Na 11 uur te hebben geslapen maak ik me klaar voor de wandeling naar La Réole.
Het gekke is dat ik geweldig heb geslapen, maar het lopen niet echt wil. Mijn voeten willen niet vooruit.
Ik houd mij aan de gedachte vast dat over 5 km er een plaats is waar ik heerlijk koffie kan drinken. Maar niets is minder waar, alles is gesloten in Saint- Ferme. Dan maar weer 6 km verder lopen, want daar zal vast wel iets open zijn !!

En dus lopen we verder naar Coutures. Maar ook daar blijkt dat alles gesloten en uitgestorven is. Dat het droog is, een openbaar toilet, eten en drinken aanwezig is kan mij even niets schelen. Ik zit op een muurtje vlak bij de kerk en een kerkhof en heb het koud. Ik vraag me af wat ik hier eigenlijk doe en probeer meteen deze gedachte van mij af te zetten. Of is dit nu zo’ n off – day gevoel wat elke pelgrim een keer meemaakt. Nu dat geeft geen beter gevoel en weet dat we zo weer verder moeten gaan. Ik ben even helemaal het gevoel kwijt, waarom ik eigenlijk elke dag aan de wandel ben. André laat me maar even begaan ( gelukkig).

Bij elke stop vraag ik aan André de route en dat is niet om te kijken wat we tegenkomen, maar puur uit frustratie hoeveel km wij nog moeten lopen. Helaas nog 10 km. Nu daar word ik niet vrolijker van, maar denk even aan thuis door tegen mijzelf te zeggen nog slechts 2 rondjes Krommeniedijk.

De aankomst in La Réole maakt het er niet beter op. Mijn voeten branden in mijn schoenen en doen zeer. Pfff waar is mijn camino gevoel nu toch gebleven. We lopen naar de kerk voor een stempel en ik wil eigenlijk alleen maar zitten.

Maar ja we gaan richting onze overnachting plaats. We hebben gebeld voor een overnachting en hebben een naam door gekregen bij wie wij kunnen verblijven. We kunnen (ook dat nog) het huis niet vinden en André besluit om de mevr. te bellen. Die komt ons meteen halen. Ze is super vriendelijk, geeft ons een biertje uit de streek. Ze lacht en zegt dat er nog een belgische pelgrim is. En natuurlijk daar is Michel ook, gezellig.

We gaan naar onze kamer en weten eigenlijk niet of we hier mee kunnen eten of dat we naar een restaurant in het stadje moeten. Maar Odette geeft aan dat het haar niet uit maakt of we mee eten. Ze maakt dan gewoon iets gemakkelijks klaar. Dat vinden wij prima. Om 19.30 gaan wij aan tafel. Maar voordat we gaan eten laat ze ons een korte film zien over waarom mensen de camino lopen. En voordat ik het weet word ik van de film emotioneel. Ik die dacht het Camino gevoel ineens kwijt te zijn word helemaal warm van binnen en langzaam komt mijn warm en intens gevoel weer bij mij terug en daar mee mijn motivatie. Gelukkig. Het eten is werkelijk heerlijk en heel gezellig met zijn vieren.