Snel langs de bakker na de refuge netjes achter gelaten te hebben in Captieux. We hebben geslapen in een zijkamer. Wat een rust en prettig donker als we de luiken van de refuge en ons zelf sluiten.

We zijn het dorp snel uit en begeven ons weer op de traverse. Een oude
spoorbaan richting het zuiden en Roquefort. De etappe is zo’n 34 km lang en we kunnen niet verdwalen. Het is rond kwart over zeven nog behoorlijk mistig en we merken al snel dat er heel wat muggen op zoek zijn naar vers bloed. Dan toch maar mijn hoed op zetten ter bescherming van mijn bijna kale bol. Als de zon de mist verdampt blijkt dat het de muggen niet uit maakt hoe sterk de zonnestralen zijn. Als je door blijft lopen valt het nog wel mee, maar als je even stilstaat voor het maken van een foto of een sanitaire stop weten ze je direct te vinden. Vooral Monique. Het duurt niet lang voordat ze een aantal muggebulten extra heeft.

De traverse wordt afgewisseld met een brug over een snelweg en een slingerweg door een landbouwgebied. Ook stappen we door een heerlijk geurend dennenbos. Wat kan ik daar toch van genieten.

Niet lang daarna ligt er weer een andere traverse voor ons. De natuur er naast is wisselend van bos tot gekapt bos. Er zijn geen nieuwe bomen gepland. Iets wat ik niet begrijp. Maar goed. Het Frans bestemmingsplan voor dit gebied ken ik niet in detail.

Monique heeft het zwaar maar klaagt niet en stapt gewoon door. Haar behandelde blaren spelen weer op en dat valt echt niet mee. Heb een diep respect voor haar en haar doorzettingsvermogen.

Als we in Roquefort arriveren is ze oprecht blij en duikt snel onder de douche om bij te komen.