Heuvel op en heuvel af gaan we weer. Door het bos en over de heide. Schitterend is het, maar ook bloedheet. Smalle paden dwars door de paars kleurende en heerlijk geurende heide afgewisseld met velden bosbesstruiken.

Er zitten zelfs nog een paar rijpe en onrijpe bessen aan. Ik weet niet wat het oogstseizoen is, maar ze smaken heerlijk. Ook de niet rijpe. Ze hebben wel iets weg van cranberries. Prettig fris met deze temperatuur. Maar wat een bijzonder mooie etappe is dit. Zoveel afwisseling in schoonheid nemen we tot ons.

Holten, ontstaan door de vestiging van varkensboerderijen. Het is goed te ruiken als we langs zo’n farm stappen. Eigenaardig toch. De geur herken ik ook van het stuk spek wat mijn moeder boven op de zuurkool liet garen. Ik smulde er destijds van. Het dorp is voor vele Pieterpadders een welkome pleisterplaats, waar het goed toeven is. We blijven er niet hangen en lopen tot buiten het dorp, ideaal. Weg uit de drukte naar de Camping Ideaal.

Eerst even snel een waterijsje verorberen voordat het een plasje kleverige siroop wordt. Dan de tent. We hebben tenslotte geen haast. Mo gaat vroeg op de duomat en ik op mijn in elkaar geflanst meditatiekussen. Heerlijk de stilte in en verbinden….

We hebben de nacht beide positief ervaren. Minder warmte en geen muggen. Vrij vertaald, beter geslapen. De laatste dagen hebben we onrustige nachten gehad, warm, warm en muggen. Niet de meest ideale combinatie.

We lopen ons eigen pad dus korten we twee etappes. Moet wel, anders redden we het niet tot op de Sint Pieter. Ook nog wat dagelijks verder doorlopen en dan lukt dat wel. Wil ook nog even op het Sint Pietersplein rond kunnen stappen. O nee, dat is voor die andere tocht.

Bij Vorden doen we de mondkapjes af en stappen we in een fijne energie. Het blijft opzienbarend hoe energie zo verschillend kan aanvoelen op verschillende plaatsen.  Lopen langs het kasteel en verdwijnen het bos in om er in de omgeving van Linde weer uit te komen. Daar stuiten we op een bijzondere wijsheid in steen gebeiteld. Wijsheid is van alle tijd, als je die kunt vinden in jezelf natuurlijk.

Hahaha wat een lol met het opblazen van het luchtbed. Dat doen wij middels de zak. Hoe blaas je een luchtbed niet op? Dat was de vraag vandaag. Mo gebruikt de zak perfect, maar als je er lucht in blaast en de dop deflate niet afsluit is het net als water naar de zee dragen. In dit geval warme lucht. We moeten er allebei ontzettend om lachen.

Wow, wat begint het te waaien zeg. Aan de horizon verschijnen donkere en dreigende wolken die de lucht voor zich uit duwen. Luifels worden afgebroken en wij duwen snel alle haringen de grond in voor extra verankering. De gelukkig droge was binnenhalen en alles op zijn plek en afwachten maar. Het blijft droog, wat een mazzel. Blij smeren we de broodjes en wissel van gedachten met onze buurvrouw uit Friesland. Tijd om ons in onze tent terug te trekken…