Het is nog prettig koel als we vertrekken uit de albergue in Logroño. Gisteren hebben we al gekeken hoe we moeten stappen. De andere kant op ja. Na de brug over de rio Ebro moeten we toch even zoeken. Het is het vinden van de logica achter de markeringen van de Camino. Maar dan tegengesteld.

Langs de weg krijgen we een sello van een lieve mevrouw die haar kraampje met verkoopwaarde staat in te richten. We zijn wat aan de vroege kant zegt ze en we lopen de verkeerde kant op. Met handen en voeten proberen we het uit te leggen aan de lieve mevrouw.

We hadden verwacht veel te herkennen van de route, maar dat valt reuze mee. Eigenlijk herkennen we niet zoveel. Voor ons een meevaller.

Als de zon weer vanaf boven schijnt is het weer heerlijk warm in de zon, zo’n 40 graden, maar niet vochtig. En dat heeft mijn voorkeur tijdens het stappen. Dan blijft er tenminste iets droog op mijn lijf.

Omdat wij contra de Camino stappen hebben we veel meer aanspraak dan als je met de stroom mee stapt. Een leuke constatering vinden we beide. Moeten soms even wachten op stijgende stappers en horen regelmatig van peregrinos dat we de verkeerde kant op lopen. “Santiago ligt daar”.

Ook de onzekerheid die mensen bij hun dragen laat zich zien. “Mag ik iets vragen? Is dit de juiste richting naar Santiago”? als we voorbij stappen. Verbaasd en toch ook weer niet, bevestigen we graag dat het de juiste richting is. De opluchting is van het gezicht van de peregrinos af te lezen. Voor velen is het pas de derde of vierde dag van het camino stappen.

In Torres del Rio hebben we een break. Als ik wat eet voelt mijn lichaam zo vermoeid dat ik niet verder wil vandaag. Mo vindt het prima en we kiezen voor de overnachting hier.

Mo doet alle was en ik geef mijn lichaam rust. Dat gaat prima totdat de rust verstoord wordt door een nogal luidruchtige familie. Het lukt me vandaag niet om de geluiden te laten zijn voor wat ze zijn. Eruit maar.

Ha, Mo zit beneden op het terras te sippen van een koel biertje. Ik schuif al te graag aan en bestel een frisse tonika. Koel en bruisend.

Inmiddels lusten we wel wat te happen. Eerst nog wat drinken. Er komt straks wel een tafel vrij. Als ik even later vraag of wij op de vrijgekomen tafel kunnen plaatsnemen vertelt de herbergier. Dat kan, maar eten lukt niet meer. De keuken is gesloten… ehh.. Blijkt dat deze maar een uur open is in de middag???? We hebben duidelijk iets over het hoofd gezien.

’s avonds raken we aan de praat met D. uit Frankrijk en prikken samen een vorkje weg. Het is een fijnbesnaarde man en er zijn interessante overeenkomsten in ons beider leven. Het is een voedingsbodem voor een leuk en gezellig gesprek. Bijzonder toch weer hoe de Camino mensen bij elkaar brengt.

Op naar Estella vandaag. Zo’n 30km stappen. Inmiddels zijn we gewend aan het Contra Camineren en begroeten alle pelgrims op hartelijke wijze. Als we merken dat iemand wat extra steun kan gebruiken moedigen we de peregrino in de hoofdrol niet alleen mondeling, maar ook met de nodige handgebaren extra aan.

Ha, een ‘fietsperegrino’ die zijn fiets voortduwt naar de top van de heuvel. Hij is blij als hij even een praatje kan maken. Ik doe het kalmpjes aan vertelt hij mij. “Dan kan ik de omgeving goed in mij opnemen” Dat doe je goed vertel ik hem en wens hem een Buon Camino als we afscheid nemen.

Het wordt allemaal zichtbaar op prijs gesteld.

In Estella overnachten we in een ons bekende albergue in het oude centrum. Voor ons even geen stichtelijkheid vandaag, maar het vrije denken. Het is een perfecte plek met alle faciliteiten die je nodig hebt. En om de hoek? Iets koels, verfrissend en lekkers…..

Allebei weten en voelen we dat we aan het afronden zijn. Vandaag gaan we de cirkel sluiten als we naar Puente la Reina stappen. Een kleine route van ca. 22 km.. Ca. want het is over het algemeen wat meer dan de route informatie aangeeft.

Het afwisselende landschap blijft ons boeien en laat ons genieten. Zoveel verschillende kleuren die ons netvlies beroeren. Groen, bruin, geel, rood, blauw, creme, wit en zwart. Het is zo mooi al die tijdelijke verschillen te ervaren en bewust te zijn dat achter dat levenspallet een gelijke noemer schuil gaat.

Desondanks hebben wij beide onszelf op enig moment de vraag gesteld “wat doe ik hier, wat is het doel”.

Vandaag krijgen we een duidelijk antwoord van de “noemer” als we met 42 graden in de zon een jongen van een jaar of tien, twaalf de heuvel op zien stappen. Loopt hij alleen vragen wij ons af? Nee, even verderop komt een bejaarde dame de hoek om.

We kijken elkaar aan en het voelt niet goed. Oma, blijkt later, kijkt niet meer zo helder uit haar ogen en zwalkt ietwat over het pad omhoog. Voordat ik het door heb bied ik haar water aan. Ze zegt niets en drinkt gulzig het water uit mijn fles. Drink maar door, ik heb water genoeg vertel ik haar.

Als ik naar de jongen vraag begint ze hem te roepen. Omdat hij het niet hoort fluit ik en komt hij terug lopen. Ook hij neemt een slok, maar het inmiddels warm geworden water is niet zijn ‘cup of tea’.

Oma is blij met het water en vraagt of het nog ver is naar het volgende dorp. Dat is nog wel even stappen vertellen wij haar. Gelukkig komt er een jong Spaans stel langs, ze lopen de juiste richting op, die ook te hulp schieten. Oma en kleinzoon krijgen spontaan honing in hun mond gespoten en de man neemt de rugzak van Oma over. Ze vertellen dat ze oma en kleinzoon naar het volgende dorp begeleiden. Ja, langzaam aan……

Na afscheid genomen te hebben voel ik een intense dankbaarheid voor deze ervaring. Wat mij het meeste raakt is de spontane actie van het Spaanse stel om zich te ontfermen over oma en kleinzoon. De tranen biggelen over mijn wangen en ik ben mij diep bewust waar het leven werkelijk om gaat.

Wandel in Liefde.

Dré en Mo.