Vandaag terug naar de podoloog. De inlegzolen van mij (André) zijn het niet helemaal. Er moet nog wat aan gesleuteld worden om soepel te kunnen stappen.

Daarna richting Amsterdam om mijn rugzak te laten checken. Tijdens het wandelen zit er namelijk een “piep” in de rugzak. Het valt zelfs mede-wandelaars op. “Hoe kan hij er mee lopen en ik zou er gek van worden zeggen ze tegen elkaar”. In de winkel hebben ze er nog nooit van gehoord en kijken mij vol ongeloof aan. Maar na wat heen en weer wandelen onder het toeziend oog en luisterend oor van een “rugzakexpert”,  blijkt dat ik echt een “piepzak” heb. Een gladde band/riem en een zwakke gesp zijn de boosdoeners. Door het langzaam losraken ontstaat er ruimte tussen de heupband en de rugzak zelf. De wrijving die dan ontstaat veroorzaakt de “piep”.  Gelukkig is het te repareren wordt er mij verteld. Er wordt mij zelfs aangeboden om uit voorzorg alle op de heupband bevestigde banden/riemen en gespen te vervangen. Dat valt gelukkig binnen de garantie.

Ik heb heel even getwijfeld om de reparatie niet uit te laten voeren. Maar een snelle rekensom bracht mij snel op andere gedachten. De berekende afstand van ons vertrekpunt naar Santiago de Compostela is zo’n 2400 km. Om de 30 meter trek ik de band/riem strak en is de “piep”weg. Dat zou neerkomen op: (2.400 km x 1.000)/30= 80.000 keer de riem strak trekken. Dacht het niet. Dat wordt dus een andere manier van voorbereiden op het wandelen met een gevulde rugzak.