Het is ochtend en ik wil mijn rugzak pakken en daar zit een mevrouw te huilen op de gang. Zo sneu, ik huil mee en voel haar onmacht. Een zuster komt toegesneld en voordat ik het weet neemt zij de mevrouw mee op een liefdevolle manier. Mooi en wat een contrast met het verzorgingstehuis van mijn schoonmoeder. De wandeltocht heeft mij gevoeliger gemaakt en hierdoor ben ik snel in tranen. Maar dat geeft niet. Ik ben al zover dat het mag van mijzelf.

Wat een heerlijke zonnige dag is het. Mijn lichaam voelt goed. Wel had ik last van een allergie vannacht. Ik had een crème gekocht voor mijn voeten en daar blijk ik allergisch voor te zijn. Het resultaat is flinke uitslag en jeuk. Jammer van de aankoop, maar het positieve is dat de uitslag gelukkig weer weg is.

Van Sezanne wandelen wij via Vindey naar Anglure. Het is een mooi en glooiend gebied. Eigenlijk is de route gemakkelijk. Deze loopt bijna geheel langs de spoorweg.

André stapt bij een Marie naar binnen voor een Tampon pour le Pèlerin. Ha, het lukt zowaar. Vaak is de Marie gesloten vanwege het tijdstip op het moment van passeren. Hij vraagt ook of de oude kerk open is. Helaas, maar de mevrouw geeft zowaar de sleutel aan André.

Snel de kerk in voor een kort bezoek. Omdat er verder niemand is zet hij de Ohm klank in. De hele kerk resoneert mee en mijn borstkas trilt idem dito. Wat een effect. Na verder rond gekeken te hebben gaan wij weer op pad door de velden. En dan komt Patricia met haar muziek op de mobiel. Wat een teksten, echte tranentrekkers… Af en toe pink ik een traantje weg, want alles komt zo binnen. En wat schiet ineens de route op. Tijdens het wandelen komen we ook Johan en Ivonne weer tegen. Gezellig. Samen drinken we met volle teugen van het koele bronwater.

Even later komen we in Anglure en daar nemen we afscheid van Patricia. Wij hebben een ander onderkomen gezocht en blijven na Anglure een extra dag in Troyes. We komen elkaar vast wel weer tegen.

Johan en Yvonne slapen vanavond op dezelfde locatie als ons en we delen ook nog de slaapkamer. Maar eerst krijgen we van onze 81-jarige kwieke gastvrouw een pilsje in de zon. Ze is de naam gastvrouw meer dan waardig en heeft super gekookt. Ook eet ze met ons mee. Dat vind ik gezellig.  Het valt ons weer op dat deze mevrouw pelgrims ontvangt ondanks haar eigen problemen. Haar partner ligt al 5 maanden in het ziekenhuis.

Tja de nachtrust is belangrijk voor de pelgrim , maar helaas. Met zijn 88 kilo zakt André diep door de metalen veren en zelf prikken deze constant in mijn rug. Het is ook een vreselijke nacht voor mij. Ik slaap dan ook weinig tot niet.         ’s ochtends vind ik André dan ook met zijn matras naast zijn bed.