Jeetje, de dagen en de paden vliegen voorbij. Evenals de verschillende landschappen. Akkers, heuvels enz. enz. Waar zal ik beginnen.

We vertrekken vroeg uit Linde, omdat we aan het einde van de dag een afspraak hebben met Ruud en Annelies. We zijn uitgenodigd om daar te slapen. Er is even wat verwarring van onze kant, omdat wij dachten dat ze in Hoch Elten wonen. Dat bleek niet zo te zijn. Optel- en aftreksommen om de kilometers te bepalen die we moeten stappen passeren de revue. Dat gaat niet helemaal goed, omdat ons beider brein wel een zoetje kan gebruiken.

Dan maar even verderop in Zelhem een bakkie doen met wat zoets. En ja hoor we komen er uit. Uit Zelhem lukt dat minder goed. We blijven er wat langer plakken dan de bedoeling is. Zou dat iets te maken hebben met Smoks Hanne?

Onder IJzevoorde staat Ruud ons al op de afgesproken plek op te wachten. Het is een fijn weerzien. De airco van de auto doet ons voor even de warmte buiten vergeten. Heerlijk. Binnen no-time zijn we in Zevenaar en worden ook door Annelies hartelijk ontvangen. Het is gezellig en we worden ’s avonds gefêteerd met soep, een heerlijke pasta, salada en dessert. Ook zelfgemaakte cupcakes van meesterbakker Annelies ontbreken niet. En voor het eerst weer even in een echt bed. Ahhh….

De volgende ochtend is het tijd om weer op de route afgezet te worden. Maar niet voordat we krentenbollen en de over heerlijke cupcakes voor onderweg meekrijgen. En de ors niet te vergeten. Wat een lieverds toch!

Vanuit Braamt zetten we stappen richting Millingen ad Rijn. Vlakbij Lobith waar de Rijn Nederland binnen komt. En wat een geweldige route is het weer. Veel bos en meteen een flink stijgingspercentage. Dat valt niet mee. Zeker in deze warmte niet. Het voelt als een col van de 1e categorie en we klimmen hijgend omhoog. Pfff.. De bovenbenen verzuren flink. Ik zie al wat oefeningen in mijn geestesoog verschijnen. Vanavond maar weer eens aan de rek.

Het landschap veranderd langzaam, maar stappen plots door de uiterwaarden van de boven Rijn. Over de dijk richting het veer is het ontzettend heet en we ploffen neer onder een paar bomen. Even de voeten luchten en laten drogen. Pfff.. Door de slijtage van onze schoenzolen zijn onze voeten sneller warm en vochtig met deze temperaturen.

We genieten van de oversteek met het veer. We hebben daar goede herinneringen aan tijdens een andere tocht. Die van Pelrimspad 1 van Amsterdam naar ’s Hertogenbosch. Dan steek je ook op deze manier de rivieren over.

Van het oude Millingen aan de Rijn is tijdens de 2e WO niet veel overgebleven. Er zijn dan ook geen echte historische gebouwen. We trekken er snel doorheen richting de grens met Duitsland waar onze overnachtingsplaats is. Vlak voor de camping kan ik mijn plukmanie volledig uitleven. Struiken vol met rijpe, sappige en glimmende aalbessen. Jummy. Het water loopt mij zowat uit de mond. Mo is doorgelopen en staat al te zwaaien op de camping. Oké, er hangt een zeer dreigend pak wolken in de verte en het is verstandig om snel de tent op te zetten. Nog even zwaai ik terug. Heerlijk en als een kind zo blij stop ik mijn mond vol.

Net na het douchen komt Thor op zijn strijdwagen langs. Wind, bliksem en donder is het wat hij veroorzaakt. We weten inmiddels beter, maar het blijft indrukwekkend in onze kleine tent. Gelukkig staan we achter een haag en onder een boom.

Verder zuidelijk in ons mooie land flitst een herinnering voorbij uit mijn jongere jaren en mijn billen verkrampen spontaan. De zevenheuvelenweg staat er op een straatnaambord. Ik ben een keer uitgenodigd door D. om een klein stukje te fietsen. 80 km. Dat kun je, jij op mijn racefiets en ik op mijn mountainbike. Oké, ik ga mee.

Ik heb het geweten als niet fietser. Boef D. bleek mij overigens ingeschreven te hebben voor de 100 km. Op de laatste heuvel vroeg een ouder echtpaar, terwijl ze langs fietsten zonder electrische ondersteuning, gaat het jongen? Nou niet echt, de snelheid was er uit en met pap in de benen bereikte ik de finish. Ik kon thuis niet eens de trap oplopen.

In Groesbeek eten we bij La Vie & Passie. Het blijkt een goede keus vertelt de muziek ons. Op de achtergrond klinkt het nummer Angels van Robbie Williams. Een favoriet van ons. Heerlijk eten vol vitaminen en plezier wordt onder onze neuzen geschoven, heerlijk. Het is beide nodig op deze tocht.

De zon verdrijft ons langzaam van het terras en laat op die manier weten dat we verder moeten. Ha een kapel. Naar binnen om de devotie te onderzoeken en te voelen. Ook zelf even een kaars ontsteken. Maar wel met onze volle aandacht. Het is een kaars ter herinnering aan het licht in ons allen en voor ondersteuning van onze ouders.

Ook nog even iets schrijven in het gebeden boek. Nieuwsgierig en ook met een beetje schroom kijk ik snel even wat er op de vorige bladzijde staat geschreven.

Oké, zo kan het ook. Als ik mijn gebed opschrijf dwarrelen er met een plotselinge windvlaag allemaal bladeren binnen en gaat de lamp uit, sprint weer aan en gaat knipperen. Als ik vertrek brand het licht weer en is de wind gaan liggen. Mmmmm…

Van het heilige naar het tegenovergestelde. Ach het zit natuurlijk in de naam. Op de Duivelsberg wachten er allemaal zoete verlokkingen merken we als de ober met zijn menukaart ten tonele verschijnt. Er wordt nog net geen contract gesloten, maar afrekenen wordt er wel gedaan.

De zoetigheid houdt ook twee wielrenners in de ban. Zij doen een rondje Pannenkoeken restaurants in Nederland. De recensies volgen later zeggen ze met hun mond vol vette p-koek. Ze genieten zichtbaar. Het wordt dan ook een tweede plaats. Vooral het krokantje vinden ze lekker. Hahaha… Ook een manier om de hongerklop te voorkomen. Had ik daar jaren geleden maar aangedacht.

Mo is dankbaar dat het goed blijft gaan en de blaren verdwenen zijn. Ze smeert in de ochtend geen Gehwol meer op haar voeten. Wat wel werkte in Spanje werkt dus niet met de warmte in Nederland.

Klein Amerika, we staan er met de tent en Monique drinkt er de lokale wijn van de eigenaar van de camping. Het is op de plaats waar in WO II de 82e Airborndivisie landde. Het blijft een vreemd gevoel geven als ik er aan denk en herinnerd wordt door de oorlogsgraven verder op de route. Wat een opoffering om de waanzin te verdrijven.

Van Klein Amerika naar Klein Canada wandelen we o.a. over de Kiekberg en de St. Jansberg. Werkelijk schitterend.