Het is een andere dag dan een “normale ” camino dag, want ik kies voor mezelf en voor mijn lijf. In verband met mijn blaren ga ik met de bus vanuit Saint Sever naar Hagetmau. Dat betekent dat ik 15 km minder loop vandaag dan André. Dat is dan maar zo. Ik wil graag het weekend goed de pyreneeën over.
In de refuge heb ik gevraagd hoe het zit met de bus en heb uitgelegd gekregen hoe en wat. Vanmorgen aan het ontbijt blijkt dat ook de  3 Luxemburgers een gedeelte met de bus gaan !
Nu vraag ik je?

Bij aankomst in Hagetmau drinken we samen koffie en dan gaan de mannen al weer verder. Ik verken de stad, tracteer mijzelf op een taartje en ga dan heerlijk in de zon zitten totdat André langskomt om de 14 km samen te lopen.
Voelt best vreemd, zo even van elkaar gescheiden te zijn, daar we al 10 weken samen zijn en de camino bewandelen. Maar voor mijzelf kiezen voelt op dit moment goed. Ik kijk om mij heen en voel me heerlijk. Weet dat ik niet altijd een keuze maak die wel eens het beste voor mij kan zijn, maar ik heb inmiddels ook geleerd om alle kleine aanwijzingen die op mijn pad komen serieus te nemen. Sta er denk ik veel meer open voor.

Zo ook de vrijwilliger gisteren die ineens over een bus begon te vertellen en over een man met blaren. Niet voor niets, maar zoetjes aan leer ik het wel om alle kleine tekens op te volgen.
Ze worden niet voor niets aan mij aangerijkt. In alle drukte van de dagelijkse beslommeringen ga je er zo snel aan voor bij of sta je er vaak niet goed voor open. Maar op zo’n camino ben je hier niet mee bezig en komen de dingen gewoon op je pad. Lijkt nu wel alsof ik ze beter oppik en er ook naar luister zonder afgeleid te worden.

Want dat is het mooiste van dit alles, dat je je ziel vrij laat. Voor mij betekent dit leven naar hetgeen je voelt. Zonder te denken ja maar, als of ja, maar dan….
Wat een leerstof toch allemaal weer.