Zo, wij vertrekken richting Troyes voor een wandeling van 30 km. De route is vandaag grotendeels hetzelfde, namelijk langs het kanaal. Niet echt saai, maar weinig afwisseling. We lopen van brug tot brug. Het loopt wel gemakkelijk en kunnen daardoor flink doorstappen.

Eindelijk komen we aan in Troyes en lopen richting het centrum om ergens wat te drinken en om te bellen waar ons slaapadres is. Maar voordat wij daar arriveren blijkt de weg ondergelopen te zijn. Blijkbaar gebeurt dat vaker en is er een alternatief gemaakt. Een buis dwars onder een bovenliggende weg door. Helaas is deze ook deels ondergelopen en zo lopen wij er beide wijdbeens doorheen. Het moet een komisch gezicht zijn geweest.

In het centrum gaan wij binnen in een klein restaurant en drinken koffie, maar het is er niet gezellig. André wil weg en wil naar het tegenovergelegen restaurant voelt hij. En zo gezegd zo gedaan. Samen met onze bagage en onze batons nemen we plaats naast een gezelschap van 4 personen. Deze mensen zitten zo te lachen en in mijn onzekerheid voelt het alsof ze ons uitlachen. Ik reageer daardoor een beetje gepikeerd. Mijn gevoel blijkt achteraf niet terecht.

Wij weten niet het adres waar we overnachten vanavond en morgen. Dit wordt veroorzaakt door miscommunicatie met de gastvrouw. Er is sprake van een vertaalprobleem. De ober wil ons helpen, maar komt er ook niet uit. Hij vraagt het aan de mensen naast ons. Zij gaan druk aan de slag met hun mobiel en opeens zegt één van deze mensen dat hij wel even wilt bellen voor ons om het juiste adres te vragen. En dat lukt. Hij verteld dat het adres nog 5 km verder is. Poehh…. denken wij, dat wordt dan 35 km wandelen. Tot onze verrassing zegt hij, mijn neef die ook aan tafel zit brengt jullie wel even. Een geschenk uit de hemel, want na 30 km wandelen heb je geen zin meer om weer 5 km verder te gaan. En zo heb ik weer een lesje over vooroordelen geleerd. En daarnaast natuurlijk superblij dat André aangaf naar dit restaurant te willen. De man vraagt wat we eigenlijk gaan doen en wij vertellen ons reisdoel. De man tikt op zijn voorhoofd en iedereen moet lachen inclusief wijzelf. De neef brengt ons weg en als we op de plaatste van bestemming aankomen stormt er een jonge zuster uit het huis. Ze is blij dat we er zijn en spreekt ook Duits.

We hebben een fantastische kamer en nemen morgen lekker een rustdag in Troyes.

Op de rustdag gaan wij nog even terug naar het restaurant en zien de man die ons geholpen heeft met bellen nu achter de bar staan. Hij komt meteen naar ons toe geeft ons een hand. Blijkt dat hij de eigenaar is van dit restaurant le Foy in Troyes….