Gisteren hebben we een super gezellige avond gehad in Hornillos del Camino. Het was eigenlijk niet de bedoeling om in deze plaats te slapen, maar om 6,5 km verder iets te gaan zoeken om te overnachten.

Na de lunch trokken wij onze wandelschoenen weer aan om verder te trekken. Na 25 meter gewandeld te hebben zei Dré; ‘Nee het voelt niet goed om verder te gaan. We blijven hier overnachten. Tja als Dré dat zo met zijn gevoel zegt, dan weet ik dat we daar gewoon gehoor aan moeten geven. We checken in bij de Auberge en doen onze automatische handelingen. Dan besluiten we naar de kerk te lopen om hem even te bekijken. Het is vroeg in de middag en we hebben alle tijd. We zijn nog maar net bij de kerk en ontdekken daar ook een municipal. En wie zien we net uit de municipal komen?  Ja hoor, Sascha. De Duitse jongen waar we al een aantal keer mee hebben opgelopen. Dat is toevallig. Hij is daar samen met een aantal pelgrims en het voelt meteen vertrouwd. Het gevoel is wederzijds want we worden uitgenodigd om ’s avonds met elkaar te koken en te eten.

Er lang over nadenken hoeft niet en we nemen het aanbod aan. Maar eerst gaan we terug naar onze auberge om te rusten. Als we de deur opendoen staat plots François  de Luxemburger voor de deur.

Wat een mooi weerzien. Ook hij spreekt uit dat hij er op gehoopt heeft ons weer terug te zien. Toeval bestaat niet, weer een bewijs. We zijn weer op het juiste moment op de juiste plaats.

Om 07.30 uur verlaten wij als laatste de albergue. Iedereen is weer vroeg de deur uit. Hoe zal dat straks zijn als het warmer wordt? Gaan wij dan ook eerder op pad om het warmste moment van de dag te vermijden?

Doordat wij al zo’n 2000 km in de benen hebben ligt ons staptempo gemiddeld hoger dan dat van de andere pelgrims. En zo passeren wij na verloop van tijd de eerder vertrokken pelgrims. De solo-pelgrim, de groeps-pelgrim enz.  Wij beginnen ze al aan hun loop, gekwetter en of kleding te herkennen.

De weg naar Castrojeriz is afwisselend en brengt ons weer tot onszelf. Soms lopen wij samen en dan weer alleen. Het past ons goed.

In Castrojeriz hebben wij een intiem gesprek met C uit Canada. Een gepensioneerde accountant. Heb al eerder kort met hem gesproken en toen was het nog wat aftasten voor hem. Vandaag gaat hij echter direct de diepte in. Wij praten over zijn jeugd en de, in de ogen van het kind, gemiste liefde welke zijn ouders niet met hem konden delen. Hoe bijzonder is dat toch telkens weer. Bij alle drie springen de tranen in de ogen, maar wat hij misschien niet beseft is dat er een bijzondere energie om ons heen hangt. De liefde van onze wederzijdse ouders. Ook praat hij over zijn kinderen en geeft zonder het te beseffen een waardevol advies aan ons. Ik ben er in iedergeval diep door geraakt.