en ik hoor gerommel en een douche aan gaan. Ik ga ervan uit dat er een heerschap onder staat. Ik wacht, wacht en heb het gevoel dat ik smelt. Pfff… Wat een hitte op het open veld.

Mo is inmiddels klaar en het heerschap ook. Gelukkig, dan kan ik snel een verfrissende douche pakken. Het is nu wel erg stil in de doucheruimte en ik besluit te kloppen op de deur. Geen reactie, nog een keer, weer niets? Het zal toch niet hè? De deur bij de dames kan niet worden afgesloten van binnenuit zie ik. Conclusie? De deur bij de heren is zonder mededeling of anderszins afgesloten en er kan daar niet gedoucht worden. Ahhhhh…. en hahaha… Het heerschap die ik dacht te horen douchen was Mo. Kansloos dit….

Mo voelt een nare energie op deze camping en wil vroeg vertrekken de volgende ochtend. Dat is wat wij ook doen

We vroegen om koelte en promt nadat we de rugzakken ingepakt hebben begint het te regenen. De poncho’s gaan weer aan en het is het van korte duur. Best wel prettig deze afkoeling. We gaan even klimmen en bereiken de top van de 75 meter hoge berg. Wat een mooi uitzicht, bloeiende heide geflankeerd door verschillende soorten bomen. Hop naar beneden en ja hoor. Natuurlijk lopen we verkeerd en moeten door rul zand verder. De kleppers letten even niet op en….

We zijn snel bij de camping om te genieten van een dag rust. We hebben bewust kort gestapt om de bodies te balansen. Is even nodig vandaag.