’s nachts komen de herinneringen boven als ik het gepiep, gekraak en gesnurk hoor. Het is een vertrouwd geluid en dommel op deze geluiden in slaap. Als ik uit bed stap is op John en Miquel na iederen al vertrokken. Mo ligt ook nog in haar slaapzak. 😜 Het is nog rustig buiten als ik in de tuin mijn energieoefeningen doe en mediteer. Heerlijk. Ben benieuwd of mijn wilskracht sterk genoeg blijkt te zijn om ondanks deze tocht, dit elke dag te blijven doen.

De spaanse Miquel besluit nog snel even wat foto’s van ons te nemen als wij vertrekken. Hij fiets de Camino en vindt die rugzakken van ons veel te groot en wandelen te zwaar. Van John krijgen wij een hug. Hij blijft nog een week om zijn voeten te laten herstellen van de blaren.

Als wij de buitenwijk verlaten, stappen wij langs een koffietent en kunnen deze niet negeren. Ziet er te gezellig uit. En we lusten wel wat lekkers. Schoenen en sokken uit en te drogen hangen over de stoelleuning. Zo gefikst. Mo bestelt koffie met iets zoets voor ons beide en ploft later naast mij neer. Alles wordt uitgeserveerd. Wat een luxe. Er wacht ons een verrassing. Naast de koffie blijken er 3 gebakjes op het dienblad te staan. Mo protesteert niet? Ze heeft blijkbaar erge trek, maar wijt het aan de spraakverwarring. Ja ja….

Uit haar ooghoek ziet Mo een dame op leeftijd staren naar onze blote voeten. Deze murmelt iets in haar landstaal en iedereen kijkt om en schieten allemaal in de lach. Zo brengen wij het plezier met ons mee.

In Maia eten wij snel iets uit de rugzak en stappen dan weer verder. Na 50 meter twijfel ik en wil terug naar de kerk. De mis is net afgelopen en wij denken de priester aan te spreken. Hij heeft het druk, want er staan al mensen klaar voor een doopviering. Ik besluit toch zijn aandacht te trekken en laat mijn Credential zien. Met een zware stem roept hij Bruno die ons even later begeleidt naar het huis van de priester. De daar ook woonachtige leerling priester wil net in zijn auto wegrijden. Hij wordt tegengehouden door Bruno, stapt uit zijn auto, gaat het huis binnen en haalt een stempelapparaat. Hij neemt de tijd voor ons. Wat een service.

Mo krijgt als eerste haar stempel en roept spontaan: “er staat niets in, het is niet gelukt”. Ze voelt zich een beetje opgelaten door haar actie omdat er een mooie gedrukt stempel zonder inkt in staat. Na afscheid genomen te hebben en weglopen, worden wij weer
teruggeroepen door Bruno en mede scouts. Ze vragen of wij nog iets nodig hebben en geven ons een kalender en cd met door hun uitgevoerde muziek. Dankbaar nemen wij die in ontvangst. Ben benieuwd wat voor inspirerende muziek en of woorden er op staan.

Een korte tussenstop loopt uit tot 2 uur. Wij hebben een gezellig gesprek met Michell en Jacky uit Australië ergens op de route. Ha ha.. We zijn niet echt bezig met de plaatsen die wij onderweg passeren. Het is fijn om mensen te ontmoeten en de diepte in te gaan en heerlijk met hen over van alles en nog te kletsten.

Het wordt toch nog spannend vandaag. Blijven wij droog of niet? Ik heb de poncho’s namelijk niet echt gecontroleerd of ze nog waterdicht zijn. Wel even tegen het licht gehouden en dat zag er goed uit. Het is niet anders. Inmiddels komt het hemelwater met bakken uit de lucht en besluiten wij de regenbroek en chaps aan te doen. Voor je het weet staan je schoenen vol water.

Wij overnachten in een klooster met 4 andere pelgrims en krijgen uitleg in het Portugees, maar begrijpen er niets van. Hij gaat maar door en luistert niet naar ons als wij vertellen dat wij geen Portugees spreken. Hilarisch.