We hebben het vlakke land nu echt achter ons gelaten en de stijgingspercentages nemen toe. Dat merken en voelen we in onze spieren en pezen. Maar ook in ons slaappatroon. De behoefte van het lichaam om te recupureren is sterk. Als het mogelijk is doen we even een dutje. Wanneer onze sokken nat zijn, ja ja we krijgen zweetvoeten, maken we gebruik van elke mogelijkheid om ze te wisselen. Bankjes, Bushokjes, boomstammen, stoepranden, een oplegger of een plastiekzak om op te zitten zijn dankbare objecten. Met de zon schijnend op je hoofd kun je dan zomaar opeens even wegvallen. Over velden en wegen gaat het. Het is voor laaglanders zoals wij vreemd om over holle wegen, geplaveid met kasseien te wandelen en plotseling in een dorpje te staan. Je ziet niet waar je jezelf bevindt ten opzichte van het overige landschap. Richting Hélécine lopen we door en langs uitgestrekte appel- en perenboomgaarden om even later de Ransberg te beklimmen. We zijn net te vroeg voor de heerlijk geurende bloesemperiode. Echter niet om door één of ander goedje te stappen wat de plaatselijke fruittelers op de bomen spuiten. Wat het was weten we niet en eigenlijk willen we het ook niet weten.

Gisteren en vandaag lukt het mij een stuk beter om de focus te houden op één van de door mij gebruikte mantra’s. Iets wat eergisteren echt niet wilde lukken. De impact van de inspanning laat zijn invloed ook gelden op mijn mind merk ik. Voordat ik er erg in heb laat ik mijn gedachten telkens met mij op de loop gaan. Voer dialogen met mijzelf over situaties die niet eens bestaan of anderszins. Zo wandel ik dan rond met mijn mind full of nonsens. Mooi dat de pelgrimstocht ook een goede manier is om mijn mind te trainen.

De vermoeidheid heeft ook zijn impact op onze oplettendheid. Mo duikt bijna in een modderpoel, laten het routeboekje regelmatig uit onze handen glijden en we missen een paar keer de richtingaanwijzers op weg van Diest naar Zoutleeuw. Nou is dat niet zo erg, maar als je 500 meter heuvel afwaarts loopt moet je die ook weer omhoog wandelen om op de juiste route te geraken. En zo loopt de totale afstand op die dag op tot zo’n 30 km. Al met al zijn we 9 uur onder weg. De eigenaresse van het B&B waar wij verblijven belt ons voor de zekerheid maar even op en vertelt dat ze er straks niet zijn als wij arriveren. Het blijkt achteraf geen probleem te zijn. In Zoutleeuw nuttigen wij onze maaltijd in de historische lakenhal en ontspannen onze ledematen. Later kon je ons zien slenteren in de richting van het B&B 2 km verderop en waar het licht al snel uit…. Zzzzz