De voorbereidingen zijn minimaal geweest. Dus komen ineens vragen in mij zelf naar boven, heb ik wel genoeg geoefend ? Heb ik mijn nieuwe schoenen wel voldoende ingelopen en krijg ik hierdoor nu niet last van mijn voeten ? Waar deze twijfels nu ineens vandaan komen weet ik niet, maar als ik ze aan Andre vertel stelt hij mij meteen gerust en zegt : Omarm je tenen mooie. Ze hebben je al ver gebracht en gaan je nog verder brengen.. Poehh dat komt binnen en iets van spanning valt van mij af. Vertrouwen hebben Mo.
We gaan dit keer een stuk korter lopen dan vorig jaar, maar als ik mijn medepelgrims die ons zijn voorgegaan mag horen zit je weer snel in het gevoel. Tja, maar wat is dan dat gevoel ? Tja voor mij het gevoel van ruimte, stilte en vrijheid en het delen van de liefde
van en met elkaar. Het gevoel dat ik met beide armen omarm.
Het voelt alsof ik nog steeds niet helemaal geland ben na mijn 4 maanden wandelen vorig jaar. Het lukt mij gewoon nog steeds niet helemaal om mij aan te passen aan alle verplichtingen, regels en procedures. Daar kom ik mij zelf nog steeds in tegen.
Aan de andere kant heb ik al veel over mezelf geleerd. Over wat er daadwerkelijk toe doet in het leven. En dat is mijn winst en ook al doe ik het misschien nog ‘niet helemaal goed’, mijn intenties zijn zeker aanwezig.
Ik voel wel dat ik vrijer ben naar mij zelf toe of ik iets wil of niet. Ik blijf in mijn gevoel meer bij mezelf dan dat ik het van iemand anders af laat hangen en dat geeft mij rust.
.
Als ik dit zo schrijf realiseer ik me dat ik mij weer overgeef en zie wat er op mijn pad komt. Doet me denken aan een passage dat ik deze week heb gelezen in een boek. Dat ging over een Indier die accepteert wat hem overkomt en gebeurtenissen ziet als zijn onontkoombare lot. Terwijl wij hier als
Westerlingen er tegen vechten wat ons overkomt en niet bevalt. Dat levert stress op en kost veel energie. Daar heb ik nog wel mee te dealen.
Maar goed ik dwaal weer af . Onze Camino Portugese gaat beginnen en ik heb er weer ontzettend veel zin in…
Amorosamente Monique
Dré en Mo wandelen naar Santiago 
Geweldig verwoord Mo! Hier gaat het om in het leven !!!!!!
Alles zal goed gaan ,als je maar vertrouwen hebt.
Wat een heerlijk gevoel zal het zijn, je weer een met de natuur en alles wat is te voelen !
Ik wens jullie veel moois op jullie pad en veel bijzondere ontmoetingen .
Veel liefs Anneke
LikeLike
Weet niet of ik het goed begrepen heb ! Had al gereageerd , hoop dat je dat ontvangen hebt .
Groetjes Anneke
LikeLike
Lieve Monique,
Als we dan toch in het Portugees eindigen, gooi ik er een Latijnse zin tegen aan die op de hoes van de LP (Reactor,1981) van Neil Young staat :
“…donna mihi serenitatem accipere res quae non possum mutare, fortitudinem mutare res quae possum, atque sapientiam differentiam cognoscere “.
Liefs Ton
LikeLike
heel veel liefde
LikeLike
Bom Viagem e um Bom Caminho!
LikeLike
Andre en monique wij wensen jullie een fijne tijd en bezinning toe op jullie nieuwe uitdaging.
Veel liefde rn dikke knuffel van harry en ada
LikeLike
Lieve Mo en Dre,
Een mooie liefdevolle tocht wens ik jullie toe.
Zeker weer mooi verwoord Mo!
Geniet van alles om jullie heen en zeker van de innerlijke reis en van elkaar!
Veel liefs
XWendela
LikeLike
Lieve Monique en Andre, nog een paar uurtjes en jullie Camino gaat beginnen. Natuurlijk gaan jullie een paar prachtige wandelweken tegemoet. Weer jezelf tegen komen maar ook dan….het is wat het is…. positief of een dipje, je weet het kan allemaal. Fijn dat wij op afstand mee mogen wandelen. Ik wens jullie heel veel wandelliefde!
LikeLike
Lieve Monique en André,
Dit komt bij mij dan weer ontzettend binnen. Heb zelfs even ontzettend moeten huilen. Ook ik ben na die 4 maanden van vorig jaar nog niet helemaal geland. We hebben in dezelfde periode gelopen, voor het grootste deel dezelfde route gevolgd, vaak belandden we op hetzelfde Overnachtingsadres. Soms gepland, soms toeval. Ik herken mezelf dan ook heel goed in je verhaal. Het is lastig om het gevoel van de camino in het dagelijks leven vast te houden. Maar ik heb er ook veel van geleerd. Over mezelf en over wat belangrijk is in het leven. Nog steeds weet ik niet precies welke richting ik op wil. Maar het wordt wel steeds duidelijker wat ik niet (meer) wil. Het is alleen maar mooi dat jullie samen weer op een nieuwe ontdekkingsreis gaan. Ik hoop dat die weer net zo bijzonder wordt als vorig jaar. En dat er weer wat meer puzzelstukjes op z’n plaats zullen vallen.
En zet die twijfels over wel of niet voldoende training maar opzij. Vorig jaar was het zoveel verder en toen heb ik al gezien en ervaren dat je een sterke vrouw bent!!! Dit ga je zeker halen!!! (en dré, voor jou een makkie 😊). Je zult zien dat je zo weer in het ritme van het lopen zit en je kunt genieten van de stilte, de vrijheid en elkaar.. . en kom je jezelf tegen, so what??? If it doesn’t kill you it makes you stronger 💋❤️ buen Camino!!! Ultreia!!!
LikeLike
Mo, ik denk dat het nooit zal wennen! Het zelfde gevoel als voor de camino ……. en dat is mooi toch 🙂
Geniet van deze reis. Veel plezier en liefs, Carry
LikeLike