Het is wat het is. En zo ook met de tijd als we latet dan verwacht in Toulouse landen.

Op zoek naar de shuttlebus heeft geen zin meer want we hebben nog maar een half uur om de trein in het station aan de andere kant van de stad te pakken. Oplossing een taxi. Het lukt de goed gemutste chauffeur om ons 7 minuten voor vertrek op het station af te zetten. Hop hop paardje in galop.

Er is even verwarring op welk perron we moeten zijn. Ahh… perron 2. We rennen zo snel als we kunnen met onze hoppende rugzakken en wandelschoenen.

Yep, hij staat er nog. Voor de zekerheid even checken. Het is de juiste trein, maar hij rijdt niet naar Lourdes vanwege een ongeluk. Wat een bak. Met klotsende oksels en dito rug druipen we letterlijk af.

Uiteindelijk arriveren we Zen in Lourdes.

Ja, Lourdes.

Wat wij daar zien is devotie en hoop in banen geleid. (Licht)processies, optochten, van duizenden mensen en om diverse redenen hier zijn. Niet alleen de mensen in rolstoelen, ziekbedden en anderszins maken indruk. Ook de merchandise blijft hangen op ons netvlies.

Dan op naar Asson.

Echt geoefend op hoogte hebben we niet. En dat merken we snel. Heuvel op is een kleine uitdaging tot het stijgingspercentage toeneemt. Pffff… Langzaam wennen is langzaam wandelen. Het is samen zoeken naar het juiste ritme.

Als we de straat uitlopen kiezen we een verkeerde wegaanduiding, 200 meter van ‘ons’ hotel. We lachen er beide om. Dat krijg je van het prettig kleppen. Gelukkig is het bewolkt en redelijk koel, maar vochtig dat het is. In Lourdes hebben wij routekaartjes gekregen met een verrassing. Klaarblijkelijk gemaakt met de Franse slag.

Monique heeft een TT techniekje om haar pols die de afstand redelijk nauwkeurig vermeldt. Zo valt de routeplanner enigzins door de mand.

In Arudy zijn we met een internationaal gezelschap. 2 Russische dames, één Française en een Italiaan. Onder het genot van een thee genieten we allemaal van Margherita en maken verbinding.

Monique ligt al snel op apegapen aangezien haar lichaam erg moet wennen aan het wandelen met de rugzak. Met flinke muggenbeten, 2 blaartjes en een overhit warm gratis bad ging de nacht voorbij.

In Arudy worden we niet echt vriendelijk ontvangen, omdat we niet gereserveerd hebben. Meerdere keren gebeld en het antwoordapparaat ingesproken. Blijkt niet doorgekomen te zijn. En regels zijn regels. We mogen niet boven slapen en worden onderin het huis geplaatst.

Vochtig, muffig, maar ach we hebben een dak boven ons hoofd. Kunnen douchen en een hapje eten in een restaurant. Het leven van mensen die vegetarisch eten kent meer uitdagingen blijkt maar weer.

’s ochtends vertrekken wij als laatste richting Oloron. Geen haast is ons motto. Niet slim, want ook hier blijkt de routeplanner niet helemaal juist te zitten. Bovendien loopt de temperatuur in de zon op tot 40,5 graden. In de schaduw blijft deze gelukkig steken op 36 graden. De combinatie met de hoge luchtvochtigheid maakt het zwaar. Maar we genieten en genieten. Wat een geweldige route. De pont de Diabolo steken we zonder problemen over. Je weet maar nooit welke duivel je tegenkomt.

Dan volgt er een flink stuk heet asvalt en raakt de GPS (oei wat zeg ik nu) in de war en verdwalen we in Oloron. Het is afzien voor Mo die steeds stiller en stiller wordt.. Als we arriveren zwaait de deur al open en wacht ons een warm welkom en krijgen een luxe kamer. Wat een tegenstelling op de Camino.

De route naar Sarrance en Borce zijn bijzonder mooi en uitdagend. Het is focussen op wat je doet. Elke stap moet goed gezet worden. Soms is het pad 30cm breedte en loopt schuin af. De diepte kieper je zo in.. Maar daar mee bezig zijn doen we niet, stappen en onder bomen door kruipen enz. Om af te koelen duiken we ook nog even de rivier d’Aspe in.

We genieten.