We laten de camping met de appeltjes al vroeg achter ons en slaan in het volgende dorp aan het boodschappen. “Er is een tip dat er in Schoonloo geen winkels zijn” Dus voor twee dagen proviant mee.

De extra kilo’s drukken zwaar op onze heupen en voeten. En dat is te merken ook. De heupen voelen beurs aan en de spieren in ons lichaam zijn nog niet helemaal gewend. We passen daarom het tempo aan. Er is geen haast. Toch merkt Mo na verloop van tijd dat er een nieuwe blaar is ontstaan. Vervelend dat het gebeurd is, maar na een korte pauze stapt ze weer in haar schoenen en zegt, kom we gaan. De bikkel!

We strijken neer op de 10 Geheugten in de omgeving van Schoonloo. Het geeft ons niet echt geneugten.

Het is er druk en rumoerig. Met een luid schreeuwende masterblaster in de afwasbak komen youngsters langs onze tent gewandeld richting het washok en verder. ’s avonds laat doen ze het nog eens, in tegengestelde richting, dunnetjes over. Het is de charme van een grote commerciële camping en we hebben een plek om te slapen. Voor deze ene keer dan.

Er zijn ook pluspunten hoor. Dus even de richting irritatie uitgaande mindset corrigeren. Want die was er niet. Het valt alleen maar op als je zelf kalmte en rust gaat waarderen. Of is het de leeftijd?

Er staat iets op spanning bemerk ik en wordt langzaam wakker. Dat wordt met mijn blote voeten in het natte gras. “Ik heb geen zin om op te staan” klinkt in mijn hoofd. Probeer het nog uit te stellen, maar tevergeefs. Mo heeft eerder dezelfde ervaring gehad fluistert ze in mijn oor. Heb er niets van gemerkt.

In mijn strakke lange wollen onderbroek, dan heb je er meteen een beeld bij, ga ik als een balletdanser richting het toiletcomplex. De maan is gehuld in een dunne sluier en weerkaatst het zonlicht mysterieus.

Een mooi moment om mijn oefeningen te doen en extra energie binnen te halen. Ben er nu toch al uit en de temperatuur is prima. Even later val ik als een blok in slaap.

“Bosbosbosbosbos” en “Zo in mijn sas met Badedas” De tunes ontstaan spontaan als ik de geuren en smaken van het bos tot me neem. Monique ontkomt er ook niet aan als ik haar tijdens het stappen een paar dennennaalden laat vermalen tussen haar tanden en kiezen. Het geeft een verrassend en verfrissende citroensmaak. Ze vind het best wel lekker. Kokkie krijgt zo inspiratie voor een heerlijke maaltijd. Voor als we thuis zijn natuurlijk.

Ook de bramen die we tegenkomen plukken we vol dankbaarheid. Zelfs een brandnetelblad rollen wij voorzichtig op en verorberen het. Een natuurlijke spinazie vol ijzer en vitaminen.

En wat is het prettig rustig op de routes. Er zijn behoorlijk wat Pieterpadders en route krijgen we zo af en toe ingefluisterd, maar we ontmoeten er weinig.

Ontmoetingen zijn zeker leuk en soms inspirerend, maar een wandeldag in stilte in een geurend bos trekt ons op dit moment het meest. Wel is het even opletten met het water. Er zijn op deze trajecten minder of geen mogelijkheden om water te tappen. En de warmte maakte het een stuk zwaarder.

We houden even stil bij een monument midden in het bos. Het maakt ons weer eens bewust van de 75 jaar vrede in Nederland en wat de opoffering hiervoor is geweest

Er moeten nog een flink aantal kilometers gestapt worden en het water gaat daarom op rantsoen. Kleine slokken is wat we nog kunnen nemen. Als we door het open veld en over het warme asfalt stappen loopt de temperatuur flink op en is het water van Mo op. Gelukkig dat ik nog heb om te delen.

In de verte zien we gelukkig de kerktoren van Sleen opdoemen. Nog even en dan zijn we er. Bij het eerste de beste terras ploffen we warm neer.

Vandaag gaan we naar “Kalmpjes An”. En zo doen we het ook vandaag. Pakken de rugzakken in en halen een stok bij de bakker. Besluiten om toch maar een keer wat zoets te happen en zitten zo ’s ochtends vroeg aan de cappuccino met een tompouce en een gepimpte krakeling. Smullen.

We voelen ons prima vandaag. Mo ervaart het als haar beste wandeldag en loopt in de ochtend voor mij uit. Ze gebruikt de mantra vertelt ze later. Het werkt voor haar. Hij of zij gaat als volgt. “Ik ben gezond, vitaal, krachtig en energiek” Hoe simpel en doeltreffend. De mantra volgt vanzelf het ritme van de stappen. Uiteindelijk doet de Mind hetzelfde en wordt gezond, vitaal en energiek.. etc.

Ongemerkt leggen we zo meer kilometers af dan we dachten en zijn de tot ons genomen calorieën al weer omgezet. Voor we het weten zitten we aan de kant van de weg onze lunch te verorberen onder het toeziend oog van drie geiten achter een hek.

Het blijkt nog maar drie kilometer te zijn tot de minicamping. Echt kalmpjes an dus. Daar worden we bijzonder gastvrij ontvangen. Kunnen kiezen uit een welkomst thee of koffie. Krijgen weer stoelen aangeboden en mogen gebruikmaken van de picknicktafel van de buren. Die zijn naar huis. Hoe mooi is dit toch weer. Een dubbel warm welkom.

Mo besluit om even een verfrissende plons te nemen in het Stieltjeskanaal. Heerlijk is het zegt ze terwijl ze lekker ronddrijft. En ik heb niet voor niets mijn badpak hie mee naartoe gesleept. Haha, ze heeft groot gelijk.

De zon schijnt nog en de dekselse mini bloodsuckers dansen al op de langzaam roodkleurende zonnestralen. Enkele daarvan laten deze lucht ballroom voor wat het is en proberen te landen op mijn oren en gladgeschoren bolletje.

Voor hen is het de perfecte date, maar ik vind het maar niets. Ik voel een ander deetje aankomen straks. Hoop dat ze daardoor allemaal een blauwtje lopen.

Het is nog steeds warm en de magnum, nee geen koele champagne, lijkt net zo snel als wij te smelten in de zon. Het water vloeit dan ook rijkelijk door onze kelen. Tijdens ons avondmaal schuiven K. en M. aan en er ontstaan snel gesprekken. Allebei ervaren we het als een fijne afsluiting van de dag.

Tijd voor het opfris ritueel. 0,50 eurocent in het apparaat en ja hoor heerlijk warm..

Veels te heet gedoucht en nu zit ik in de tent te zweten als een otter. Pfff…  Ik liep nog even buiten om af te koelen, maar de eerder genoemde exemplaren en hun verre neven die er uitzien als zwarte straaljagers uit de avonturen van Buck Danny jagen mij onder luid gezoem toch de tent in. Het lukte me nog net om de eenzame visser op “de plaat” vast te leggen.

Het lijkt wel een sauna. We voelen gelukkig langzaam koele lucht de tent instromen. Lief  als Mo is veegt ze de druppels zweet van mijn rug. Liefde is……