Ondanks dat we maar met 4 pelgrims zijn. Michel, Gauthier, Monique en mijzelf slaap ik onrustig. In Mussidan vluchte Gauthier nog naar de keuken door het gesnurk van Jeaq, nu laat hij zelf een sonoor geluid horen. Ik word er af en toe wakker van. Maar ook mijn onrustige voeten en benen houden mij af en toe uit mijn slaap. Pijnscheut links, dan weer rechts en vice versa. Mmmm…. de 34 km is best wel veel geweest. Nog een geluk dat het een vlakke etappe was.

Het krieken van de dag gaat gepaard met het geluid van een rits die, hoe kan het ook anders, opengeritst wordt. Kwart over zes…. Pfff… Nog vijf minuten bewust ontspannen in mijn slaapzak en hup eruit.

Als de beide jonge mannen vertrokken zijn maken wij ook aanstalten om op pad te gaan. De Nederlandse hospitalier verteld ons waar de bakker en een supermarkt is. Altijd fijne informatie en het scheelt tijdverlies doordat wij niet hoeven te zoeken.

In het dorp Bostens is een Romaanse kerk met een zijgebouw speciaal voor pelgrims. Je kunt er een kop thee of koffie drinken of uitrusten. Hoe mooi is dat. Dieper in het zuiden van France wordt er meer rekening gehouden met pelgrims blijkt.

Als wij de kerk bezoeken gaat automatisch het licht aan en de muziek bij het altaar. Een kerk uit het jaar 1.200 met een moderne teint. Voor mij even geen stilte meer. Ondanks de muziek voel ik een fijne devotie en lift mee op de energie ervan. Ik steek een kaars aan voor diverse broeders en zusters aan beide kanten van de sluier. Het licht van binnen gesymboliseerd door het uiterlijke licht van de vlam.

In Bougue worden we herinnerd aan het feit dat wij al een flinke tijd onderweg zijn. Nog 970 km tot Santiago de Compostela stappen. Een verrassing voor ons, want we leven steeds meer in het nu. Vergeten data en ook waar wij bijvoorbeeld 3 dagen geleden geweest zijn.