Wat een prachtige start van de dag. We lopen vlak langs de kust en dat is bijzonder mooi zo vroeg in de ochtend. Echt super.

Er komen op deze tocht veel afdalingen en beklimmingen. Dat is toch echt ons ding. En na een paar weken stappen gaat het steeds makkelijker.

Rond 2 uur komen we aan in het hospital de pellegrino. Deze gaat pas om 3 uur open. We krijgen alvast een nummer (31) en worden verzocht om meteen te douchen en de wasjes te doen. Hop hop hop…

Om 3 uur moeten we ons weer melden. Zijn we er dan niet, dan wordt ons geclaimde bedje weggegeven aan een andere pelgrim.

Het lijkt de militaire dienst wel. Dus meteen douchen en de was doen. Om 3 uur melden we ons en worden we verzocht om in een rij te gaan staan. Vanaf nummer 1. Na 1 uur wachten krijgen we eindelijk twee bedden toegewezen. Alle 52 bedjes zijn uiteindelijk bezet en het bord completo wordt opgehangen.

Mo raakt aan de praat met een jongen van 20 jaar uit Duitsland. Hij loopt de gehele Camino del Norte naar Santiago en is vertrokken vanuit San Sebastian. Hij vraagt waar hij de schelp die aan mijn rugzak hangt kan kopen. Ik hoor zijn vraag en voel dat het weer een moment is om iets los te laten en te delen. Wow… het gaat diep deze keer en tegelijkertijd voel ik mijn mams dichtbij…

Love, Tears and Sharing…..

Ben al meerdere keren in Santiago geweest en Moeki Moeki, (één van de bijnamen van mijn mams), waarvan ik de schelp in 2016 heb gekregen zou het niet anders gewild hebben. En onze jonge amigo? Hij is er zichtbaar blij mee.

Dan a la playa. Nu we er toch zijn maken we daar ook gebruik van. Nou ja, we staan tot onze enkels in de Atlantische oceaan en laten het erbij. Sippen van ons drankje en zijn prettig samen.

Het militaire regime zet zich ook in de avond voort. Klokslag 22.00u bromt snor, het is bedtijd, goedenacht en doet het licht uit terwijl Mo haar voeten zit in te smeren en andere pelgrims met hun rugzak bezig zijn. Een overduidelijk signaal.

Als ik tijdens spertijd de baño op zoek zie ik de ‘wachtmeester’ in het donker tegen de muur op een stoel zitten te wachten, maar waarop eigenlijk?

Dat wordt duidelijk als ik op de gang met mijn mala plaats neem op een stoel en mijn meditatie start. Zijn ademhaling gaat dieper en sneller en hoor hem opstaan.

Venga Venga, maar ik ga verder met mijn meditatie. Tot hij vlak voor mij staat en weer Venga Venga roept.

Als ik mijn ogen open wijst hij op zijn horloge. Hoe leg je aan iemand uit die vast zit in een patroon wat je aan het doen bent? Mmmmm… Katholiek Spanje, ahh ik bid tot God zeg ik. Dat moet toch helpen en ik mediteer verder.

Maar nee, het werkt niet bij deze señor. Zijn ademhaling gaat nu toch heel verontrustend snel en diep. Laat ik maar op mijn kleedje in de slaapzaal verder mediteren. Wil niet de aanleiding zijn van een aanval van hyperventilatie. Om, Aum, Amin, Amen…