Bijzonder warm en zwaar is het stappen ondanks de vele bomen die hun schaduw werpen. Inmiddels lopen we over oude stuwwallen en gaan ze op en af. Met deze temperatuur is het bijna niet voor te stellen dat er hier ooit ijs in grote hoeveelheden lag zeggen we tegen elkaar. Wij krijgen er spontaan trek in. Dat wordt nog even wachten op deze koele en zoete verfrissing.

Het wandeltempo neemt langzamerhand af en dat is maar goed ook. Wat wel toeneemt is de hoeveelheid zweet dat uit onze poriën naar buiten gutst. De hoeveelheid water wat we drinken ook. Let wel, warm water. We hebben helaas geen thermoskannen mee. Je aanpassen aan de omstandigheden is het beste wat we nu kunnen doen.

En we genieten ook. Om elke bocht zien we een ander landschap. De Vecht die ik uit mijn jeugd van “Loenen aan de Vecht” herinner blijkt een heuse rivier te zijn. Dat wist ik natuurlijk, maar het is anders als je dat ook zo van dichtbij ziet. Ik zie mijzelf als kind zitten bij mijn tante Maartje en ome Cor. Tjeetje, dat is al weer heel wat jaren geleden. Achterop de brommer bij paps en mams. En wat vond ik het er leuk. Zeker als we met de boot gingen varen. Wat een mooie rivier en wat een invloed heeft deze gehad op het ontstaan van het landschap.

We ploffen ook regelmatiger neer langs de kant van een pad of de weg. We zitten al een tijdje op een stukje gras voor een boerderij en smikkelen van een slap stokbroodje met verwarmde brie. Het is een soort van smeltkaas geworden. Iets warmer en het is schenkkaas.

Iets doet mij over mijn schouder kijken en ik kijk in de ogen van een uit de kluiten gewassen Sint Bernhard. Half zo groot als een koe. Hij is zonder geluid te maken dichterbij geslopen en BLIJFT dat doen. “Vluchten kan niet meer, zou niet weten hoe” We blijven beide bijzonder kalm en ik roep nog even hee en we draaien onze ruggen naar hem toe. Een Cesar Milan dingetje. Weet overigens niet of het de juiste move is, maar het werkt wel.

Zonder een geluid te maken loopt hij tot het witte touw op een halve meter afstand van ons en volgt dit naar rechts en verdwijnt weer. Pffff…. Hij doet zijn heilige status eer aan en ik dank in gedachte Sint Bernhard.

Jaaaa, vlak voor onze eindbestemming van deze dag lukt het ons om een ijsje te scoren. Wat heerlijk toch en het is echt genieten. Een tijdelijk genot, maar echt lekker. Een dame aan een andere tafel maakt er een opmerking over tegen Monique. “Wat zit u te genieten zegt ze. Ik zie het aan uw gezicht”.

We tenten vandaag bij het “huis van de vos”. Een camping met de status vergane glorie. We worden aan ons lot overgelaten na betaald en wat beperkte verbale en non verbale communicatie in ontvangst genomen te hebben. Oké, zo kan het dus ook.

We zoeken een plek op één van de velden en gaan voor een douche. Die is zo gevonden en Monique kan er direct gebruik van maken. Perfecto. De herenafdeling is echter op slot en ik hoor gerommel en een douche aan gaan. Ik ga ervan uit dat er een heerschap onder staat. Ik wacht, wacht en heb het gevoel dat ik smelt. Pfff… Wat een hitte op het open veld.

Mo is inmiddels klaar en het heerschap ook. Gelukkig, dan kan ik snel een verfrissende douche pakken. Het is nu wel erg stil in de doucheruimte en ik besluit te kloppen op de deur. Geen reactie, nog een keer, weer niets? Het zal toch niet hè? De deur bij de dames kan niet worden afgesloten van binnenuit zie ik. Conclusie? De deur bij de heren is zonder mededeling of anderszins afgesloten en er kan daar niet gedoucht worden. Ahhhhh…. en hahaha… Het heerschap die ik dacht te horen douchen was Mo. Kansloos dit….

Mo voelt een nare energie op deze camping en wil vroeg vertrekken de volgende ochtend. Dat is wat wij ook doen

We vroegen om koelte en promt nadat we de rugzakken ingepakt hebben begint het te regenen. De poncho’s gaan weer aan en het is het van korte duur. Best wel prettig deze afkoeling. We gaan even klimmen en bereiken de top van de 75 meter hoge berg. Wat een mooi uitzicht, bloeiende heide geflankeerd door verschillende soorten bomen. Hop naar beneden en ja hoor. Natuurlijk lopen we verkeerd en moeten door rul zand verder. De kleppers letten even niet op en….

We zijn snel bij de camping om te genieten van een dag rust. We hebben bewust kort gestapt om de bodies te balansen. Is even nodig vandaag.