Meteen de korte broek aan, want het is 25 graden. Het is zwaar in de hitte. Elke stap gaat moeizaam en soms mis ik de kracht om door te stappen. Ik weet nu dat mijn lichaam veel uit water bestaat en dat dit er op alle mogelijke manieren uitkomt. Ik zweet als een otter. Wat kan een persoon toch gecompliceerd zijn. Het is zo dubbel, als het regent of bewolkt is dan is de temperatuur heel goed om te wandelen, maar dan mis je een zonnetje. En als het warm weer is zoals vandaag dan lukt het wandelen niet goed door de hitte. Heb mijn doekje om mijn hoofd gebonden en dat scheelt.
Kom er steeds meer achter dat de camino echt een metafoor is voor je leven. Ik wilde er niet aan, maar het is echt zo. Denk dat je het misschien pas gaat begrijpen als je hem loopt, maar hoop dat je het zo ook van mij aan wilt nemen. Alles wat je in het gewone leven tegenkomt gebeurt hier namelijk ook en misschien nog wel uitvergroot. Zo ook het loslaten van de pelgrims die je tegenkomt. De afgelopen paar weken trokken we op met een aantal Nederlandse pelgrims tot aan Never. Gisteren een WhatsApp gekregen van een van de laatste Nederlandse pelgrims waar wij een aantal dagen mee optrokken. Ook hij is richting huis. Jammer….

Deze week is een Franse week geweest. En dat is ook heel gezellig. Met een aantal Franse pelgrims opgetrokken en overnacht. Ondanks dat je de taal niet goed beheerst en zij alleen Frans spreken lukt het aardig om elkaar te verstaan. Ik vertelde aan een Belgische jongen dat het mij erg spijt dat ik niet beter en dieper met hem kon communiceren in het frans. Hij vertelde dat dit geen probleem moet zijn. Langzaam vertelt hij dat zijn vrouw is overleden aan kanker en dat zijn zoon van 21 hierdoor aan de drugs zit. Wauh tja dan ben ik weer vol in de tranen. Ieder die hier loopt heeft zijn eigen Camino en zijn eigen rugzak vol en zijn eigen levensverhaal.

Terwijl ik nu al weet dat de camino voor mij niet meer alleen een uitdaging is, heb ik ook een rugzak vol. En daar word ik volop mee geconfronteerd in de ontmoetingen en gesprekken wat betreft relaties, verdriet, verlies en andere emoties. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het loslaten.
Loslaten dat ik bang ben om te zijn wie ik ben. Dat ik soms bezig moet zijn om de ander te pleasen om lief en aardig gevonden te worden. Dat ik de goedkeuring van een ander nodig heb om mij vrij te mogen voelen.
Loslaten is ook alles wat niet meer bij je past en dat is wat ik leer van de mensen om mij heen. Ik wil mij op alle momenten zeker voelen en vrij zijn in mijn doen en laten zonder enige beperking van wie of wat dan ook. Dat is een grote uitdaging, maar gaat mij lukken.

Buiten de diepe gesprekken is er ook heel veel tijd voor humor en lol. Er moet balans zijn. Ik kwam weer een fransman tegen met het ontbijt vanmorgen die ik al eerder had ontmoet en hij zei hè de Nederlandse vrouw met de hartelijke schaterlach. Nu die steek ik in mijn pocket. ik wilde nog zeggen dan ken je vast Simon Anton nog niet, maar of hij dat had begrepen ?