We nemen afscheid van Johan en Yvonne. Het was erg gezellig met ze. Nu gaan we ieder onze eigen weg…
Het is een beetje een rare etappe, veel harde en glooiende asfaltwegen, want we lopen niet de hele route door het bos op advies van onze gastheer i.v.m. de overvloedige regenval. We zijn extra alert op het verkeer wegens de onoverzichtelijke bochten. Regelmatig lopen we links dan wel rechts van de weg.

Vandaag is het bijzonder koud, dus we hebben ons lekker dik aangekleed. Onderweg worden we spontaan binnen geroepen door een mevrouw die in de tuin staat. Of wij een warm drankje willen hebben. Ja, dat slaan wij natuurlijk niet af. Erg gastvrij. Haar hond springt blaffend zenuwachtig heen en weer achter het hek. Volgens mevrouw doet hij niets en wij stappen naar binnen en laven ons aan een heerlijke kop warme thee met koek. Als Monique de hond aait plast zij van opwinding op de grond. Ze blijkt dat wel vaker te doen.

Als wij weer vertrekken en de weg op gaan komen we toch nog Johan en Yvonne tegen. We lopen gezamenlijk naar hun overnachting locatie. En echt voor de laatste keer nemen we afscheid van deze warme mensen.

We stappen door richting Ervy-Le-Chatel en nemen daar een warme koffie en gaan naar onze slaapplek voor pelgrims. Dit is eenvoudig, maar voldoende. Een stapelbed, wasbak en douche. Gelukkig is er ook een verwarming. We ontmoeten hier een Nederlandse pelgrim die gestart is in Reims.

Er is niets te eten hier dus wij gaan het dorpje in om te kijken of er iets open is. Gelukkig is de bar/restaurant open. En dat is geweldig. We eten er een uitgebreide maaltijd voor weinig geld.

Onder het eten praten Dré en ik heel fijn samen over hetgeen wij voelen, denken en ervaren op dit moment. Heerlijk om dit alles zo samen te kunnen en mogen delen. Pfffff.