Na een simpel ontbijt slaan wij nog even een baguette in voor onderweg. Het is weer een lange etappe. 28 km naar Saint-Moré.

De wolken laten in de verte hun regen vallen als wij op pad gaan en al snel de route du Soleil kruisen. Best wel prettig om droog tsn weersfronten in te lopen. Na 5 km begint het voorzichtig te druppelen. Dat mag de pret niet drukken en de poncho blijft nog even in de rugzak. We lopen weer door het bos en het is zo heerlijk rustig. Alleen wat vogels horen wij. Ook een koekoek laat zich dichtbij horen. Wat een mooi geluid is dat toch.

Als wij weer eens afdalen zien wij in de verte Cravant liggen. In het centrum drinken wij in een restaurant twee grand café met een gepimt stuk gebak.

Daar blijft het niet bij. Monique heeft speciaal voor mijn verjaardag uit Nederland twee cijfers meegesleept. De drie en de vijf. En het zijn kaarsen. Wat is zij toch een lieverd. Mijn dag kan niet meer stuk.

Voordat wij vertrekken ga ik nog even naar het toilet. Er hangt op weg naar de WC een bord met een waarschuwing. Attention!! Op de terugweg niet. Stoot ik mijn pannetje toch tegen het plafond. Misschien is het een idee om de waarschuwing aan beide kanten op te hangen. Ik blijk niet de enige die er last van heeft. Ook Monique is het slachtoffer geweest.

Als wij het dorp uitlopen gaat het direct stijl omhoog en is de poncho weer aan. Pfff… De enkels hebben geen tijd om te wennen.

Net voordat wij Accolay in wandelen stopt een man zijn auto en draait zijn raam naar beneden. Hij balt en schut zijn vuist en roept enthousiast ‘Bon Camino’ en ‘Bon Courage’. Ook vertelt hij tussen neus en lippen door dat wij bij hem een bak thee en koffie hadden kunnen drinken. Maar helaas heeft hij nu geen tijd. Zijn enthousiasme is er niet minder om en is aanstekelijk. Het pept mij in iedergeval op.

We lopen bovenlangs de Cure en het is werkelijk schitterend. Heerlijk om hier te lopen. Monique 500 meter voorop en ik daarachter helemaal in mijn energie. Voel mij in harmonie met alles.

In Bessy-sur-Cure gaan wij na de oude brug achterlangs de huizen en direct langs de Cure. Helaas regent het nog steeds, anders zou het een mooie plek zijn om even te rusten. Het zit er niet in. Omdat ik jarig ben wil Monique mij verrassen met een uitgebreide lunch. Jammer dat we er geen mogelijkheid vinden om te eten. Er is geen restaurant. We houden een auto aan. 3,3 km verderop wel zegt de madam achter het stuur. We rusten niet en lopen door onder het eten van een tuc en een mueslireep. Het is nog maar max 7 km tot op de plaats van bestemming en zo’n 1,5 uur. We nemen ergens een verkeerde afslag en verdwalen.

Gezien het tijdstip en de schemering verlaten wij het bospad en gaan over de weg. Twee x houden wij een auto aan om de weg te vragen. Regen regen regen. Wat een dag. Mo zit er helemaal doorheen. Alles doet haar zeer.

Eindelijk zien wij een bord met Saint Moré 2,5 km. Maar er staat ons nog een verrassing te wachten. Het is een steile afdaling naar het dal waarin het dorp ligt. Afdalen lijkt simpel maar voor ons is het zwaarder dan een heuvel op wandelen. Omdat de gps en maps niet werkt vandaag bellen wij onder een afdak bij de kerk de gastvrouw op. Haar man komt ons lopend ophalen. We worden hartelijk ontvangen en het huis ruikt helemaal naar wierook. Heerlijk. Een beetje een gevoel van thuiskomen. Monique barst in huilen uit door verschillende factoren. De gastheer is een bescheiden man. Hij blijkt een senzei te zijn in Aido, aikido, karate, gi gong. Daarnaast werkt hij met energetische technieken om mensen te behandelen waar nodig. Ook ik voel mij direct thuis.

We worden verwend met het avondeten. Bij het dessert komen de kaarsjes weer tevoorschijn. Wat een verrassing weer. De senzei speelt ‘happy birthday to you’ op z’n doedelzak. Geweldig. De avond wordt met nog meer muziek afgesloten en een bescheiden poging tot een wals. Ohhh… mijn voeten, fluistert Monique in mijn oor.
Het is een geweldige verjaardag geweest.