Boente, een gehucht met zo’n 115 inwoners. Het aantal albergue’s is hier beperkt en daarom stappen wij direct de Fuente de Peregrinos binnen. We worden hartelijk ontvangen en krijgen, na de gebruikelijke formaliteiten, de spelregels voorgelezen. We kunnen ook nog een film bekijken als wij dat willen, maar slaan het aanbod af. De inhoud is niet onze cup of tea.

Na gezellig met 15 andere pelgrims de avondmaaltijd te hebben genuttigd, wordt er na afloop samen een reflectiespel ‘gespeeld’. Dit betekent dat ieder van ons 2 kaarten van de tafel pakt en vertelt waarom die kaarten voor hem of haar van betekenis zijn tijdens deze camino.

Het is fijn om je gevoelens te mogen delen met anderen en ook om de caminoverhalen van anderen pelgrims te mogen aanhoren. Dat wat zij in hun leven hebben meegemaakt en op deze bijzondere reis. Iedereen stelt zich bijzonder kwetsbaar op wat meteen een band schept.

Alle pelgrims nuttigen in de vroege ochtend gezamenlijk het stevige ontbijt, om daarna weer hun eigen weg te bewandelen.

Het is inmiddels 10.00 uur en nog behoorlijk koud. We komen aan in Palais de Rei en het is erg druk op de route met heel veel pelgrims. De meesten lopen 100 km om een Compostela te bemachtigen en dan ook nog zonder een rugzak.

Dré en ik zijn al heel wat dagen onderweg en hebben besloten om de laatste 100 km samen te lopen zonder andere pelgrims.

Onderweg komen we een man tegen met 1 been die met 2 krukken loopt. Ik zeg tegen de man dat ik veel respect voor hem heb. Wauh, wat bijzonder is dit toch om te zien en wat een motivatie. Dré die vooruit liep blijkt de man hetzelfde te hebben verteld. In Boente is er een Wapp-moment met medepelgrims die wij eerder hebben ontmoet. Bij velen leeft het idee om zondagmiddag een soort van gathering te houden.