Pffff … Ik voel me nu een stuk beter en heb weer meer energie. Het rusten, de healing van Dré en weer iets eten hebben mij goed gedaan. Buiten is het een beetje bewolkt en daar ben ik heel blij mee. Alles komt zoals het komen moet. Omdat ik mij weer wat beter voel wil ik de tocht van 26 km naar Mansilla de las Mulas graag maken.

De route ligt langs een brede kaarsrechte weg en wordt soms onderbroken door een dorp. In El Burgo Ranero bestellen wij in de locale koffiebar dos café con leche. Als wij later nog iets willen bestellen is de barman weg. Ik roep hem en ook andere pelgrims roepen mee, maar hij is en blijft weg. Ik loop naar achteren, maar ook daar is hij niet. Dan ziet Dré de man in de keuken op de grond liggen en roept hem. In eerste instantie reageert hij niet, maar als Dré zijn stem verheft beginnen de benen te bewegen. De man komt bij en is verdwaasd. Voordat wij het in de gaten hebben staat hij weer achter de bar, wrijft over zijn schouder en doet verder alsof er niets aan de hand is. Nu vraag ik je !

Wij vervolgen onze weg en krijgen ineens zo ontzettend de slappe lach om niets. Heerlijk toch deze vele lach momenten. Ik geniet er elke keer weer van.