Extra vroeg weg omdat we 30 km gaan stappen en voor 17.00 uur een toegangscode voor de Gite Municipal op moeten halen bij het Bureau voor Tourisme in Saint Leonard de Noblat. Het is een goedkope gemeentelijke slaapplaats.

De mist hangt nog boven de bomen en het regent zachtjes. Gelukkig houdt het snel op en kan de poncho opgeborgen worden.

We missen door ons geklep een aanwijzing om een zandpad te nemen. Jammer, want we komen er veel later achter dan gewenst, waardoor we veel meer asfalt weglopen dan we willen. Maar goed, het is niet anders. Het stapt in iedergeval snel door en na twee uur zitten we in Les Billanges te genieten van een Grand Café au Lait en een tweetal rondborstige Afrikaanse dames. Van hout weliswaar, maar het zijn ware kunstwerken en glimmen je tegemoet. De Bar en het restaurant staan vol met Afrikaanse kunst en je kunt het kopen. We lopen even rond maar vinden niets wat thuis een aanvulling zou kunnen zijn om ons interieur te pimpen. Even later komen wij achter de reden van zoveel Afrikaans vertoon in dit dorp midden in Frankrijk. De kok blijkt van Afrikaanse afkomst en is de partner van de gastvrouw.

De D-wegen zijn dit keer van de S-variant, waardoor wij extra alert moeten zijn op het verkeer. De bochten zijn namelijk van het type onoverzichtelijk en de andere verkeersdeelnemers trappen het gaspedaal goed in. Gelukkig minderen de meeste vaart als zij ons passeren.

Zo tegen het einde van deze lange etappe zien wij in de verte Saint Leonard de Noblat liggen. Ha… we zijn er bijna maar nog niet helemaal. Dat laatste blijkt maar al te waar te zijn. We dalen diep af in een dal dat we niet eerder hebben opgemerkt en verliezen Leonard compleet uit het oog.

Na verloop van tijd, het is inmiddels 16.20 uur, begint de ‘Camino Stress’ vorm te krijgen in ons denken. Redden we 17.00 uur en waar is dat dorp nou? Zijn we verkeerd gelopen? Je kunt in zo’n situatie alleen maar de route blijven volgen, want achter je ligt het dorp ook niet. En het pad gaat nog steeds omhoog. Dat moet goedkomen zeggen we tegen elkaar. En ja hoor, daar zien wij de kerktoren en de eerste huizen opdoemen. Pfff… nog even een venijnige klim tot op de boulevard en we staan in Saint Leonard de Noblat.

Op naar de Marie voor de toegangscode. Best nog wel even een tippel zo met onze inmiddels pijnlijke voeten. We worden vriendelijk tewoord gestaan en doorverwezen naar het Bureau voor Tourisme aan het andere uiteinde van de boulevard. Ships ….. dat is waar ook. Door onze vermoeidheid zijn we dat vergeten.

Inmiddels ligt Monique heerlijk te slapen en duik ik ook mijn slaapzak in om te herstellen van deze vermoeiende maar mooie dag.