Na een heerlijke rustdag is vandaag Frankrijk voor het laatst in zicht en gaan we nu richting de pyreneeën. In het hotel waar we slapen is iedereen lichtelijk gespannen voor hetgeen komen gaat. Ook ik ben een beetje nerveus en neem afscheid van de hartelijke gastvrouw van de gite die ons vriendelijk uitzwaait.

En daar gaan we dan. We komen al snel Lieve tegen die in een andere gite sliep en ook vandaag richting Spanje gaat.

We zijn met een behoorlijk aantal pelgrims vertrokken uit St Jean Pied de Port. Pfff… Het blijft toch wennen zo’n grote groep. Gelukkig loopt een ieder in zijn eigen tempo.

Als wij via de stadspoort Saint Jean Pied de Port verlaten beginnen we direct met een steile klim. Er is ons aangeraden om gedurende de volgende 3 km in een gelijkmatig tempo te lopen, zonder je te haasten. En dat doen we.

We ontmoeten heel veel mensen met andere nationaliteiten (Duitsers, Japanners, Amerikanen, Engelsen, Koreanen, Australische etc. etc.)

Het is grappig hoe iedereen elkaar begroet en vraagt waar je vandaan komt en gestart bent. We vinden het nog steeds verbazingwekkend hoe iedereen op ons reageert als Dré of ik vertel dat wij uit Nederland zijn vertrokken. Ze vinden het geweldig.

Ook een stel uit Japan vindt dit en is erg verbaasd als Dré in het Japans met hen begint te praten. (Dré heeft 1 jaar japans geleerd). Het is een leuke ontmoeting.

Na een km of 8 komen we aan bij de herberg d’ Orisson waar we lekker aan de koffie en gebak gaan en uitrusten. Lieve arriveert ook en we praten even bij.
Er zit ook een Franse jongen bij ons die we in Ostabat en op onze rustdag hebben ontmoet. Hij zegt tegen mij: ‘Wij zijn één op de Camino, ik voel zoveel happiness en liefde met zoveel mensen ondanks de verschillende culturen en taalbarrière’. Het raakt mij, want ook ik voel het zo.

Als de gâteau de Basque verorberd is wandelen we weer verder. Iedereen wil foto’s maken van elkaar en ik maak weer foto’s van andere pelgrims. Erg grappig.

En dan is het een compleet andere wereld, want wat zijn de bergen mooi en wat voel ik hier een super energie. Ik voel me klein in zo’n groot gebied met bergen, maar krijg er ook een heel warm en emotioneel gevoel van.

Onderweg zijn er ook veel loslopende paarden en schapen, waar wij tussendoor lopen en zien ook een slang die ligt te slapen door de kou.

Ook valt het op dat er veel mensen voor het eerst zijn begonnen vandaag. Een koreaanse meid heeft het zwaar. Ze heeft voor haar moeder een cadeautje gekocht in St Jean en sleept dit in een doos mee aan haar rugzak. De bedoeling was om dit op te sturen naar Korea maar het postkantoor was gesloten. De jonge meid uit Taiwan loopt heel traag, omdat ze zooooo moe is. En dan merk ik pas hoe getraind wij nu eigenlijk zijn.

Ik kom ook een Amerkaanse man tegen met zijn dochter. Wij zijn aan het rusten en de dochter trekt haar schoen uit en haar voeten zitten vol met blaren. Ik ben gelukkig weer 2 dagen blaar vrij, maar ik voel haar strijd en ellende. Bedenk me geen moment en pak mijn 5 healing poppetjes die ik heb gekregen toen wij vertrokken uit Nederland en al die tijd in mijn rugzak zitten. Ik geef er één aan de dochter en vertel haar dat ze dit onder haar kussen moet leggen opdat het haar kan helpen. Ze is blij verrast en bedankt mij. Ook blijkt ze vandaag jarig te zijn, dus krijgt een verjaardagscadeautje.
Gelukkig gaat ze met een andere instelling verder aan de tocht. Mooi ! Dit geeft mij een fijn gevoel.

Aan het einde van de tocht zit een enorme steile en risicovolle afdaling. Het kost veel energie en is zwaar. Het vergt mij veel kracht van de bovenbenen.

Aangekomen in Ronchevalles blijkt het een enorm klooster te zijn en moeten we in de rij om ons in te laten schrijven voor een slaapplek en een pelgrimsmenu. Er zijn zoveel slaapplaatsen dat het net lijkt of we op een boot zitten met heel veel kooien. In totaal slapen er ongeveer 260 pelgrims.

Om 18.00 uur gaan we naar de kerk om de Spaanse pelgrimszegen te ontvangen. Weer een mooie ervaring.