Vlak voor ons wordt een dame op leeftijd met de auto afgezet door haar man. Ze loopt met een stok. Wij doen dat ook, maar dit is anders. Mevrouw loopt niet zo makkelijk, maar gaat wel bergopwaarts. Als wij haar begroeten blijft zij staan en vraagt of wij naar Saint Jeaq gaan. Wij vertellen haar dat wij dat doen, waarna er een stortvloed van woorden volgt. Ze vraagt of wij het begrijpen. En gek genoeg doen we dat. Ze had graag zelf naar Santiago de Compostela gewandeld, maar dat gaat haar niet meer lukken. Recentelijk heeft ze een open hartoperatie ondergaan en is nu aan het revalideren. De verwachting is dat het niet meer gaat lukken. De revalidatie valt haar zwaar en vindt het allemaal heel moeilijk. Ze begint te huilen en ik voel de energie om mij heen en binnen in mij veranderen. Twee tellen later sta ik, na meer dan 1.000 km te hebben gewandeld naar deze plek midden in Frankrijk, met een voor mij vreemde bejaarde vrouw in mijn armen. Ze legt haar hoofd op mijn schouder en huilt verder. Als ze tot rust gekomen is, vertel ik haar dat wij voor haar zullen bidden.

Opnieuw begint ze te huilen en ik omarm mevrouw weer en kus haar op haar voorhoofd. Het voelt alsof er iets verandert bij de mevrouw en wij nemen afscheid. Snel vraag ik nog even haar naam. Geraldine heet ze en wij gaan ieder onze eigen weg.

Monique neemt alles waar zonder iets te zeggen en is geraakt door hetgeen gebeurde. Ik achteraf ook, want op het moment zelf verliep alles automatisch voor mij. Wat een bijzonder moment.

De etappe’s zijn weliswaar kort maar bijzonder zwaar en buitengewoon mooi. Het gaat door bossen en tussen de akkers door. We merken al snel dat het omhoog gaat. Heuvel op dus. Niet even een klein stuk klimmen, maar tot op de heuvel zelf. 700 meter. Daar staat een kerk met een wel heel bijzonder beeld van een koe. (We zijn net getipt door een Engelsman.)

Het volksgeloof in de omgeving van Saint-Goussaud is nog levend. Je prikt een speld in het beeld van de koe en dat zorgt er voor dat je binnen één jaar getrouwd bent. Het lijkt wel een vorm van voodoo. Spooky.

Aangezien wij de enige in de kerk zijn, maak ik van de gelegenheid gebruik om de Om-klank in te zetten. De hele kerk trilt mee en Monique voelt haar hele lichaam vibreren. Wat een krachtige klank is dit toch. Als ik er dieper over nadenk trilt niet alleen de kerk en degene die binnen in de kerk aanwezig zijn. De trilling gaat door de aarde heen en de lucht. Alles trilt. Het is alsof je een steen in een vijver gooit. Interessant detail is dat de kerkklokken oorspronkelijk uit India komen. Ze werden daar gebruikt om de Om-klank na te bootsen.

(Wat ruikt de hond wat ik niet ruik?)

Vanaf nu gaat het heuvel af richting Châtelus-le-Marcheix. Gelukkig. Maar overigens niet gemakkelijker voor het lijf omdat de zwaartekracht zijn werk goed doet. De benen met alles wat daar aan vast zit vangen alle ‘klappen’ op en vergt flink wat mentale en fysieke energie.