We treffen Jeroen uit de omgeving van Hoorn uitgeteld op zijn Matje aan voor zijn tent. Helemaal af na het meetorsen van 20 kilo aan wandel en kookspullen. Hij houdt een rustdag, omdat zijn knie protesteert. Wij geven hem Voltaren om de pijn te verlichten en wensen hem een gezonde en prettige voortzetting als wij verder trekken.

Net uit Groningen Stad weg zien wij in de verte een donkerblauwe lucht onze kant opkomen. Mo vraagt zich af of de poncho’s al uit de rugzak moeten. Of toch nog even wachten? Als de wind opsteekt weten wij genoeg. Snel schieten wij er in en zijn net op tijd. Wat een stortbui. Gelukkig verdwijnt deze net zo snel als deze gekomen is. De nieuwe poncho’s hebben de test doorstaan.

Het stedelijke ligt snel achter ons en het landschap veranderd. We stappen al af en toe door voorzichtige bossages en ook het asfalt neemt af om plaats te maken voor onverharde paden. Daar gaat onze voorkeur naar uit. We genieten weer.

O ja, er is ook nog het lichaam. Bijna vergeten. Het moet echt wennen aan de extra kilo’s. Onze heupen zijn gevoelig en beurs. De schouders een beetje pijnlijk. Maar het is prima te doen zo. En het is natuurlijk wat het is. Na drie weken stappen is dat weer verdwenen en is het lichaam er aan gewend hebben wij al eens ervaren. Maar goed, elke keer is er toch zoiets van op gang komen na een stop. Zeker voor Mo die al snel met blaren te maken krijgt vandaag.

De korte pauzes geven het lichaam de nodige rust en er ontstaat een prettig wandelritme. Op een karrespoor wordt ons ritme danig verstoort als wij opgejaagd worden door een huifkar met briesende paarden ervoor. Wist niet dat zo’n kar zo snel kon gaan. Ooit zelf eens op zo’n kar gezeten, maar met waarschijnlijke oude paarden ervoor gespannen. Snel schieten wij een zijpad in en staan plots voor één van de meest noordelijke hunebedden van Drenthe.

De minicamping is er vlakbij en is bij de boer. Klein, rustig en toch gezellig. En alles is mogelijk, inclusief gratis douche enz. Maar bovenal de gastvrijheid en vrolijkheid van de eigenaars spreekt ons aan. De boerin laat ons de plek zien waar wij de tent mogen neerzetten. Onder de appelboom. Het doet de naam van de camping alle eer aan. Hij hangt vol met appels. Toch maar iets verder van de boom af neerzetten.

De show kan beginnen. Wij staan namelijk midden op het veld met rondom grijsende en grijnsende pensionados in hun hypermoderne en lichtgewicht Camping klapstoelen. Wij weten inmiddels hoe ons tentje opgezet moet worden en hup daar staat hij strak gespannen. Helaas volgt er geen luid applaus. Ha ha.. Volgende keer maar een YouTube filmje updaten stel ik Mo voor. Mmm.. geen goed idee zie ik…

Na een heerlijke douche laven wij ons aan een van de buren gekregen koel en verfrissend drankje en even later van een heerlijke Italiaanse dis. We genieten en voelen ons snel rozig worden. Het dessert laten wij dan ook voor wat het is.

Ik wil de tent in kruipen en chips, er prikt iets in mijn vinger. De injectienaald trekt zijn eigen plan en steekt door het rescuepak dwars door de binnentent in mijn vinger. Gelukkig dat het deze kant is denk ik. Aan de andere kant ligt het luchtbed pfff. Even aandrukken en het bloeden stopt. Nu heerlijk snurken…

We worden beide wakker van rumoer op de camping. De pensionados zijn in paniek blijkt. Er kan geen koffie gezet worden, omdat de stroom is uitgevallen. Mannen drommen samen om het probleem te bespreken en op te lossen. Even later keert dan ook de rust weer terug in Drenthe.

Drenthe, het land van huifkarren, heide, hunebedden en vergeten drama’s. Aan de kleine synagoge in Gasteren, met een nu andere bestemming, hangt een plaquette met de namen van tijdens de tweede wereldoorlog afgevoerde mensen met een Joods geloof. 17, 10 en 22 jaar zijn onder andere de leeftijden van de in Auschwitz omgekomen mensen, kinderen nog. Het geeft de waanzin en krankzinnigheid zien in deze periode van onze recente geschiedenis.

Een paar honderd meter verderop lopen wij over een perceel waar in 1895 een instelling voor krankzinnigen is gesticht. De echte krankzinnigen hadden vrij spel realiseer ik mij als ik aan de synagoge terug denk. En hoe is dat nu vraag ik mij af? Ik kom er op terug.

Het gaat vandaag door het rulle zand tussen de heide door. Het voelt zwaar en we zoeken de meest stevige ondergrond aan zo goed als dat gaat. Halverwege ontmoeten we de misschien wel enige vrouwelijke schaapherder(in)? met haar kudde en trouwe hond die het aan het werk is. Een mooi en puur beroep vind ik het.

De heide staat overigens in de bloei en ik denk aan J. die rondjes aan het lopen is op Terschelling. Moet altijd aan haar denken als ik heide in bloei zie, ze houdt er van. En het is geen straf om aan haar te denken. Ze is een lief en inspirerende tante.

Vlak voor Rolde treffen we op ons pad een hunnebed. In de verte staan wat vaarsen te grazen en we ploffen neer op het bankje wat er staat. Mo gaat voor het vaste ritueel en zit binnen no time met haar blote voeten te zwaaien.

Ik ga tegen de menhir in het midden staan en stem mij af op de bron van al het leven. Na een paar minuten hoor ik Mo plotseling roepen; “alle koeien komen deze kant op”. Als ik mijn ogen open is Mo omgeven door vaarsen. Niet haar favoriete dieren kan ik je vertellen. Één koe staat haar lang aan te staren en loopt om haar heen en maakt een koeiensprong, waarna deze de strijd aan wil gaan met mijn rugzak.

Wegwezen roep ik en loop terug naar de bank. Het werkt gelukkig, de over enthousiaste jonge koe loopt weg, maar een groter exemplaar komt tussen mij en de jongere exemplaren staan. Ze duwt met haar horens tegen mijn rugzak en Mo en ik kiezen voor een omtrekkende beweging rond het hunnebed. Pfff dat loopt met een sisser af. We schijnen iets met koeien te hebben op onze wandeltochten. Een karmaatje goed te maken?

De boost adrenaline helpt Mo om lang alert te blijven vanavond.