Net als de voormalige bewoners piepen wij er ook tussenuit in Ruesta. In alle vroegte. Echter, niet voordat er een desayuna naar binnengewerkt wordt natuurlijk.

Zo vroeg in de ochtend wil het niet echt lukken om de coördinatie op gang te krijgen…. De eerste twee geroosterde sneetjes brood glijden op de grond en de tweede versie komt zwart uit het roosterapparaat. We vonden het al zo branderig ruiken…. Hilariteit alom in de groep peregrinos, omdat Mo over mijn kookkunsten had verteld.

Ja, je leest het goed. We zijn opgenomen in de groep en het voelt goed. Er is een klik. Stuk voor stuk lieve mensen met allemaal letterlijk en figuurlijk hun eigen rugzak.

Vandaag vertrekt iedereen overigens op zijn eigen moment. Na het benodigde water te hebben gescoord, dalen wij achter de albergue snel af om even later weer omhoog te stappen. Een klim van de 1e en buitencategorie, althans zo voelt het en 6,4 km lang. We moeten over de top op zo’n 850m.

We komen uit op een hoogvlakte en treffen een aantal Peregrinos zittend op een steen. Er is geen haast en ze genieten van het meegedragen fruit.

Zo gaat dat, de rugzak herbergt je kleding, maar ook het benodigde eten en water voor onderweg. Een steen als stoel en een rond lichtgewicht kleedje om je voeten op te plaatsen. Zo blijven ze schoon en het is bovendien heerlijk zacht. Onze mede peregrinos keken er overigens wel van op. Luxe op de Camino Aragonés.

In de verte zien wij het volgende dorp al op de berg liggen. Appeltje eitje hoor ik ons tegen elkaar zeggen. Maar niets is minder waar. Het is een vertekend beeld wat we zien. Er blijkt een dal tussen het dorp en de heuvel waar wij op staan. De via de Romana van honderden jaren oud helpt ons op de afdaling. Hoe bijzonder is het dat zo’n weg er nog steeds ligt.

Het blijkt een afwisselend traject te zijn. We stappen een koel bos in en ik raak achterop, omdat ik mij verlies in het vastleggen van het moment. Mmmmm… kan dat eigenlijk wel jezelf verliezen? Een soort van verstilling, het zien voelen, horen, ruiken of proeven van waar ik mij op richt. Nogmaals een Mmmmm… Je richten op de fysieke waarneming kan ook een valkuil zijn…..

En dan is er M. de marathon man. Een Basque. Hij draait zijn handen er niet voor om, om 100km met een rugzakje hard te lopen in de bergen.

Vlak voor Sanguesa geeft hij zijn benen de sporen en rent onder de hete zon (40 graden) naar F. die ergens voor ons loopt. Ik doe het hem niet na. Inmiddels vloeit het zweet net zo snel naar buiten als ik water drink.

Als wij in Sanguesa de albergue binnen stappen treffen wij F. aan. MMM echter niet. Afslag gemist.

Mo vertelde mij nog, “als ik hardloop zou ik deze afslag zo missen”. Gelukkig gaat het bekende spreekwoord niet op en stapt een van het zweet druipende MMM de drempel over. Chapeau! Twee caña’s later is hij zo fris als een hoentje.

J. werpt zich spontaan op als stadsgids en neemt ons mee door het dorp. Als wij terug zijn geef ik op verzoek een korte meditatieles. Ohm, Aum, Amin, Amen….. Weer een nieuwe mooie ervaring rijker.

Niet veel later liggen we allemaal heerlijk te slapen….