We verlaten de ecologische albergue van Marijn en zijn gezin in het donker en moeten direct klimmen. Weer een ochtendworkout waar we inmiddels wel gewend aan zijn.
Het is koud en er waait een flinke bries door het dal. Echt Hollandse truien- en jassenweer. Hier in Galicia is het weer anders dan verder het land in. Je merkt de invloed van de Atlantische oceaan en dat zie je ook aan de begroeing. Er staan tamme kastanjes van rond de 800 jaar oud langs de weg.
De omgeving is werkelijk prachtig. Heuvels, bergen, het dal in de mist en vogels die hun territorium claimen. Het lijkt wel een sprookje ondanks het geknars van de stenen en het zand onder onze voeten.
De temperatuur blijft laag en daarom kunnen wij flink door stappen. Onze voeten worden minder snel warm omdat de bodem koeler is dan in de volle zon. Een prettige bijkomstigheid.
Het stappen gaat nog steeds prima voor mij. Geen blaren of blessures. Oké, soms voelen mijn spieren en pezen rond mijn knieën wat stijf, maar dat is het dan ook. Rekken en strekken helpt mij goed om de spieren op de juiste lengte te houden, maar moet het alleen wat vaker doen.
Op zo’n 120 km van Santiago is de enige echte zorg mijn rechterschoen. De vraag is of deze het nog uithoudt tot aan Santiago en of Finesterre. De bovenkant van de schoen is al gedeeltelijk los van de zool en ik zie de binnenvoering zitten. Een reparatie lukt niet meer, maar gelukkig lopen ze nog als pantoffels en steken mijn tenen er niet uit. Ik vertrouw er op dat het lukt om er mee naar huis te komen.
Voor we het weten lopen wij Sarria binnen. Het is echter geen stad voor ons om te blijven. Veel hoogbouw en het straalt geen sfeer uit. Het wordt een rustplek en we zetten er wat op het blog. Verderop komen wij J. uit Nederland met z’n omgebouwde kinderwagen tegen. Bijzonder hoe hij elke keer weer over de keien en andere obstakels weet te komen met z’n driewieler. Ook O uit Italië die hem soms helpt ontmoeten wij daar. We nemen van het weerzien een foto.
In Ferreiros, een gehucht, is de eerste albergue vol (spannend na 32 km stappen) en worden wij doorverwezen naar de municipal 50 meter verderop. Daar wacht ons een aangename verrassing, want als wij de Municipal binnen stappen zijn er maar twee peregrinos aanwezig. Dat wordt een rustige avond en prettig slapen.
Ah nee he, nog maar 120 km? Is dat niet schrikken voor jullie, zo in het zicht van de haven zijn? Voor mij, als lezer, wel. Nog even genieten… Liefs, Janneke
LikeLike
Alle ontdekkingen van jullie weer gelezen, heerlijk allemaal! Petje af…..Je schoen thuis vergulden als herinnering 😉
LikeLike
Wat een ieniemienie klein stukje hebben jullie nog voor de boeg. Over al die kilometers is dit nog een Madurodam wandeling. Geniet het laatste stuk want oh, wat zal de maatschappij jullie straks weer tegenvallen en wat zullen wij jullie verhalen en foto’s gaan missen! Kunnen jullie er niet wat langer over doen voor ons allen, ook wij moeten gaan afkicken! Veel liefs!💓
LikeLike
Wat is het verschil tussen de schoenen van André en die van jou Monique???heeft André al deze kilometers die jullie samen hebben gelopen zwevend gedaan??? Ik hoop dat die van jou straks als een trofee in de wilgenboom kunnen worden gehangen.
LikeLike
Een rol duck-tape doet wonderen
Gewoon erom wikkelen en lopen maar
Succes
Jan
LikeLike