Na het heerlijke diner in de tuin is het ontbijt een grote tegenvaller. Het stokbrood is oud en zo hard dat je er iemand bewusteloos mee kan slaan. Dat wordt een petit dejeuner langs de route.

Als wij vertrekken kom ik erachter dat mijn wandelstok is gebroken en dat voelt als een groot gemis. Belachelijk natuurlijk, want het is niet eens mijn stok en behoort aan de natuur. Dus loslaten Mo. Lijkt toch wel alsof ik iets van mij heb achtergelaten. Maar wie weet heb ik hem niet eens meer nodig.

De tocht is werkelijk zo prachtig met een route door heel veel maïsvelden. We merken dat we meer moeten klimmen en afdalen. Niet zo gek natuurlijk want we naderen nu echt de Pyreneeën.

In Saint Palais hebben Dré en ik een intiem moment. We huilen en ik voel dat er weer een verdieping is in onze relatie. Ik wist niet dat het nog veel dieper kon, maar het is dus mogelijk.

Daarna wandelen we weer verder en komen op een bergpad dat ons leidt tot 3 pilaren. Wat een heerlijke rustplaats en wat een fijne energie hier.

Na een uur gezeten te hebben gaan we verder en weten dat we een lang en steil pad omhoog moeten. We zien het in de verte al glinsteren in de zon. Spannend.

En wat een super momenten tussen de bergen. Op sommige toppen ligt nog sneeuw. Hoe mooi om dit mee te maken en hier te mogen zijn.

We beginnen aan de klim en ja, eindelijk zijn we boven en daar krijgen we een enorm enthousiast ontvangst van Lieve Lieve en wat een geweldig uitzicht. Ik wil hier wel uren zitten. Voel me gelukkig en heel blij.