Zo, rugzakken ingepakt en vroeg naar bed. Althans, dat is het plan. Morgen gaat de wekker namelijk om 04.00u AM. Niet een alledaags tijdstip voor ons. Mo duikt het bed in, en ik? Toch nog maar wat administratie wegwerken. Voordat ik het weet geeft de digitale klok 01.00u AM aan. Gaap……

Terwijl de wekker nog bezig is met zijn standaard geluidsoverlast te produceren, staan wij al naast het bed. We hebben er allebei zin in. ‘Porto Here We Come’.

Op Schiphol ondergaan wij de ‘benodige ‘ security check’s en ploffen met een karton vol cafeïne en wat zoets op een ligstoel neer. Wat een Luxe…..

Als wij om ons heen kijken, valt ons op dat er overal eten is blijven liggen en drinken is blijven staan. Ook op de grond. Een meneer die gestoken is in een uniform beweegt zich tussen de tafels en stoelen door en ruimt de boel weer op. Niemand schenkt aandacht aan hem terwijl hij zijn werkt doet. Een beroep van dienstbaarheid in optima forma. Mijn gedachten nemen mij mee naar mijn jeugd op het tuincomplex ‘Nieuwe Levenskracht’ waar ik deels ben opgegroeid en denk aan mijn vader. Hij wist mij en vriendjes te enthousiasmeren om papier en plastic te verzamelen middels het vooruitzicht van een ijsje. De beloning was destijds het belangrijkste natuurlijk, maar nu realiseer ik mij opnieuw wat hij mij met dit voorbeeld geleerd heeft. Als wij richting de gate vertrekken ruimen wij onze rommel op en groeten de man in het voorbijgaan. Hij groet terug en wens ons met een brede glimlach een fijne dag. De Camino of real life has always been there.