Het heeft geholpen. Na het bloggen zak ik langzaam weg in de onbewuste samensmelting met de bron van alle leven. Mo is al diep in slaap. Het veroorzaakt herstel in het fysieke lichaam. Maar goed, dat terzijde.

Omdat we gisteren extra kilometers gemaakt hebben is het vandaag een klein stukje stappen naar en door Maastricht. Het eerste deel van het pad loopt met een hellingshoek van 20% naar beneden het dal in.

Vlak voordat we de afdaling aanvangen schiet een hardloper de diepte in. Oké, zo kan het dus ook. Ik vraag c. q. roep nog: “is dit de weg naar Maastricht?” We staan namelijk op een splitsing die niet behoort bij het Pieterpad.

En warempel, deze snelle Maastrichtse antiloper is zo weer boven en vertelt ons dat het juist is. Deze kant op en je loopt zo Maastricht binnen. Maar eerst even die kant op om te genieten van het uitzicht zegt hij.

Wat leuk toch weer. Deze Maastrichtenaar is een levensgenieter en deelt zijn mooie ervaringen en weetjes graag met anderen. Als wij op zijn advies naar de bankjes lopen genieten we met volle netvliezen van het uitzicht.

Jaa, hop de diepte in. En zo worden we weer verzwolgen door het Limburgse landschap. Muisjes en hagedissen schieten weg als we langs stappen, Vlaamse gaaien en kraaien krijsen en krassen al fladderend verschrikt op. De in duizenden jaren opgehoopte löss kleeft aan onze stappers en grind springt knarsend onder onze voeten vandaan. Wat is het genieten op deze laatste dag van onze tocht.

Voordat we het weten lopen we de bebouwde kom in en staat een engel ons op te wachten. Hoe mooi is dat. Nog even de voeten frisse lucht laten inademen en een bak latte. Mo wordt door een hardloopgroep geïnspireerd om oefeningen te doen midden op het terras. Haha, geweldig en leuk om te zien. Ze verrast mij elke keer weer.

Via het station leidt de route ons over de uit de 13e eeuw daterende brug over la Meuse dieper Maastricht in richting het oude centrum. Het is een heerlijke stad, dat voel je zo. Morgen gaan we die verder onderzoeken.

Vlak naast het politiebureau staat een beeld dat voor mij symbool staat voor de transformatie van dogmatische religieuze stromingen in de wereld. De uiterlijke beleving maakt plaats voor die van de innerlijke. Weet dat de kunstenaar dit er niet mee bedoelde, maar het spreekt mij meer dan aan. Het hervormen van het hervormde zeg maar is volgens mij in volle gang en nodig. Ons meer en meer richten op het innerlijke licht is uitermate belangrijk voor ons geluk en dat van onze medemens.

Kom op, niet te lang blijven hangen, doorstappen naar de St. Pietersberg, deze wacht op ons.

Toch nog even. Al voel je jezelf nog zo alleen, richt je altijd op het innerlijke en uiterlijke licht. Dan komt en is het altijd goed. Hoe je ervaringen ook waarneemt.

In de herinneringen van Mo, ze is er in haar jeugd regelmatig met haar ouders geweest, is het een hoge berg met een flinke klim. Het tegendeel is echter waar. Na het fort is het een slappe klim en wandelen we over het St. Pietersplateau.

Maar het wordt toch nog even spannend op de “heilige” berg. Waar naartoe? Het rood en wit gaat nu alle kanten op? Bijna volgen we weer een andere LAW met extra kilometers. Pfff… gelukkig hebben we de laatste bladzijdes van het inmiddels geminimaliseerde Pieterpad boekje nog.

Neen, gewoon naar links en dan naar het uitzichtpunt laat de afbeelding zien. Maar er zit toch nog een staartje aan deze klim. Niet een hele steile, maar een hele leuke die tranentrekkend blijkt.

Als verrassing zijn Ingrid en Ben (zus en zwager van Mo) vanuit Heemstede naar de heilige berg afgereisd om ons in te halen aan de top. Nee geen gladiolen, maar een hartverwarmend ontvangst. Al snel is het tranen wegvegen als Mo haar zus en zwager ontdekt. Hoe mooi is dat toch.

Samen wandelen we voldaan naar Chalet Bergrust en genieten van een drankje en hapje. Ook nemen we afscheid van drie andere Pieterpadders. J., W. en L. die we eerder ontmoet hebben. Na de familie nieuwtjes te hebben besproken volgt het ……. Precies, het vervolg.

De lieverds brengen ons naar Marion, Goderd en hun zoonlief Jesper. (Zus, zwager en neef van André) Ze ontvangen ons hartelijk en verwennen ons met vele spijzen en een ouderwetse, maar heerlijke Hamam.

We praten prettig bij, maar ook nu wordt het niet laat. Mo duikt als eerste in bed en ik volg iets later na het doen van mijn oefeningen. Zzzzzzzzz……

Zuslief is al bezig met het ontbijt hoor ik als ik wakker wordt. We liggen nu nog in haar en Go’s luxe bed en hebben eerlijk geslapen. Ze staan in de verwenmodus de lieverds. Dankbaarheid is wat we voelen voor wat ze voor ons doen. Straks zonder rugzakken de tourist uithangen in Maastricht, volgens mijn zwager de mooiste stad van Nederland. Het is een mooie en fijne afsluiting van de tocht.