Zeeklimaat en waar het groen is, is veel vocht in de atmosfeer. Zo ook op de Camino del Norte.

Vandaag kunnen de poncho’s uit de mottenballen. Eindelijk regent het weer eens een keer. En hoe. Het maakt niet uit, want we moeten verder en het is maar weer.

De focus is direct nodig, omdat de paden stijl zijn en we over rotsen, grind, stenen, houten trappen en glibberig asfalt stappen. Gekletter en geklater op onze poncho’s. Spetter, spetter, spat, zo stappen wij door het nat.

In een dorp denken we onze sokken te kunnen verwisselen in een bar. Jammer, cerrado (gesloten) en ook geen droge plek met afdak in de buurt. Dat wordt doorstappen.

Weer omhoog de berg op en dan weer door een diep dal en visa versa… Het is niet als het leven, het is het leven zelf!

Elke expressie van de natuur heeft z’n charmes en wat ruikt het heerlijk. De zoete geuren opgelost in het verdampende water. Het ecosysteem in optima forma.

Uit mijn lijf verdampt door de inspanning inmiddels ook veel vocht en anderszins en wordt natter en natter. Mo haar metabolisme werkt geheel anders. Ze kan even een opvlieger hebben, maar een nat pak halen door overmatig zweten is er niet bij voor haar.

Als we na 18 km waterstappen een hotel binnengaan is er op 10 vierkante centimeter na niets meer droog. Ook onze schoenen zijn van binnen en van buiten doorweekt. In mijn linkerschoen blijkt ergens het water binnen te sijpelen. Bij Mo is het de rechter die een open verbinding met de buitenlucht heeft. En dat ondanks het invetten.

Op de kamer zit er niets anders op om de kachel aan te zetten om de kleding en de schoenen zo goed mogelijk te drogen. Kopen snel drie pakken servetten en proppen de schoenen er mee vol. Met deze combinatie moet het wel lukken.

Inmiddels begint het op te klaren en breekt de zon door. Hup er op uit en nog wat kilometers maken. Zo gaat dat met het pelgrimeren. Het maakt niet uit hoeveel km je in de benen hebt. Ook de bezienswaardigheden een blik toewerpen. We zijn er toch.

In een kerk stem ik mij af op helende energie en laat deze doorstromen naar Mo. Dit heb ik de afgelopen weken regelmatig gedaan om te experimenteren en te onderzoeken hoe de effectiviteit te versterken ten bate van degene die er om vraagt.

Waarom speciaal in een kerk? Over de aanwezige devotie heb ik het al gehad, maar het is er over het algemeen rustig. Met andere woorden; een prettige omgeving om te experimenteren.

Als we de stad verkennen maakt men zich ook hier op voor een feest. Het lijkt een beetje op het carnaval uit het zuiden des lands. We zien duikers, piraten, prostituees en als vrouw verklede mannen. De grootste indruk maken Bart Simpson en de imker met zijn verschillende bijtjes…. Zzzzzzoem…. Ze vliegen om hem heen…..

Nu we genieten van al deze en eerder opgedane ervaringen weten we het. Wat een geweldige dag en etappe. Het was de inspanning waard.