We zijn er even samen tussenuit en deze keer op pad in .nl Er waren meerdere opties voor ons en het leek ons leuk om weer het vlakke land te bewonderen.

Van Pieterburen zakken we daarom af naar Maastricht over het Pieterpad om te eindigen op de Sint Pieter. Althans, dat is de bedoeling. De klim wacht ons het laatst. De enige “berg” die Nederland rijk is. Gelukkig hebben we dan wat training kilometers in de benen.

De voorbereidingen verliepen soepel. Mede dankzij een tip van madame Piek die een innige en tevreden relatie heeft met haar Hubba. Wij moeten onze relatie nog verdiepen, maar de voortekenen zijn gunstig. De extra’s die dit met zich meebrengt hebben we als ervaren emballeurs vakkundig in de sac à dos gekregen. We zijn er klaar voor en krijgen het letterlijk en figuurlijk op onze heupen.

Vlak voor vertrek komt onze buurvrouw Debbie nog langs om te vragen of ze ons naar het station moet brengen. Zo lief…. We kiezen ervoor om te lopen. Het is tenslotte een mooie dag om te stappen.

En dan word je er aan herinnerd dat er een bepaalde mindset heerst m.b.t. het Corona virus. Even later zitten we dan ook met een soort van stofzuigerzak op in de trein. De foto geeft weer alsof het gezellig en leuk is. Dat is het echter niet. Het is nieuw, maar blijft niet normaal.

Gelukkig hebben we “niet” de langste route en kunnen we tijdens het overstappen VRIJ ademhalen. Het snoert de mens de mond Werd er al niet veel tegen elkaar gezegd in de trein. Nu helemaal niet.

In Winsum vinden we de alleraardigste en gezellige camping die het dorp rijk is en zetten onze tent op. Genieten van een latte macchiato en… Nee, nee… Er zit geen zoetje met citroensmaak bij. Er mag wat vetreserve afgebouwd worden. Ik merk tijdens het stappen dat het invloed heeft op mijn lichaamstemperatuur. Zeker als het wat warmer is.

En het is meer dan behoorlijk warm vandaag als we van Pieterburen naar Winsum stappen. Het lichaamswater stroomt door mijn poriën naar buiten. Pfff.. Drinken, drinken en drinken. Ook Monique heeft er last van zie ik. Op haar wangen en neus liggen glinsterende druppels.

Ik denk plotseling aan Broeder Tuc. Hij gaat altijd met ons mee op pad. Met een flink volume en toch licht van gewicht. Ik vertelde het laatst nog aan een vriendin, hoe hij ons altijd helpt tijdens het wandelen als er flink gezweet wordt. En nu is hij de grote afwezige. Om dat te compenseren scoren we een patatje met flink wat zout.

Prettig voor ons is dat we de eerste etappe zien als een inlooproute. Zonder rugzak, die ligt in de tent in Winsum. We zijn er dan ook snel. Monique wordt daar door het eerste meisje wat ze tegenkomt gevraagd wat haar naam is. De wedervraag is snel gesteld en het meisje antwoord met een lief stemmetje, Luna. Voor degene die Monique beter kennen en onze lezing over onze wandeltocht naar Santiago de Compostella hebben bijgewoond weten dat dit speciale momenten zijn voor Monique. Bijzonder toch weer.

En dan is het zover. De relatie opbouwen met onze Hubba Hubba. We duiken er vol in.

Ik word wakker en er plopt een tekst van André Hazes op. “Het regent en de druppels ik tel ze op het …..” In dit geval is het de buitentent. Tik, tik, tik…. Fijn dat het snel droog is en we ervaring opdoen met het samen afbreken van de tent. Het gaat allemaal soepeltjes en met de nodige humor. Zelfspot is ons niet vreemd. Pietje precies wil natuurlijk dezelfde vouw gebruiken in het tentdoek en Mo schiet in de lach. Voor we het weten zitten we samen te giechelen. Heerlijk is dat toch hoe dat voor ons werkt.

Op naar Groningen stad. Scoren croissants en stappen door weidse landschappen. Wat een heerlijke vergezichten. Zo ruimtelijk en geen vliegtuigen. Het valt ons altijd op. De herrie in de Randstad even achtergelaten. Puur genieten. En iedereen zegt gedag. Daar word ik blij van. Daarmee zeggen we eigenlijk, ik zie jou!

Wij meanderen met een rivier mee en zien plotseling in de verte de Martinitoren van de stad Groningen. Ontmoeten Hans, hij is een inspirerend mens en is mede initiator en organisator van transporten naar Bosnië en nemen in de stad weer afscheid. Korte ontmoetingen met inhoud.

Het is nu 21.09 uur, en we liggen al in onze met dons gevulde slaapzakken, . Mo geeft al geen teken van leven meer als ik haar iets vraag. Knock out zeg maar. Het enige wat ik hoor is haar ademhaling. Die is regelmatig en diep, het herstel is in gang gezet.

En ik type wat letters die zich tot woorden en zinnen vormen. Mijn gedachten gedigitaliseerd in woorden en zinnen die jij leest, leuk hè. Zo worden mijn gedachten die van jou. Ik blijf het een magisch fenomeen vinden hoe dat werkt.

En voor nu? Zzzzzzzzz….