Heerlijk uitslapen vandaag want de schoenen van Monique kunnen we pas om 09:30 uur ophalen. Ondanks het gerommel van de mede hostelbewoners lukt het om mijn bewustzijn ondergedompeld te houden in een soort van droomwereld. Best wel prettig na al die vroege ochtenden de afgelopen weken.

Monique is al bezig met het inpakken van haar rugzak als ik mijn slaapzak openrits. Mmm…. vandaag zou mijn lijf wat langer willen blijven liggen voel ik. Even goed contact maken met de diverse lichaamsdelen en hop eruit.

Het blijft toch een interessant proces, opstaan. Zonder een wilsinspanning doet het lichaam (spiergroep(en)) niets, behalve dan het kloppen van het hart en andere basale processen die het lichaam in stand houden. Pas als ik een spiergroep wil aanspannen reageert de bewuste spier of spiergroep en gebeurt er iets. Een wilsactie zeg maar. Maar wat is dan hetgeen het lichaam in stand houdt als ik ‘niets’ wil? Het houdt mij in iedergeval bezig.

Het is anders vertrekken dan de voorgaande weken. We gaan richting Puente de la Reina wat op zo’n 24 km ligt van Pamplona, maar hebben niets gereserveerd om te overnachten. We zien wel. En dat voelt anders maar is ook prima.

Voordat we naar de schoenmaker gaan halen we eerst nog brood en een tussendoorlekkernij voor onderweg. Het tussendoortje is een zoet en kleverig Spaans broodje. Ik verheug me er nu al op.

Iets in een winkel kopen of bestellen gaat overigens niet zomaar in het Spaanse of Baskische land. Waar ik gisteren in de pintxosbar nog bewondering oogste van Monique, door datgene wat we wensten te eten en te drinken moeiteloos wist te bestellen, blijk ik vandaag bij de bakker om een extra papyrusrol te vragen. We krijgen uitleg (Spaanse les ) van de verkoopster en moeten er allemaal om lachen.

Overigens werd ik drie dagen geleden al gecorrigeerd door een Spaanse schone, in verband met het feit dat ze een senorita is en geen oma. (senora) Ha ha ha.. Taal blijft een heerlijk iets.

Gelukkig zijn de schoenen van Monique klaar en zit er nu een nieuwe hak met profiel onder. Ze is er heel blij mee en beent enthousiast met grote stappen de winkel uit.

Het duurt even voordat we Pamplona uit zijn en raken zonder het te weten de weg kwijt door ons gekwetter. We worden staande gehouden door een Spaanse dame als we haar weg kruisen. U loopt verkeerd zegt ze in het engels en wij kijken elkaar niet begrijpend aan. Hoezo verkeerd gelopen? Ja, zegt ze en voegt er aan toe: ‘ziet u de wegaanduidingen nog’? We kijken op de grond en zien ze niet. Ehh… nee. Honderd meter terug hadden jullie rechtsaf gemoeten vertelt ze en wijst ons de weg naar de juiste route. Wat een kleppen zijn we toch. De bewuste wegaanduidingen zitten om de vijfeneenhalve stap in de grond gemetseld. Hoe kun je die nou missen.

Even later worden we weer staande gehouden. Nu door een meneer die over Santiago begint te praten en over een groot hart vol liefde wat je daardoor ontwikkeld. Hij geeft mij ook nog even een paar klappen op mijn schouder om mij aan te moedigen. Ik vind het komisch maar ben ook weer verrast. Hij praat over een thema waar ik mee bezig ben tijdens deze hele tocht. Wat is het leven toch mooi en bijzonder.

Pamplona was leuk, maar gelukkig gaan wij de velden weer in. Heerlijk rustig stappen. Lopen net langs een flinke regenbui en staan plotseling voor een aantal ijzeren pelgrim voorstellingen boven op de top van een kleine berg. Wat leuk. Die kennen wij van de documentaires over de Camino en nu staan wij er zelf na plus minus 1.700 km. Na wat foto’s te hebben getrokken, Vlaams voor het maken van een foto, wacht ons een pittige afdaling over een pad van keien. Het soort pad maakt ons na zoveel paden over te zijn gegaan niets meer uit. We gaan er gewoon overheen en zien wel wat er van komt. Er is geen angst meer. Heerlijk om zo vrij te kunnen stappen.

Ook is het fijn dat we geen overnachting gereserveerd hebben. 5 km voor Puenta la Reina besluiten wij om een alberge binnen te stappen en daar te overnachten. Gezamenlijk nuttigen wij de avondmaaltijd met andere pelgrims en duiken daarna onze slaapzak in.