Met een slaperig hoofd weer vroeg op weg. Snel wakker worden doe je vanzelf, want het is heerlijk koel in deze bergstreken en voor je het weet ben je al weer aan het klimmen. Focus, focus en focus waar je je voeten neerzet.

Gezien de korte nacht besluiten we om 8 km te lopen naar een klooster midden in de bergen. Sfeer proeven van het monastieke leven noemen we dat. In de verte zien we het al liggen en als we ons over het middeleeuws pad naar boven hijgen weten we het zeker. Het voelt goed hier.

Niet dogmatisch, maar heel subtiel Ziel.

Ahh.. Er is een processie gaande. Ben wel nieuwsgierig, want dit ken ik zelf niet. Na een rondje om de kerk stappen de locals gedwee onder de meegedragen beelden door op vrolijke muziek die mij doet denken aan vervlogen tijden.

We spreken met K uit ons oosterbuurland die depressies heeft. Zo’n mooie meid, maar zo diep ongelukkig. Uiterlijk zegt dus helemaal niets fluistert Mo mij toe. Terwijl we praten begint K te huilen en wordt Mo ook emotioneel. Ook hier worden de servetten getrokken.

H uit Spanje blijkt klinisch psycholoog te zijn en verdiept zich in meditatie en een vorm van Raja yoga.

“Life is truly a miracle“.

‘Zomaar’ ergens in de bergen van Spanje komen mensen uit diverse landen bijeen die elkaar handvatten kunnen aanreiken of ontvangen. Dankbaarheid en verwondering is wat ik voel.

Voel dat het voor mij tijd is om mijzelf terug te trekken en stap de stilte van mijn persoonlijke tempel in. En, ja daarbij maak ik dankbaar gebruik van de met devotie gevulde kloosterkapel. De energie is hier honderden jaren opgestapeld en werkt voor mij als een springplank of kapstok. Het is ‘alsof’ je met een grote groep mensen aan het mediteren bent. Deel het licht met het leven en steek met intentie een kaars aan.

We volgen de kloostergebruiken en gaan, blijkt later, iets ‘Missen’.

Het avondgebed, weet nu dat het Vespers heet, is geheel in het Spaans. We prevelen iets mee, gaan staan, zitten enz… Je voelt de devotie van de, op één hand te tellen broeders, de kapel instromen. We liften er samen op mee.

De enige kanttekening die ik op mijzelf plaats, is waarom prevel ik iets mee wat ik niet begrijp? Een mantra die ik niet begrijp reciteer ik ook niet, omdat klanken en of woorden een creatieve kracht hebben. Mmmmm… daar kan ik mee aan de slag!

Na al het gemis eten we samen de door de broeder gebrachte pastasoep en breken het brood en delen onze ervaringen. Het leven kan zo eenvoudig zijn.