Het is een gastvrij gezin waar wij in Montmort-lucy verblijven en het lukt mij om met voeten en handen redelijk te communiceren. Wat ik bijzonder vind is dat het gebrek aan frans vocabulaire mij naar mijn gevoel brengt en daardoor mijn gesprekspartner redelijk begrijp. Een welkome aanvulling mag ik wel zeggen.

In tegenstelling tot de eerdere locaties waar wij geslapen hebben is het interieur zeer modern en de slaapkamer prima. We spreken af om 19.15u voor het avondeten en gaan ons douchen. Elke keer genieten wij hier van. Heerlijke om dat verfrissende water over je lijf te voelen stromen.

Het is soms een dillema om eerder dan de afgesproken tijd naar de gastheer en of gastdame te gaan. De ene vindt dat leuk en de andere niet. Vandaag besluiten wij om eerder naar beneden te gaan. Wrong choise. We staan om 19.05u beneden en worden, terwijl mevrouw op haar horloge wijst, terug naar de kamer of naar buiten gebonsjourd. Wij kiezen voor het laatste. Als het tijd is worden we aan tafel geroepen. De twee andere pelgrims, een leuk stel uit Rozendaal zitten al aan tafel en gezamenlijk nuttigen wij de maaltijd en zoeken daarna de slaapkamer op.

Gelukkig worden we ’s ochtends weer naar de Marie gebracht om daar onze route voort te zetten. Een korte route en we lopen weer met z’n tweeën vandaag. Patricia sliep op een andere locatie en zet daar haar tocht voort.

Onderweg filosoferen we over de mogelijkheden voor na de Camino en wat de ervaring(en) met je doen. Ik ben bijvoorbeeld emotioneler dan anders.

Gisteren op de weg naar Monmort-lucy werd ik geconfronteerd met de inspanning terwijl we een berg op liepen. Ik moest zwaar ademen, wat mij herinnerde aan het naar adem happen van mijn moeder bij de geringste inspanning die zij moest leveren. Confronterend voor mij, want ze klaagde nooit. Zelf noemde ik het altijd topsport als ik mijn moeder zo zag zonder het zelf echt te ervaren. Nu pas kon ik begrijpen wat ze al die jaren heeft doorgemaakt. Ik moest onbedaarlijk huilen. Pfffff….

Even later zitten wij heerlijk in het gras te eten en uit te rusten na de eerste kilometers. Tot onze verrassing zien we in de verte Patricia aan komen wandelen. Dat hadden wij niet verwacht en het wordt nog gekker. Haar gastvrouw heeft haar verteld dat ze voor de volgende dag een dure overnachting heeft geregeld. Haar gastvrouw regelt het wel even een andere locatie en jawel, dezelfde als die van ons.

We lachen er hartelijk om. Zo lopen wij weer verder naar de “Foyer Le Charité. Het is een oud kasteel, waar mensen in een leefgenootschap wonen. Je wordt geacht om aan de gewoontes van de mensen deel te nemen. Voordat we de kamer krijgen, wordt nog even terloops gevraagd of we katholiek en of getrouwd zijn. Gelukkig, we mogen samen op 1 kamer. Gezien de gewoontes heb ik geholpen met werkzaamheden in de tuin en Mo tekent nog wat en luistert naar muziek. Mo moet even wennen om hier te zijn. Ze voelt zich licht gespannen en weet niet hoe het komt. Ze probeert zich zo goed als ze kan aan te passen. In de eetzaal nuttigen we met 12 mensen, waarvan het merendeel vrouw, de maaltijd. Daarna ruimen we af en gaat ieder weer zijn eigen weg.

.