Om 6 uur worden we luidkeels gewekt door een Nederlandse vrijwilligster van de refuge. En voordat wij het weten is het over met de stilte en hoor je overal geritsel van rug- en slaapzakken. Ik heb de wekker om 7 uur gezet, maar dat heeft niet veel zin. De camino stress is voor veel pelgrims begonnen. Ook wij worden langzaam wakker en gaan als de meeste pelgrims vertrokken zijn ook de deur uit. Het is mij bekend dat je in Spanje voor 8.00 ’s morgens de refuge uit moet zijn, maar om 6 uur al weg gaan is mij echt veel te vroeg.

Ha het regent en dat had ik niet verwacht op deze 1e dag in het Spaanse land. Sommige pelgrims komen snel terug om een poncho te kopen. Ook zij hebben niet aan regen in Spanje gedacht.

We lopen totdat we in een klein dorpje aankomen voor koffie en je ziet weer overal pelgrims. Ze begroeten ons hartelijk en ook ik herken er veel van de dag ervoor. Het heeft ook wel weer zijn charmes. Onderweg komen we een echtpaar tegen waarvan de man 83 jaar oud is en ik spreek mijn bewondering voor hem uit en vraag of ik een foto van hem mag nemen. Hij gaat er direct voor staan met zijn vrouw.

Even later kom ik een ander echtpaar tegen met een karretje. Geen idee hoe ze het voor elkaar krijgen, maar het lukt ze om ook over de paden te gaan. Knap hoor.

Het thema loslaten komt voor mij weer in beeld, want de pelgrims waar we in Frankrijk mee liepen zijn of al door naar een volgende plaats of in de massa opgegaan. Realiseer me dat het echt mijn eigen pad is dat ik moet bewandelen en dat mensen komen en gaan. Na tig keer iedereen te zijn voorbij gelopen of te zijn ingehaald komen we bij het plaatsje Zubiri. We hebben geen zin in een refuge met stapelbedden en nemen een pension om van de afgelopen 2 dagen en drukte bij te komen. Even lekker een kamer voor ons alleen.

Als we gaan eten in het dorpje zitten daar veel pelgrims die we onderweg hebben ontmoet en waar we een praatje mee maken. Het is echt wennen om in Spanje te zijn lijkt wel en ik merk dat Frankrijk echt verleden tijd is.