Klein Canada is geen Klein Canada merken we na een bezoek aan de receptie. Als we het terrein oplopen richting het aan ons toegewezen veld lijken we terecht te zijn gekomen in een wildwest dorp waar sterren als Henry Fonda, Charles Bronson en Claudia Cardinale zich thuisgevoeld zouden hebben. Er vliegen en bewegen nog net geen dronken gasten door de gevaarlijk zwaaiende saloondeuren.

Snel zetten we de tent op en duiken na het verorberen van het standaard voedselpakket in onze mummiezakken en dromen weg op de maat van de muziek en zingende troubadour.

Dat opzetten van de tent gaat ons inmiddels steeds makkelijker af. Oké, een weddendatje zit er niet in, maar als het moet en de focus er is ondanks de ontbrekende suikers en andere brein stimulerende stoffen lukt het ons aardig snel.

We wandelen weer eens op de grens met Duitsland richting Swalmen. Het is er mooi en wat opvalt is dat we aan de Duitse kant op een soort van terras wandelen. Nederland ligt hier echt beneden in de diepte. Veroorzaakt overigens door de eroderende werking van het water wat door La Meuse stroomt. Ik doe weer een poging met een live video op FB. Helaas is de verbinding slecht en heb ik een uitdaging om de microfoon van mijn mobiel niet af te sluiten met mijn vinger. Het is te merken aan de reacties. De vraag of men weet welke eik Duits of Nederlands is gaat er geheel door verloren.

De omgeving waar wij wandelen was al in trek bij de Romeinen. Ze hebben er hun wegen zelfs aangelegd. Altijd weer bijzonder dat we er overheen stappen. Geweldig toch, een weg van bijna meer dan 2000 jaar oud. Een zoapje houdt het zo lang volgens mij niet uit.

Onder Swalmen camperen we letterlijk aan de grens en aan de bosrand. Onze wens om in de ochtend een zonnetje op onze tent te hebben zorgt er voor dat wij niet geheel horizontaal liggen. Ach dat komt wel goed zeggen we tegen elkaar. Dus niet. ’s nachts worden we regelmatig wakker en blijkt dat we steeds over het luchtbed naar beneden schuiven. Een waardevol leermoment van de beginnende campeerders zeg maar.

Even een correctie. Degene die steeds wakker wordt ben ik. Mo is eigenlijk de gehele nacht wakker van de dierlijke geluiden om de tent heen. Het is voor haar een soort van wildcamperen en doet geen oog dicht door het gesnuif, gewroet en wat al nog meer. Ze heeft even gedacht om te kijken maar durfde het uiteindelijk niet. Ik schijn haar slaapdronken aangemoedigd te hebben met de woorden: “al slaap je maar vijf minuten, dan heb je toch vijf minuten geslapen”. She was not amused kan ik je vertellen.

Wij voelen ons prinsheerlijk als we in Sittard verblijven. We besluiten spontaan een kamer in hotel De Prins te nemen na een bezoek aan de verborgen Uul in Duitsland en aan de markt in Sittard. Voor degene die een camping willen starten? Sittard heeft er geen dus grijp je kans.

Grappig genoeg missen we de frisse wind die de afgelopen weken door onze tent waaide. Het is warm op de kamer. Airco gewenst André en Monique? Dezelfde tent ligt overigens werkloos te drogen over de televisie, lamp en kast. Door de regen en vochtigheid is deze echt toe aan een droog moment voordat het weer er in kruipt.

Vandaag verder afzakken richting Maastricht. Het is de voorlaatste dag en zijn alweer drie weken onderweg. De weg waar we overheen wandelen werd in het verleden gebruikt om veroordeelde misdadigers naar het galgenveld te brengen. Een leuk weetje. Ik neem er in hoge nood afscheid van de Griek die ons niet geadviseerd is door het personeel van hotel de Prins. Ook Monique heeft er problemen mee blijkt even verder op. Dat is ook het leven van de lange afstands wandelaar. Als je moet dan moet je.

Ha, de Gasterij Kasteel Terborgh. We ploffen er neer en drinken een heerlijke latte nadat we bij W en J zijn aangeschoven. Ja ja, op anderhalve meter afstand! Leuk om ze weer even te spreken. Ook zij verwachten morgen de St. Pietersberg te bedwingen.

De etappe is weer een hele mooie. We genieten volop van de hoogteverschillen en vergezichten. Wat een ruimte hier. Boven op een heuvel komen de herinneringen boven van de blanc mont in Frankrijk. Witte vette kleiachtige modder plakte daar aan onze schoenen. De grondsoort lijkt hier hetzelfde. Gelukkig is het droog op deze heuvel.

De herinneringen doen ons verkeerd lopen. Zonder dat we het doorhebben volgen we het pelgrimspad en komen uit in het dorp Nuth. Het is helaas 3 km extra om. Gelukkig hebben we er wel van genoten. Als we weer op het juiste pad wandelen steken we de Geul over en trekken richting Berg op zo’n 7 km van Maastricht.

Minimalisme versus overdaad in camperen. Het contrast kan bijna niet groter. Onze tent staat vannacht in en op Berg naast een uit de kluiten gewassen camper met alles er op en er aan. Televisie en radio met satellietverbinding, een luivel met lichtbak hangende aan de buitenkant, die overigens de gehele nacht blijft branden enz. enz.

Ha, er ontbreekt toch nog iets. Ik mis een uitrolhek met ingebouwde sensoren, infrarood camera’s en zwaailichten die aanspringen bij de minste en geringste detectie van andere campingbewoners.

Maar buiten deze technische en materiële zaken is het bovenal de vriendelijke lach en elkaar een goedenmiddag wensen die ik mis. Niet van de andere ons omringende tijdelijke bewoners op de Berg hoor. Die kwamen met een glimlach op hun bruinverbrande gezichten vragen of wij stoelen konden gebruiken.

Maar u begrijpt het vast wel. Als je te voet drie weken door bossen, heidevelden, weilanden, dorpen en steden trekt scherpen je zintuigen. Of wordt je er meer bewust van. Zo kun je het natuurlijk ook uitleggen.

Meezennen op de brom van de ingebouwde airco lukt nu even niet merk ik. Het houdt mij voor nu uit mijn slaap. Hoe gaan we dat aanpakken vraag ik mij af…. Jaaaa, dankzij het brommen heb ik eindelijk tijd om te bloggen.

Een Cruijffje zeg maar.