Het was feest tijdens onze rustdag in Burgos en de drukte kwam erg op mij af. In de menigte van de mensen werd ik ineens heel erg misselijk. Gelukkig heeft Dré mij leren afsluiten hetgeen hielp. Ook in de kathedraal was het heel druk in verband met een inwijding van 3 nieuwe priesters. De kathedraal zat vol familie, vrienden en in vol ornaat geklede priesters. Wat we van de dienst hebben mogen meemaken was prachtig.

Onze keus om een rustdag te houden in Burgos heeft ons lichaam goed gedaan merken we ’s ochtends als wij de straat op lopen richting de Meseta. De Meseta. Daar gaan wij de komende dagen doorheen wandelen. Het is een Spaanse hoogvlakte van eindeloze graanvelden en witte paden die reiken tot aan de horizon.

In de straten van Burgos komen we brallende, drinkende en voor zich uitstarende jongeren tegen. De straten liggen vol met stukkende glazen en flessen en de lucht van verschraald bier drinkt door tot in onze neusgaten. Als wij de kathedraal voorbij lopen loost een iet wat oudere man zijn overtollige vloeistoffen tegen de kerk. Het blijkt dat het feest en de verering van de heilige San Juan (Johannes de Doper) voor menigeen gepaard gaat met het innemen van grote hoeveelheden drank. De route loopt dwars door de stad en wat een schril contrast is het met wat wij dagelijks ervaren.

Natuurlijk, er vloeit ook op en tijdens de camino overvloedig wijn. Een gewoonte die zijn oorsprong heeft in de Middeleeuwen, waar het bier en de wijn een bijdrage leverde aan de maaltijd. Omdat menig proces of gewoonte bij mij onder het vergrootglas komt te liggen op deze tocht, vraag ik mij af wat de toegevoegde waarde is van het innemen van alcohol bij het vereren van een als voorbeeld dienende heilige en tijdens het wandelen van de religieus getinte camino’s of anderszins.

De Camino, een reis van buiten als wel een innerlijke reis naar het zuivere hart. Wat is dan de drijfveer om mijn bewustzijn zo af en toe onder te dompelen in alcohol?