Met een wandelstok tracht M. het lawaai producerende beest in haar vader stil te krijgen. Een goedgemikte prik helpt. Hahaha.. Hij pakt de stok slaperig uit haar handen zonder boos te worden. Hoe mooi is dat! Een onderonsje tsn vader en dochter.

Aan het woeste beest in de buurman kan ze echter niets doen. Gelukkig mag ze als troost bij haar vader in bed…

Ik sla het gade vanuit mijn bed aan de andere kant van de kamer. Het is en blijft een onrustige nacht.

Na te weinig slaap te hebben gehad trekken we de deur achter ons dicht. Ook vandaag zijn we de laatste die vertrekken uit de allberque.

Hé, regen op mijn bol. Snel duiken we in onze poncho’s. 50 stappen verder kunnen we er al weer uit. Wat een geluk.

We stappen richting het binnenland. Niet de camino Portugese central, maar de coastal. Deze weg loopt overigens niet direct aan de kust.

Gelukkig hebben we een App mee, aangevuld met routebestanden etc. (Met dank aan de vrijwilligers van het Genootschap!) Dat blijkt nodig. Er zijn geen aanwijzingen te vinden. Niet op de grond, aan een muur, boom of anderszins.

Na de plotse doop loopt het zweet nu al aardig te stromen. Wat een temperatuur wisseling. Ook de omgeving verandert. Van een stadse naar een industriële.

De meningen zijn vandaag verdeeld. Verdergaan of terug bespreken we. Even rekenen. 5 km x 2 = teveel om terug te wandelen. Gebukt gaan we onder een snelweg door. Er hangen kleine stalactieten aan de bovenkant van de betonnen buis. Spinnen idem, wachtend op een argeloze voorbijganger. Helaas voor hen zijn wij een maat te groot. Een niet geïsoleerde electriciteits kabel brengt nog wat uitdaging voordat we de buis uitkrabbelen.

Heerlijk, het zonlicht straalt ons tegemoet en beschijnt een veel groenere omgeving. In de verte zien we reclame uitingen van een koffiebar. We zetten even aan zien dat het stampvol zit met locals. De perfecte plek voor een goede bak koffie en wat lekkers.

Genieten hoor. Goed gezelschap, voeten in de wind, iets zoets en een heerlijke koffie.

Weet je wat bijzonder is, zegt Mo als ze terugkomt van het afrekenen. “Ik moest €3,62 betalen en mijn geld storten in een geldmachine. Ik doe er al mijn losse geld in en het is precies het exacte bedrag”. Hoe dan?

Samen overdenken en bespreken we dit zogenaamde toeval. We komen uit op het volgende: Elke ooit gedane gedachte, gesproken woord of uitgevoerde handeling leidt tot een nieuw moment van ervaring. Hoe mooi is dat!

Hoe dat nieuwe moment in de aaneengesloten reeks eruit ziet, is voor nu nog niet helder. De gekozen route is er in iedergeval onderdeel van.

Verder op de route zakken we af naar de camino Literal die direct aan zee ligt. Een vlinder buigt haar tere lichaam en plaatst een ei op de stengel van een plant. Dat heb ik nog nooit met eigen ogen gezien. Geweldig… Ik vraag haar even te blijven zitten tijdens haar drukke bezigheid. Warempel, ze doet het ook nog. Het perfecte plaatje..

Een graspad naar links trekt mijn aandacht. Het is regelmatig belopen. Laten we dit pad nemen. Waarom weet ik niet, maar ook Mo voelt dat het goed is om te doen.

Het graspad komt uit op een zandpad. Dat wordt een stuk ploeteren door het losse zand. Andere André hoor ik zachtjes zingen; “we zullen doorgaan”…

Plots stuiven er een aantal Jeeps de bocht om. Lucht wordt vermengd met fijn zand. Net op tijd springen wij de berm in met onze handen voor de mond en neus. Lo siënto roept de bestuurder uit het raam van de laatste Jeep. En weg is hij…

Verder lopen maar. Aan de andere kant van de bocht treffen we plots een Iers stel aan. Ze zijn verdwaald en weten het niet meer. Iemand heeft ze de verkeerde kant opgestuurd. Een gevalletje “Immer geradeaus”.

Daniël van 80 en Deirdre van 74. Hebben geen idee waar ze zijn. Oké, hier natuurlijk, maar ze lopen verder van hun bestemming weg. We nemen ze mee richting hun hotel. Vlakbij de allberque waar onze voorkeur naar toe gaat.

Beide zijn ook onderweg van O Porto naar Santiago de Compostela. Wat een krasse knarren zeg.

En de gekozen route blijkt toch juist te zijn.