Dré en Mo wandelen naar Santiago

We hoppen vandaag rond in een overvol en warm Porto. Het is inmiddels 6 jaar geleden dat we het een bezoek brachten. Ervaren het ook nu weer als een leuke stad en schieten zo af en toe een foto.

Mensen van divers pluimage schieten ook, maar dan voorbij. Ze achtervolgen de vele gekleurde vlaggetjes die prijken op lange staken, waaraan stadsgidsen vastgebonden zitten.

Tjonge, het is wennen aan de glooiende straten hier. Onze benen en voeten laten weten dat een stop echt wenselijk is. Een zeurend gevoel is het.

Onze rugzakken komen met een plof op de grond terecht. Even prettig zitten nu…

Gape raakt in gesprek met Mo en mij. Hij kent de eigenaresse en regelt dat we snel onze bestelling krijgen. Een welkome bekomstigheid tijdens deze fijne ontmoeting.

Hij legt ons uit dat er veel veranderd is in Oporto. En deze gaan steeds sneller. Renovatie van oude panden, buitenlandse investeringen etc. De huizenprijzen stijgen hierdoor ook snel. Bijna niet meer te betalen door de “gewone” portugees. Wat hij daar onder verstaat komt niet helemaal aan de oppervlakte.

Zoals veel Portugezen heeft hij een stukje land. Daarom fiets hij elke dag 20 km om de planten te besproeien en dan weer terug. En dat tussen zijn werk door. Hij is er vol van. Vooral het delen spreekt hem aan. Ik begrijp wat hij ermee bedoelt.

Mijn Pa deed hetzelfde. Groente verbouwen, eten wat je nodig hebt en de rest ruilen voor iets anders of delen. Een mooi principe en het onderzoeken waard om daar zelf meer invulling aan te geven.

We schrikken op van een schreeuw. Uit de steeg achter ons komt een oude dame kordaat de hoek om stappen. In haar zij steken plastic bakken gevuld met verse sardines. Ze brengt ze aan de man om iets bij te verdienen. En dat lukt. Gape koopt een handvol en brengt zijn nieuwe aanwinst naar zijn fiets.

Pakt er een zakje amandelen uit en zegt; “voor jullie” en neemt afscheid met het maken van een foto. Zelf wil hij er niet op.

Op naar de Kathedraal. Die ook even een bezoek brengen. Op onze herinneringen kiezen we de meest logische route. We komen helaas ergens onderaan uit. Ha ha ha… De traptredes liggen al 6 jaar geduldig op ons te wachten.

In het aangrenzende klooster is het heerlijk koel en rustig. Wat een contrast met buiten. De pracht en praal spat van de ornamenten af. Er zijn geen kosten en moeite bespaard om er een heiligdom van proberen te maken. Maar wat is heilig hoor ik mijzelf denken? Mmmm…. Licht en leven en de behendige uitdrukking ervan..

Als echte pelgrims pakken we de metro naar de Alberque waar we in 2017 ook hebben overnacht. Het is nog spannend om bij de juiste halte uit te stappen. Het beperkt aantal uren slaap doet zich gelden. Ik zak soms een beetje weg. Mo daarentegen lijkt het waakbewustzijn nagenoeg kwijt te zijn. Haar hoofd en bovenlichaam deinen als golven op en neer. Onze medepassagiers zien het met een glimlach vermakelijk aan.

Wat een hartelijk ontvangst krijgen we als we binnenstappen. Het voelt goed om er terug te zijn. Er is niet veel veranderd. Twee grote tafels, een ruime en schone keuken met groot aanrechtblad. Van alle gemakken voorzien. Top.

Abel is er helaas niet. Die is op pad met een aantal pelgrims. We maken ons op z’n Bāb-Ilims verstaanbaar en dat lukt. We worden verwacht. Ja hoor. Monica en Andrea. Stempels in het pelgrimspaspoort en we kunnen onze slaapplek inrichten.

Hé, wie zie ik nu? Is dat niet Lenny, de militair die we in 2017 ook in deze Alberque zijn tegengekomen. Ik vertel Mo dat ik regelmatig aan hem heb gedacht. Hoe ik hem tijdens het laatste diner in Santiago volledig negeerde na zijn tot twee keer toe gemaakte opmerking, “my friend is a Pastor”. Deze vriend zat destijds naast hem aan de dis.

Dat zijn vriend Pastor is heeft nog geen steeds geen toegevoegde waarde. Het is de manier waarop ik handelde. Dat voelde zo niet goed. Meerdere keren is dat gevoel teruggekomen in de afgelopen 6 jaar.

Nu kan ik mijn verontschuldigen maken. Hoe mooi werkt het universum. Er is altijd een mogelijkheid om iets goed te maken.

Lenny zelf had mij al gespot. “I know that guy” dacht hij nadat we binnenstapte. We delen met z’n drieën vol vreugde onze herinneringen en ik bied hem mijn excuses aan voor mijn onbehendig handelen. Hij kijkt mij aan, probeert zich er iets van te herinneren en vertelt over een andere ervaring.

Aan het ontbijt ontmoeten we een man uit India. Hij vertelt dat hij een hele goede baan had, getrouwd was en een dochter en zoon heeft.

Dag en nacht werkte en tussendoor naar huis ging om zijn honden te verzorgen. Zich daarna weer onderdompelde in de financiële wereld. Hij verdiende goudgeld, maar zijn lichaam liet hem in de steek en werd ziek door alle stress.

Hij starte met het bewust luisteren naar zijn ziel. Besloot zijn geld niet te spenderen aan zijn gezondheid. Nam ontslag en is in een ashram gaan wonen.

Zijn innerlijke camino heeft hem veel gebracht. Leerde om met weinig tevreden te zijn. Eet 1 appel als ontbijt. Daar zit net zoveel in als in wat jullie allemaal eten. Ik vertrouw op God vertelt hij.

Nu leeft hij van een klein bedrag per dag. Slaapt overal en nergens en is gezond. Is 66 jaar en ervaart geen stress meer.

Op dit moment is hij in Spanje en Portugal om een betere band te krijgen met zijn zoon die aangaf hem nodig te hebben.

We zijn net onderweg en worden al overspoeld met inspiratie…

Tuut tuut tuut tuut….

Ik schrik wakker. Net nadat ik weggezakt ben. Het is half twee fluistert Mo in mij oor. Nog één minuutje dan. Onze favoriete uitspraak nadat we de wekker gesnoozed hebben.

Even later koelt het koude laminaat mijn warme voeten. Een tweede minuut zit er niet meer in.

Ik kijk terug naar mezelf in de spiegel. 40 minuten geleden stond ik hier ook. Opgefrist en wel. Er is weinig veranderd.

We schieten onze kleding in en dalen af naar de rugzakken. Ze zijn goed gevuld en in balans. Niet teveel gewicht mee deze keer. Het motto is: “We travel light.”

Ik besluit nog wat te nuttigen. Mo slaat het vroege vogelontbijt over. Dat is echt not her cup of thea.

Na een banaan, sinaasappel en een aantal lepels vanillevla inspecteer ik de ruimte onder mijn bruggen. Daar kan nog wel even een borstel doorheen met baking soda.

Ha, er staat iemand voor het keukenraam te zwaaien. Wij zwaaien enthousiast terug.

Het is Frank. Zo lief dat hij ons midden in de nacht gaat rijden naar onze nationale trots Schiphol.

Binnen no-time zijn we er en starten letterlijk onze nieuwe tocht. Nog even zwaaien als hij wegrijdt. Toeter… En weg zoeft hij gefocused.

Heen en weer en heen en weer op zoek naar een sealmachine. Wel zo prettig om de rugzakken gesealed te laten vervoeren. Het zit er niet in. We vliegen te vroeg. Het personeel start pas als wij al vliegen. Het komt aan op vertrouwen.

Er wordt wat geduwd, gedimd en gewacht. Gezoem gaat over in gebrul en we are airborne.

Porto, here we come.

Het heeft geholpen. Na het bloggen zak ik langzaam weg in de onbewuste samensmelting met de bron van alle leven. Mo is al diep in slaap. Het veroorzaakt herstel in het fysieke lichaam. Maar goed, dat terzijde.

Omdat we gisteren extra kilometers gemaakt hebben is het vandaag een klein stukje stappen naar en door Maastricht. Het eerste deel van het pad loopt met een hellingshoek van 20% naar beneden het dal in.

Vlak voordat we de afdaling aanvangen schiet een hardloper de diepte in. Oké, zo kan het dus ook. Ik vraag c. q. roep nog: “is dit de weg naar Maastricht?” We staan namelijk op een splitsing die niet behoort bij het Pieterpad.

En warempel, deze snelle Maastrichtse antiloper is zo weer boven en vertelt ons dat het juist is. Deze kant op en je loopt zo Maastricht binnen. Maar eerst even die kant op om te genieten van het uitzicht zegt hij.

Wat leuk toch weer. Deze Maastrichtenaar is een levensgenieter en deelt zijn mooie ervaringen en weetjes graag met anderen. Als wij op zijn advies naar de bankjes lopen genieten we met volle netvliezen van het uitzicht.

Jaa, hop de diepte in. En zo worden we weer verzwolgen door het Limburgse landschap. Muisjes en hagedissen schieten weg als we langs stappen, Vlaamse gaaien en kraaien krijsen en krassen al fladderend verschrikt op. De in duizenden jaren opgehoopte löss kleeft aan onze stappers en grind springt knarsend onder onze voeten vandaan. Wat is het genieten op deze laatste dag van onze tocht.

Voordat we het weten lopen we de bebouwde kom in en staat een engel ons op te wachten. Hoe mooi is dat. Nog even de voeten frisse lucht laten inademen en een bak latte. Mo wordt door een hardloopgroep geïnspireerd om oefeningen te doen midden op het terras. Haha, geweldig en leuk om te zien. Ze verrast mij elke keer weer.

Via het station leidt de route ons over de uit de 13e eeuw daterende brug over la Meuse dieper Maastricht in richting het oude centrum. Het is een heerlijke stad, dat voel je zo. Morgen gaan we die verder onderzoeken.

Vlak naast het politiebureau staat een beeld dat voor mij symbool staat voor de transformatie van dogmatische religieuze stromingen in de wereld. De uiterlijke beleving maakt plaats voor die van de innerlijke. Weet dat de kunstenaar dit er niet mee bedoelde, maar het spreekt mij meer dan aan. Het hervormen van het hervormde zeg maar is volgens mij in volle gang en nodig. Ons meer en meer richten op het innerlijke licht is uitermate belangrijk voor ons geluk en dat van onze medemens.

Kom op, niet te lang blijven hangen, doorstappen naar de St. Pietersberg, deze wacht op ons.

Toch nog even. Al voel je jezelf nog zo alleen, richt je altijd op het innerlijke en uiterlijke licht. Dan komt en is het altijd goed. Hoe je ervaringen ook waarneemt.

In de herinneringen van Mo, ze is er in haar jeugd regelmatig met haar ouders geweest, is het een hoge berg met een flinke klim. Het tegendeel is echter waar. Na het fort is het een slappe klim en wandelen we over het St. Pietersplateau.

Maar het wordt toch nog even spannend op de “heilige” berg. Waar naartoe? Het rood en wit gaat nu alle kanten op? Bijna volgen we weer een andere LAW met extra kilometers. Pfff… gelukkig hebben we de laatste bladzijdes van het inmiddels geminimaliseerde Pieterpad boekje nog.

Neen, gewoon naar links en dan naar het uitzichtpunt laat de afbeelding zien. Maar er zit toch nog een staartje aan deze klim. Niet een hele steile, maar een hele leuke die tranentrekkend blijkt.

Als verrassing zijn Ingrid en Ben (zus en zwager van Mo) vanuit Heemstede naar de heilige berg afgereisd om ons in te halen aan de top. Nee geen gladiolen, maar een hartverwarmend ontvangst. Al snel is het tranen wegvegen als Mo haar zus en zwager ontdekt. Hoe mooi is dat toch.

Samen wandelen we voldaan naar Chalet Bergrust en genieten van een drankje en hapje. Ook nemen we afscheid van drie andere Pieterpadders. J., W. en L. die we eerder ontmoet hebben. Na de familie nieuwtjes te hebben besproken volgt het ……. Precies, het vervolg.

De lieverds brengen ons naar Marion, Goderd en hun zoonlief Jesper. (Zus, zwager en neef van André) Ze ontvangen ons hartelijk en verwennen ons met vele spijzen en een ouderwetse, maar heerlijke Hamam.

We praten prettig bij, maar ook nu wordt het niet laat. Mo duikt als eerste in bed en ik volg iets later na het doen van mijn oefeningen. Zzzzzzzzz……

Zuslief is al bezig met het ontbijt hoor ik als ik wakker wordt. We liggen nu nog in haar en Go’s luxe bed en hebben eerlijk geslapen. Ze staan in de verwenmodus de lieverds. Dankbaarheid is wat we voelen voor wat ze voor ons doen. Straks zonder rugzakken de tourist uithangen in Maastricht, volgens mijn zwager de mooiste stad van Nederland. Het is een mooie en fijne afsluiting van de tocht.

Klein Canada is geen Klein Canada merken we na een bezoek aan de receptie. Als we het terrein oplopen richting het aan ons toegewezen veld lijken we terecht te zijn gekomen in een wildwest dorp waar sterren als Henry Fonda, Charles Bronson en Claudia Cardinale zich thuisgevoeld zouden hebben. Er vliegen en bewegen nog net geen dronken gasten door de gevaarlijk zwaaiende saloondeuren.

Snel zetten we de tent op en duiken na het verorberen van het standaard voedselpakket in onze mummiezakken en dromen weg op de maat van de muziek en zingende troubadour.

Dat opzetten van de tent gaat ons inmiddels steeds makkelijker af. Oké, een weddendatje zit er niet in, maar als het moet en de focus er is ondanks de ontbrekende suikers en andere brein stimulerende stoffen lukt het ons aardig snel.

We wandelen weer eens op de grens met Duitsland richting Swalmen. Het is er mooi en wat opvalt is dat we aan de Duitse kant op een soort van terras wandelen. Nederland ligt hier echt beneden in de diepte. Veroorzaakt overigens door de eroderende werking van het water wat door La Meuse stroomt. Ik doe weer een poging met een live video op FB. Helaas is de verbinding slecht en heb ik een uitdaging om de microfoon van mijn mobiel niet af te sluiten met mijn vinger. Het is te merken aan de reacties. De vraag of men weet welke eik Duits of Nederlands is gaat er geheel door verloren.

De omgeving waar wij wandelen was al in trek bij de Romeinen. Ze hebben er hun wegen zelfs aangelegd. Altijd weer bijzonder dat we er overheen stappen. Geweldig toch, een weg van bijna meer dan 2000 jaar oud. Een zoapje houdt het zo lang volgens mij niet uit.

Onder Swalmen camperen we letterlijk aan de grens en aan de bosrand. Onze wens om in de ochtend een zonnetje op onze tent te hebben zorgt er voor dat wij niet geheel horizontaal liggen. Ach dat komt wel goed zeggen we tegen elkaar. Dus niet. ’s nachts worden we regelmatig wakker en blijkt dat we steeds over het luchtbed naar beneden schuiven. Een waardevol leermoment van de beginnende campeerders zeg maar.

Even een correctie. Degene die steeds wakker wordt ben ik. Mo is eigenlijk de gehele nacht wakker van de dierlijke geluiden om de tent heen. Het is voor haar een soort van wildcamperen en doet geen oog dicht door het gesnuif, gewroet en wat al nog meer. Ze heeft even gedacht om te kijken maar durfde het uiteindelijk niet. Ik schijn haar slaapdronken aangemoedigd te hebben met de woorden: “al slaap je maar vijf minuten, dan heb je toch vijf minuten geslapen”. She was not amused kan ik je vertellen.

Wij voelen ons prinsheerlijk als we in Sittard verblijven. We besluiten spontaan een kamer in hotel De Prins te nemen na een bezoek aan de verborgen Uul in Duitsland en aan de markt in Sittard. Voor degene die een camping willen starten? Sittard heeft er geen dus grijp je kans.

Grappig genoeg missen we de frisse wind die de afgelopen weken door onze tent waaide. Het is warm op de kamer. Airco gewenst André en Monique? Dezelfde tent ligt overigens werkloos te drogen over de televisie, lamp en kast. Door de regen en vochtigheid is deze echt toe aan een droog moment voordat het weer er in kruipt.

Vandaag verder afzakken richting Maastricht. Het is de voorlaatste dag en zijn alweer drie weken onderweg. De weg waar we overheen wandelen werd in het verleden gebruikt om veroordeelde misdadigers naar het galgenveld te brengen. Een leuk weetje. Ik neem er in hoge nood afscheid van de Griek die ons niet geadviseerd is door het personeel van hotel de Prins. Ook Monique heeft er problemen mee blijkt even verder op. Dat is ook het leven van de lange afstands wandelaar. Als je moet dan moet je.

Ha, de Gasterij Kasteel Terborgh. We ploffen er neer en drinken een heerlijke latte nadat we bij W en J zijn aangeschoven. Ja ja, op anderhalve meter afstand! Leuk om ze weer even te spreken. Ook zij verwachten morgen de St. Pietersberg te bedwingen.

De etappe is weer een hele mooie. We genieten volop van de hoogteverschillen en vergezichten. Wat een ruimte hier. Boven op een heuvel komen de herinneringen boven van de blanc mont in Frankrijk. Witte vette kleiachtige modder plakte daar aan onze schoenen. De grondsoort lijkt hier hetzelfde. Gelukkig is het droog op deze heuvel.

De herinneringen doen ons verkeerd lopen. Zonder dat we het doorhebben volgen we het pelgrimspad en komen uit in het dorp Nuth. Het is helaas 3 km extra om. Gelukkig hebben we er wel van genoten. Als we weer op het juiste pad wandelen steken we de Geul over en trekken richting Berg op zo’n 7 km van Maastricht.

Minimalisme versus overdaad in camperen. Het contrast kan bijna niet groter. Onze tent staat vannacht in en op Berg naast een uit de kluiten gewassen camper met alles er op en er aan. Televisie en radio met satellietverbinding, een luivel met lichtbak hangende aan de buitenkant, die overigens de gehele nacht blijft branden enz. enz.

Ha, er ontbreekt toch nog iets. Ik mis een uitrolhek met ingebouwde sensoren, infrarood camera’s en zwaailichten die aanspringen bij de minste en geringste detectie van andere campingbewoners.

Maar buiten deze technische en materiële zaken is het bovenal de vriendelijke lach en elkaar een goedenmiddag wensen die ik mis. Niet van de andere ons omringende tijdelijke bewoners op de Berg hoor. Die kwamen met een glimlach op hun bruinverbrande gezichten vragen of wij stoelen konden gebruiken.

Maar u begrijpt het vast wel. Als je te voet drie weken door bossen, heidevelden, weilanden, dorpen en steden trekt scherpen je zintuigen. Of wordt je er meer bewust van. Zo kun je het natuurlijk ook uitleggen.

Meezennen op de brom van de ingebouwde airco lukt nu even niet merk ik. Het houdt mij voor nu uit mijn slaap. Hoe gaan we dat aanpakken vraag ik mij af…. Jaaaa, dankzij het brommen heb ik eindelijk tijd om te bloggen.

Een Cruijffje zeg maar.

Jeetje, de dagen en de paden vliegen voorbij. Evenals de verschillende landschappen. Akkers, heuvels enz. enz. Waar zal ik beginnen.

We vertrekken vroeg uit Linde, omdat we aan het einde van de dag een afspraak hebben met Ruud en Annelies. We zijn uitgenodigd om daar te slapen. Er is even wat verwarring van onze kant, omdat wij dachten dat ze in Hoch Elten wonen. Dat bleek niet zo te zijn. Optel- en aftreksommen om de kilometers te bepalen die we moeten stappen passeren de revue. Dat gaat niet helemaal goed, omdat ons beider brein wel een zoetje kan gebruiken.

Dan maar even verderop in Zelhem een bakkie doen met wat zoets. En ja hoor we komen er uit. Uit Zelhem lukt dat minder goed. We blijven er wat langer plakken dan de bedoeling is. Zou dat iets te maken hebben met Smoks Hanne?

Onder IJzevoorde staat Ruud ons al op de afgesproken plek op te wachten. Het is een fijn weerzien. De airco van de auto doet ons voor even de warmte buiten vergeten. Heerlijk. Binnen no-time zijn we in Zevenaar en worden ook door Annelies hartelijk ontvangen. Het is gezellig en we worden ’s avonds gefêteerd met soep, een heerlijke pasta, salada en dessert. Ook zelfgemaakte cupcakes van meesterbakker Annelies ontbreken niet. En voor het eerst weer even in een echt bed. Ahhh….

De volgende ochtend is het tijd om weer op de route afgezet te worden. Maar niet voordat we krentenbollen en de over heerlijke cupcakes voor onderweg meekrijgen. En de ors niet te vergeten. Wat een lieverds toch!

Vanuit Braamt zetten we stappen richting Millingen ad Rijn. Vlakbij Lobith waar de Rijn Nederland binnen komt. En wat een geweldige route is het weer. Veel bos en meteen een flink stijgingspercentage. Dat valt niet mee. Zeker in deze warmte niet. Het voelt als een col van de 1e categorie en we klimmen hijgend omhoog. Pfff.. De bovenbenen verzuren flink. Ik zie al wat oefeningen in mijn geestesoog verschijnen. Vanavond maar weer eens aan de rek.

Het landschap veranderd langzaam, maar stappen plots door de uiterwaarden van de boven Rijn. Over de dijk richting het veer is het ontzettend heet en we ploffen neer onder een paar bomen. Even de voeten luchten en laten drogen. Pfff.. Door de slijtage van onze schoenzolen zijn onze voeten sneller warm en vochtig met deze temperaturen.

We genieten van de oversteek met het veer. We hebben daar goede herinneringen aan tijdens een andere tocht. Die van Pelrimspad 1 van Amsterdam naar ’s Hertogenbosch. Dan steek je ook op deze manier de rivieren over.

Van het oude Millingen aan de Rijn is tijdens de 2e WO niet veel overgebleven. Er zijn dan ook geen echte historische gebouwen. We trekken er snel doorheen richting de grens met Duitsland waar onze overnachtingsplaats is. Vlak voor de camping kan ik mijn plukmanie volledig uitleven. Struiken vol met rijpe, sappige en glimmende aalbessen. Jummy. Het water loopt mij zowat uit de mond. Mo is doorgelopen en staat al te zwaaien op de camping. Oké, er hangt een zeer dreigend pak wolken in de verte en het is verstandig om snel de tent op te zetten. Nog even zwaai ik terug. Heerlijk en als een kind zo blij stop ik mijn mond vol.

Net na het douchen komt Thor op zijn strijdwagen langs. Wind, bliksem en donder is het wat hij veroorzaakt. We weten inmiddels beter, maar het blijft indrukwekkend in onze kleine tent. Gelukkig staan we achter een haag en onder een boom.

Verder zuidelijk in ons mooie land flitst een herinnering voorbij uit mijn jongere jaren en mijn billen verkrampen spontaan. De zevenheuvelenweg staat er op een straatnaambord. Ik ben een keer uitgenodigd door D. om een klein stukje te fietsen. 80 km. Dat kun je, jij op mijn racefiets en ik op mijn mountainbike. Oké, ik ga mee.

Ik heb het geweten als niet fietser. Boef D. bleek mij overigens ingeschreven te hebben voor de 100 km. Op de laatste heuvel vroeg een ouder echtpaar, terwijl ze langs fietsten zonder electrische ondersteuning, gaat het jongen? Nou niet echt, de snelheid was er uit en met pap in de benen bereikte ik de finish. Ik kon thuis niet eens de trap oplopen.

In Groesbeek eten we bij La Vie & Passie. Het blijkt een goede keus vertelt de muziek ons. Op de achtergrond klinkt het nummer Angels van Robbie Williams. Een favoriet van ons. Heerlijk eten vol vitaminen en plezier wordt onder onze neuzen geschoven, heerlijk. Het is beide nodig op deze tocht.

De zon verdrijft ons langzaam van het terras en laat op die manier weten dat we verder moeten. Ha een kapel. Naar binnen om de devotie te onderzoeken en te voelen. Ook zelf even een kaars ontsteken. Maar wel met onze volle aandacht. Het is een kaars ter herinnering aan het licht in ons allen en voor ondersteuning van onze ouders.

Ook nog even iets schrijven in het gebeden boek. Nieuwsgierig en ook met een beetje schroom kijk ik snel even wat er op de vorige bladzijde staat geschreven.

Oké, zo kan het ook. Als ik mijn gebed opschrijf dwarrelen er met een plotselinge windvlaag allemaal bladeren binnen en gaat de lamp uit, sprint weer aan en gaat knipperen. Als ik vertrek brand het licht weer en is de wind gaan liggen. Mmmmm…

Van het heilige naar het tegenovergestelde. Ach het zit natuurlijk in de naam. Op de Duivelsberg wachten er allemaal zoete verlokkingen merken we als de ober met zijn menukaart ten tonele verschijnt. Er wordt nog net geen contract gesloten, maar afrekenen wordt er wel gedaan.

De zoetigheid houdt ook twee wielrenners in de ban. Zij doen een rondje Pannenkoeken restaurants in Nederland. De recensies volgen later zeggen ze met hun mond vol vette p-koek. Ze genieten zichtbaar. Het wordt dan ook een tweede plaats. Vooral het krokantje vinden ze lekker. Hahaha… Ook een manier om de hongerklop te voorkomen. Had ik daar jaren geleden maar aangedacht.

Mo is dankbaar dat het goed blijft gaan en de blaren verdwenen zijn. Ze smeert in de ochtend geen Gehwol meer op haar voeten. Wat wel werkte in Spanje werkt dus niet met de warmte in Nederland.

Klein Amerika, we staan er met de tent en Monique drinkt er de lokale wijn van de eigenaar van de camping. Het is op de plaats waar in WO II de 82e Airborndivisie landde. Het blijft een vreemd gevoel geven als ik er aan denk en herinnerd wordt door de oorlogsgraven verder op de route. Wat een opoffering om de waanzin te verdrijven.

Van Klein Amerika naar Klein Canada wandelen we o.a. over de Kiekberg en de St. Jansberg. Werkelijk schitterend.

Heuvel op en heuvel af gaan we weer. Door het bos en over de heide. Schitterend is het, maar ook bloedheet. Smalle paden dwars door de paars kleurende en heerlijk geurende heide afgewisseld met velden bosbesstruiken.

Er zitten zelfs nog een paar rijpe en onrijpe bessen aan. Ik weet niet wat het oogstseizoen is, maar ze smaken heerlijk. Ook de niet rijpe. Ze hebben wel iets weg van cranberries. Prettig fris met deze temperatuur. Maar wat een bijzonder mooie etappe is dit. Zoveel afwisseling in schoonheid nemen we tot ons.

Holten, ontstaan door de vestiging van varkensboerderijen. Het is goed te ruiken als we langs zo’n farm stappen. Eigenaardig toch. De geur herken ik ook van het stuk spek wat mijn moeder boven op de zuurkool liet garen. Ik smulde er destijds van. Het dorp is voor vele Pieterpadders een welkome pleisterplaats, waar het goed toeven is. We blijven er niet hangen en lopen tot buiten het dorp, ideaal. Weg uit de drukte naar de Camping Ideaal.

Eerst even snel een waterijsje verorberen voordat het een plasje kleverige siroop wordt. Dan de tent. We hebben tenslotte geen haast. Mo gaat vroeg op de duomat en ik op mijn in elkaar geflanst meditatiekussen. Heerlijk de stilte in en verbinden….

We hebben de nacht beide positief ervaren. Minder warmte en geen muggen. Vrij vertaald, beter geslapen. De laatste dagen hebben we onrustige nachten gehad, warm, warm en muggen. Niet de meest ideale combinatie.

We lopen ons eigen pad dus korten we twee etappes. Moet wel, anders redden we het niet tot op de Sint Pieter. Ook nog wat dagelijks verder doorlopen en dan lukt dat wel. Wil ook nog even op het Sint Pietersplein rond kunnen stappen. O nee, dat is voor die andere tocht.

Bij Vorden doen we de mondkapjes af en stappen we in een fijne energie. Het blijft opzienbarend hoe energie zo verschillend kan aanvoelen op verschillende plaatsen.  Lopen langs het kasteel en verdwijnen het bos in om er in de omgeving van Linde weer uit te komen. Daar stuiten we op een bijzondere wijsheid in steen gebeiteld. Wijsheid is van alle tijd, als je die kunt vinden in jezelf natuurlijk.

Hahaha wat een lol met het opblazen van het luchtbed. Dat doen wij middels de zak. Hoe blaas je een luchtbed niet op? Dat was de vraag vandaag. Mo gebruikt de zak perfect, maar als je er lucht in blaast en de dop deflate niet afsluit is het net als water naar de zee dragen. In dit geval warme lucht. We moeten er allebei ontzettend om lachen.

Wow, wat begint het te waaien zeg. Aan de horizon verschijnen donkere en dreigende wolken die de lucht voor zich uit duwen. Luifels worden afgebroken en wij duwen snel alle haringen de grond in voor extra verankering. De gelukkig droge was binnenhalen en alles op zijn plek en afwachten maar. Het blijft droog, wat een mazzel. Blij smeren we de broodjes en wissel van gedachten met onze buurvrouw uit Friesland. Tijd om ons in onze tent terug te trekken…

Bijzonder warm en zwaar is het stappen ondanks de vele bomen die hun schaduw werpen. Inmiddels lopen we over oude stuwwallen en gaan ze op en af. Met deze temperatuur is het bijna niet voor te stellen dat er hier ooit ijs in grote hoeveelheden lag zeggen we tegen elkaar. Wij krijgen er spontaan trek in. Dat wordt nog even wachten op deze koele en zoete verfrissing.

Het wandeltempo neemt langzamerhand af en dat is maar goed ook. Wat wel toeneemt is de hoeveelheid zweet dat uit onze poriën naar buiten gutst. De hoeveelheid water wat we drinken ook. Let wel, warm water. We hebben helaas geen thermoskannen mee. Je aanpassen aan de omstandigheden is het beste wat we nu kunnen doen.

En we genieten ook. Om elke bocht zien we een ander landschap. De Vecht die ik uit mijn jeugd van “Loenen aan de Vecht” herinner blijkt een heuse rivier te zijn. Dat wist ik natuurlijk, maar het is anders als je dat ook zo van dichtbij ziet. Ik zie mijzelf als kind zitten bij mijn tante Maartje en ome Cor. Tjeetje, dat is al weer heel wat jaren geleden. Achterop de brommer bij paps en mams. En wat vond ik het er leuk. Zeker als we met de boot gingen varen. Wat een mooie rivier en wat een invloed heeft deze gehad op het ontstaan van het landschap.

We ploffen ook regelmatiger neer langs de kant van een pad of de weg. We zitten al een tijdje op een stukje gras voor een boerderij en smikkelen van een slap stokbroodje met verwarmde brie. Het is een soort van smeltkaas geworden. Iets warmer en het is schenkkaas.

Iets doet mij over mijn schouder kijken en ik kijk in de ogen van een uit de kluiten gewassen Sint Bernhard. Half zo groot als een koe. Hij is zonder geluid te maken dichterbij geslopen en BLIJFT dat doen. “Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe” We blijven beide bijzonder kalm en ik roep nog even hee en we draaien onze ruggen naar hem toe. Een Cesar Milan dingetje. Weet overigens niet of het de juiste move is, maar het werkt wel.

Zonder een geluid te maken loopt hij tot het witte touw op een halve meter afstand van ons en volgt dit naar rechts en verdwijnt weer. Pffff…. Hij doet zijn heilige status eer aan en ik dank in gedachte Sint Bernhard.

Jaaaa, vlak voor onze eindbestemming van deze dag lukt het ons om een ijsje te scoren. Wat heerlijk toch en het is echt genieten. Een tijdelijk genot, maar echt lekker. Een dame aan een andere tafel maakt er een opmerking over tegen Monique. “Wat zit u te genieten zegt ze. Ik zie het aan uw gezicht”.

We tenten vandaag bij het “huis van de vos”. Een camping met de status vergane glorie. We worden aan ons lot overgelaten na betaald en wat beperkte verbale en non verbale communicatie in ontvangst genomen te hebben. Oké, zo kan het dus ook.

We zoeken een plek op één van de velden en gaan voor een douche. Die is zo gevonden en Monique kan er direct gebruik van maken. Perfecto. De herenafdeling is echter op slot en ik hoor gerommel en een douche aan gaan. Ik ga ervan uit dat er een heerschap onder staat. Ik wacht, wacht en heb het gevoel dat ik smelt. Pfff… Wat een hitte op het open veld.

Mo is inmiddels klaar en het heerschap ook. Gelukkig, dan kan ik snel een verfrissende douche pakken. Het is nu wel erg stil in de doucheruimte en ik besluit te kloppen op de deur. Geen reactie, nog een keer, weer niets? Het zal toch niet hè? De deur bij de dames kan niet worden afgesloten van binnenuit zie ik. Conclusie? De deur bij de heren is zonder mededeling of anderszins afgesloten en er kan daar niet gedoucht worden. Ahhhhh…. en hahaha… Het heerschap die ik dacht te horen douchen was Mo. Kansloos dit….

Mo voelt een nare energie op deze camping en wil vroeg vertrekken de volgende ochtend. Dat is wat wij ook doen

We vroegen om koelte en promt nadat we de rugzakken ingepakt hebben begint het te regenen. De poncho’s gaan weer aan en het is het van korte duur. Best wel prettig deze afkoeling. We gaan even klimmen en bereiken de top van de 75 meter hoge berg. Wat een mooi uitzicht, bloeiende heide geflankeerd door verschillende soorten bomen. Hop naar beneden en ja hoor. Natuurlijk lopen we verkeerd en moeten door rul zand verder. De kleppers letten even niet op en….

We zijn snel bij de camping om te genieten van een dag rust. We hebben bewust kort gestapt om de bodies te balansen. Is even nodig vandaag.

We laten de camping met de appeltjes al vroeg achter ons en slaan in het volgende dorp aan het boodschappen. “Er is een tip dat er in Schoonloo geen winkels zijn” Dus voor twee dagen proviant mee.

De extra kilo’s drukken zwaar op onze heupen en voeten. En dat is te merken ook. De heupen voelen beurs aan en de spieren in ons lichaam zijn nog niet helemaal gewend. We passen daarom het tempo aan. Er is geen haast. Toch merkt Mo na verloop van tijd dat er een nieuwe blaar is ontstaan. Vervelend dat het gebeurd is, maar na een korte pauze stapt ze weer in haar schoenen en zegt, kom we gaan. De bikkel!

We strijken neer op de 10 Geheugten in de omgeving van Schoonloo. Het geeft ons niet echt geneugten.

Het is er druk en rumoerig. Met een luid schreeuwende masterblaster in de afwasbak komen youngsters langs onze tent gewandeld richting het washok en verder. ’s avonds laat doen ze het nog eens, in tegengestelde richting, dunnetjes over. Het is de charme van een grote commerciële camping en we hebben een plek om te slapen. Voor deze ene keer dan.

Er zijn ook pluspunten hoor. Dus even de richting irritatie uitgaande mindset corrigeren. Want die was er niet. Het valt alleen maar op als je zelf kalmte en rust gaat waarderen. Of is het de leeftijd?

Er staat iets op spanning bemerk ik en wordt langzaam wakker. Dat wordt met mijn blote voeten in het natte gras. “Ik heb geen zin om op te staan” klinkt in mijn hoofd. Probeer het nog uit te stellen, maar tevergeefs. Mo heeft eerder dezelfde ervaring gehad fluistert ze in mijn oor. Heb er niets van gemerkt.

In mijn strakke lange wollen onderbroek, dan heb je er meteen een beeld bij, ga ik als een balletdanser richting het toiletcomplex. De maan is gehuld in een dunne sluier en weerkaatst het zonlicht mysterieus.

Een mooi moment om mijn oefeningen te doen en extra energie binnen te halen. Ben er nu toch al uit en de temperatuur is prima. Even later val ik als een blok in slaap.

“Bosbosbosbosbos” en “Zo in mijn sas met Badedas” De tunes ontstaan spontaan als ik de geuren en smaken van het bos tot me neem. Monique ontkomt er ook niet aan als ik haar tijdens het stappen een paar dennennaalden laat vermalen tussen haar tanden en kiezen. Het geeft een verrassend en verfrissende citroensmaak. Ze vind het best wel lekker. Kokkie krijgt zo inspiratie voor een heerlijke maaltijd. Voor als we thuis zijn natuurlijk.

Ook de bramen die we tegenkomen plukken we vol dankbaarheid. Zelfs een brandnetelblad rollen wij voorzichtig op en verorberen het. Een natuurlijke spinazie vol ijzer en vitaminen.

En wat is het prettig rustig op de routes. Er zijn behoorlijk wat Pieterpadders en route krijgen we zo af en toe ingefluisterd, maar we ontmoeten er weinig.

Ontmoetingen zijn zeker leuk en soms inspirerend, maar een wandeldag in stilte in een geurend bos trekt ons op dit moment het meest. Wel is het even opletten met het water. Er zijn op deze trajecten minder of geen mogelijkheden om water te tappen. En de warmte maakte het een stuk zwaarder.

We houden even stil bij een monument midden in het bos. Het maakt ons weer eens bewust van de 75 jaar vrede in Nederland en wat de opoffering hiervoor is geweest

Er moeten nog een flink aantal kilometers gestapt worden en het water gaat daarom op rantsoen. Kleine slokken is wat we nog kunnen nemen. Als we door het open veld en over het warme asfalt stappen loopt de temperatuur flink op en is het water van Mo op. Gelukkig dat ik nog heb om te delen.

In de verte zien we gelukkig de kerktoren van Sleen opdoemen. Nog even en dan zijn we er. Bij het eerste de beste terras ploffen we warm neer.

Vandaag gaan we naar “Kalmpjes An”. En zo doen we het ook vandaag. Pakken de rugzakken in en halen een stok bij de bakker. Besluiten om toch maar een keer wat zoets te happen en zitten zo ’s ochtends vroeg aan de cappuccino met een tompouce en een gepimpte krakeling. Smullen.

We voelen ons prima vandaag. Mo ervaart het als haar beste wandeldag en loopt in de ochtend voor mij uit. Ze gebruikt de mantra vertelt ze later. Het werkt voor haar. Hij of zij gaat als volgt. “Ik ben gezond, vitaal, krachtig en energiek” Hoe simpel en doeltreffend. De mantra volgt vanzelf het ritme van de stappen. Uiteindelijk doet de Mind hetzelfde en wordt gezond, vitaal en energiek.. etc.

Ongemerkt leggen we zo meer kilometers af dan we dachten en zijn de tot ons genomen calorieën al weer omgezet. Voor we het weten zitten we aan de kant van de weg onze lunch te verorberen onder het toeziend oog van drie geiten achter een hek.

Het blijkt nog maar drie kilometer te zijn tot de minicamping. Echt kalmpjes an dus. Daar worden we bijzonder gastvrij ontvangen. Kunnen kiezen uit een welkomst thee of koffie. Krijgen weer stoelen aangeboden en mogen gebruikmaken van de picknicktafel van de buren. Die zijn naar huis. Hoe mooi is dit toch weer. Een dubbel warm welkom.

Mo besluit om even een verfrissende plons te nemen in het Stieltjeskanaal. Heerlijk is het zegt ze terwijl ze lekker ronddrijft. En ik heb niet voor niets mijn badpak hie mee naartoe gesleept. Haha, ze heeft groot gelijk.

De zon schijnt nog en de dekselse mini bloodsuckers dansen al op de langzaam roodkleurende zonnestralen. Enkele daarvan laten deze lucht ballroom voor wat het is en proberen te landen op mijn oren en gladgeschoren bolletje.

Voor hen is het de perfecte date, maar ik vind het maar niets. Ik voel een ander deetje aankomen straks. Hoop dat ze daardoor allemaal een blauwtje lopen.

Het is nog steeds warm en de magnum, nee geen koele champagne, lijkt net zo snel als wij te smelten in de zon. Het water vloeit dan ook rijkelijk door onze kelen. Tijdens ons avondmaal schuiven K. en M. aan en er ontstaan snel gesprekken. Allebei ervaren we het als een fijne afsluiting van de dag.

Tijd voor het opfris ritueel. 0,50 eurocent in het apparaat en ja hoor heerlijk warm..

Veels te heet gedoucht en nu zit ik in de tent te zweten als een otter. Pfff…  Ik liep nog even buiten om af te koelen, maar de eerder genoemde exemplaren en hun verre neven die er uitzien als zwarte straaljagers uit de avonturen van Buck Danny jagen mij onder luid gezoem toch de tent in. Het lukte me nog net om de eenzame visser op “de plaat” vast te leggen.

Het lijkt wel een sauna. We voelen gelukkig langzaam koele lucht de tent instromen. Lief  als Mo is veegt ze de druppels zweet van mijn rug. Liefde is……

We treffen Jeroen uit de omgeving van Hoorn uitgeteld op zijn Matje aan voor zijn tent. Helemaal af na het meetorsen van 20 kilo aan wandel en kookspullen. Hij houdt een rustdag, omdat zijn knie protesteert. Wij geven hem Voltaren om de pijn te verlichten en wensen hem een gezonde en prettige voortzetting als wij verder trekken.

Net uit Groningen Stad weg zien wij in de verte een donkerblauwe lucht onze kant opkomen. Mo vraagt zich af of de poncho’s al uit de rugzak moeten. Of toch nog even wachten? Als de wind opsteekt weten wij genoeg. Snel schieten wij er in en zijn net op tijd. Wat een stortbui. Gelukkig verdwijnt deze net zo snel als deze gekomen is. De nieuwe poncho’s hebben de test doorstaan.

Het stedelijke ligt snel achter ons en het landschap veranderd. We stappen al af en toe door voorzichtige bossages en ook het asfalt neemt af om plaats te maken voor onverharde paden. Daar gaat onze voorkeur naar uit. We genieten weer.

O ja, er is ook nog het lichaam. Bijna vergeten. Het moet echt wennen aan de extra kilo’s. Onze heupen zijn gevoelig en beurs. De schouders een beetje pijnlijk. Maar het is prima te doen zo. En het is natuurlijk wat het is. Na drie weken stappen is dat weer verdwenen en is het lichaam er aan gewend hebben wij al eens ervaren. Maar goed, elke keer is er toch zoiets van op gang komen na een stop. Zeker voor Mo die al snel met blaren te maken krijgt vandaag.

De korte pauzes geven het lichaam de nodige rust en er ontstaat een prettig wandelritme. Op een karrespoor wordt ons ritme danig verstoort als wij opgejaagd worden door een huifkar met briesende paarden ervoor. Wist niet dat zo’n kar zo snel kon gaan. Ooit zelf eens op zo’n kar gezeten, maar met waarschijnlijke oude paarden ervoor gespannen. Snel schieten wij een zijpad in en staan plots voor één van de meest noordelijke hunebedden van Drenthe.

De minicamping is er vlakbij en is bij de boer. Klein, rustig en toch gezellig. En alles is mogelijk, inclusief gratis douche enz. Maar bovenal de gastvrijheid en vrolijkheid van de eigenaars spreekt ons aan. De boerin laat ons de plek zien waar wij de tent mogen neerzetten. Onder de appelboom. Het doet de naam van de camping alle eer aan. Hij hangt vol met appels. Toch maar iets verder van de boom af neerzetten.

De show kan beginnen. Wij staan namelijk midden op het veld met rondom grijsende en grijnsende pensionados in hun hypermoderne en lichtgewicht Camping klapstoelen. Wij weten inmiddels hoe ons tentje opgezet moet worden en hup daar staat hij strak gespannen. Helaas volgt er geen luid applaus. Ha ha.. Volgende keer maar een YouTube filmje updaten stel ik Mo voor. Mmm.. geen goed idee zie ik…

Na een heerlijke douche laven wij ons aan een van de buren gekregen koel en verfrissend drankje en even later van een heerlijke Italiaanse dis. We genieten en voelen ons snel rozig worden. Het dessert laten wij dan ook voor wat het is.

Ik wil de tent in kruipen en chips, er prikt iets in mijn vinger. De injectienaald trekt zijn eigen plan en steekt door het rescuepak dwars door de binnentent in mijn vinger. Gelukkig dat het deze kant is denk ik. Aan de andere kant ligt het luchtbed pfff. Even aandrukken en het bloeden stopt. Nu heerlijk snurken…

We worden beide wakker van rumoer op de camping. De pensionados zijn in paniek blijkt. Er kan geen koffie gezet worden, omdat de stroom is uitgevallen. Mannen drommen samen om het probleem te bespreken en op te lossen. Even later keert dan ook de rust weer terug in Drenthe.

Drenthe, het land van huifkarren, heide, hunebedden en vergeten drama’s. Aan de kleine synagoge in Gasteren, met een nu andere bestemming, hangt een plaquette met de namen van tijdens de tweede wereldoorlog afgevoerde mensen met een Joods geloof. 17, 10 en 22 jaar zijn onder andere de leeftijden van de in Auschwitz omgekomen mensen, kinderen nog. Het geeft de waanzin en krankzinnigheid zien in deze periode van onze recente geschiedenis.

Een paar honderd meter verderop lopen wij over een perceel waar in 1895 een instelling voor krankzinnigen is gesticht. De echte krankzinnigen hadden vrij spel realiseer ik mij als ik aan de synagoge terug denk. En hoe is dat nu vraag ik mij af? Ik kom er op terug.

Het gaat vandaag door het rulle zand tussen de heide door. Het voelt zwaar en we zoeken de meest stevige ondergrond aan zo goed als dat gaat. Halverwege ontmoeten we de misschien wel enige vrouwelijke schaapherder(in)? met haar kudde en trouwe hond die het aan het werk is. Een mooi en puur beroep vind ik het.

De heide staat overigens in de bloei en ik denk aan J. die rondjes aan het lopen is op Terschelling. Moet altijd aan haar denken als ik heide in bloei zie, ze houdt er van. En het is geen straf om aan haar te denken. Ze is een lief en inspirerende tante.

Vlak voor Rolde treffen we op ons pad een hunnebed. In de verte staan wat vaarsen te grazen en we ploffen neer op het bankje wat er staat. Mo gaat voor het vaste ritueel en zit binnen no time met haar blote voeten te zwaaien.

Ik ga tegen de menhir in het midden staan en stem mij af op de bron van al het leven. Na een paar minuten hoor ik Mo plotseling roepen; “alle koeien komen deze kant op”. Als ik mijn ogen open is Mo omgeven door vaarsen. Niet haar favoriete dieren kan ik je vertellen. Één koe staat haar lang aan te staren en loopt om haar heen en maakt een koeiensprong, waarna deze de strijd aan wil gaan met mijn rugzak.

Wegwezen roep ik en loop terug naar de bank. Het werkt gelukkig, de over enthousiaste jonge koe loopt weg, maar een groter exemplaar komt tussen mij en de jongere exemplaren staan. Ze duwt met haar horens tegen mijn rugzak en Mo en ik kiezen voor een omtrekkende beweging rond het hunnebed. Pfff dat loopt met een sisser af. We schijnen iets met koeien te hebben op onze wandeltochten. Een karmaatje goed te maken?

De boost adrenaline helpt Mo om lang alert te blijven vanavond.

We zijn er even samen tussenuit en deze keer op pad in .nl Er waren meerdere opties voor ons en het leek ons leuk om weer het vlakke land te bewonderen.

Van Pieterburen zakken we daarom af naar Maastricht over het Pieterpad om te eindigen op de Sint Pieter. Althans, dat is de bedoeling. De klim wacht ons het laatst. De enige “berg” die Nederland rijk is. Gelukkig hebben we dan wat training kilometers in de benen.

De voorbereidingen verliepen soepel. Mede dankzij een tip van madame Piek die een innige en tevreden relatie heeft met haar Hubba. Wij moeten onze relatie nog verdiepen, maar de voortekenen zijn gunstig. De extra’s die dit met zich meebrengt hebben we als ervaren emballeurs vakkundig in de sac à dos gekregen. We zijn er klaar voor en krijgen het letterlijk en figuurlijk op onze heupen.

Vlak voor vertrek komt onze buurvrouw Debbie nog langs om te vragen of ze ons naar het station moet brengen. Zo lief…. We kiezen ervoor om te lopen. Het is tenslotte een mooie dag om te stappen.

En dan word je er aan herinnerd dat er een bepaalde mindset heerst m.b.t. het Corona virus. Even later zitten we dan ook met een soort van stofzuigerzak op in de trein. De foto geeft weer alsof het gezellig en leuk is. Dat is het echter niet. Het is nieuw, maar blijft niet normaal.

Gelukkig hebben we “niet” de langste route en kunnen we tijdens het overstappen VRIJ ademhalen. Het snoert de mens de mond Werd er al niet veel tegen elkaar gezegd in de trein. Nu helemaal niet.

In Winsum vinden we de alleraardigste en gezellige camping die het dorp rijk is en zetten onze tent op. Genieten van een latte macchiato en… Nee, nee… Er zit geen zoetje met citroensmaak bij. Er mag wat vetreserve afgebouwd worden. Ik merk tijdens het stappen dat het invloed heeft op mijn lichaamstemperatuur. Zeker als het wat warmer is.

En het is meer dan behoorlijk warm vandaag als we van Pieterburen naar Winsum stappen. Het lichaamswater stroomt door mijn poriën naar buiten. Pfff.. Drinken, drinken en drinken. Ook Monique heeft er last van zie ik. Op haar wangen en neus liggen glinsterende druppels.

Ik denk plotseling aan Broeder Tuc. Hij gaat altijd met ons mee op pad. Met een flink volume en toch licht van gewicht. Ik vertelde het laatst nog aan een vriendin, hoe hij ons altijd helpt tijdens het wandelen als er flink gezweet wordt. En nu is hij de grote afwezige. Om dat te compenseren scoren we een patatje met flink wat zout.

Prettig voor ons is dat we de eerste etappe zien als een inlooproute. Zonder rugzak, die ligt in de tent in Winsum. We zijn er dan ook snel. Monique wordt daar door het eerste meisje wat ze tegenkomt gevraagd wat haar naam is. De wedervraag is snel gesteld en het meisje antwoord met een lief stemmetje, Luna. Voor degene die Monique beter kennen en onze lezing over onze wandeltocht naar Santiago de Compostella hebben bijgewoond weten dat dit speciale momenten zijn voor Monique. Bijzonder toch weer.

En dan is het zover. De relatie opbouwen met onze Hubba Hubba. We duiken er vol in.

Ik word wakker en er plopt een tekst van André Hazes op. “Het regent en de druppels ik tel ze op het …..” In dit geval is het de buitentent. Tik, tik, tik…. Fijn dat het snel droog is en we ervaring opdoen met het samen afbreken van de tent. Het gaat allemaal soepeltjes en met de nodige humor. Zelfspot is ons niet vreemd. Pietje precies wil natuurlijk dezelfde vouw gebruiken in het tentdoek en Mo schiet in de lach. Voor we het weten zitten we samen te giechelen. Heerlijk is dat toch hoe dat voor ons werkt.

Op naar Groningen stad. Scoren croissants en stappen door weidse landschappen. Wat een heerlijke vergezichten. Zo ruimtelijk en geen vliegtuigen. Het valt ons altijd op. De herrie in de Randstad even achtergelaten. Puur genieten. En iedereen zegt gedag. Daar word ik blij van. Daarmee zeggen we eigenlijk, ik zie jou!

Wij meanderen met een rivier mee en zien plotseling in de verte de Martinitoren van de stad Groningen. Ontmoeten Hans, hij is een inspirerend mens en is mede initiator en organisator van transporten naar Bosnië en nemen in de stad weer afscheid. Korte ontmoetingen met inhoud.

Het is nu 21.09 uur, en we liggen al in onze met dons gevulde slaapzakken, . Mo geeft al geen teken van leven meer als ik haar iets vraag. Knock out zeg maar. Het enige wat ik hoor is haar ademhaling. Die is regelmatig en diep, het herstel is in gang gezet.

En ik type wat letters die zich tot woorden en zinnen vormen. Mijn gedachten gedigitaliseerd in woorden en zinnen die jij leest, leuk hè. Zo worden mijn gedachten die van jou. Ik blijf het een magisch fenomeen vinden hoe dat werkt.

En voor nu? Zzzzzzzzz….