Wat een stad, vol toeristen en personas locales.

Vanuit het binnenland naar de kust. Anders geschreven, van rond de 38 graden in de zon naar ca. 17 graden en regen. Ieks….

Op naar de albergue, het lijkt wel een concert. Er liggen en staan tientallen mensen (pelgrims) voor de deur te wachten op een slaapplek. Het is pas 13.00u, gekkigheid. De Camino del Norte is toch rustiger dan de Française??

Wij gaan niet in de rij, want we lusten wel wat. Tegenover de albergue is een leuke tent waar je good food kunt happen.

Na het ontsluiten van de toegangsdeur worden de pelgrims één voor één ingeschreven. De eerste in rij wordt terechtgewezen, omdat ze geen pelgrim is. (De kosten voor een “pelgrimbed” zijn 5,– euro) deze keer.

Wij krijgen stapelbed 27 en 28 toegewezen in de gymzaal en bekleden deze met de diverse waterdichte kledingtassen en slaapzak. Onze voorgeprogrammeerde eetgewoontes blijven roet in het eten gooien. Op dit tijdstip is de Spaanse kok niet aanwezig. Hoe is dat spreekwoord met die ezel ook alweer?

Met een aantal pelgrims zitten we rond, nee niet het tradionele kampvuur, maar de voedingsbron van onze fototoestellen plus. Fijn ecologisch en bijna co2 neutraal.

Ondanks de verleidelijke sociale media binnen handbereik, ontstaan er mooie gesprekken die er toe doen. Bijkomend voordeel is dat je kleding niet naar de rook ruikt.